Κυριακή 5 Μαρτίου 2023

Το μαύρο μου μπαλόνι


Αν είχε ο πόνος πρόσωπο θα ήταν το δικό μου
Ντροπή που δεν ξεπέρασα πολύ τον εαυτό μου
Να κάνω το καλύτερο εγώ για κάποιους άλλους
κι αξία να μην έδινα σε κάποιους παπαγάλους
που άλλοι τους κουρδίζουνε σα να είν' φτηνά ρολόγια, 
στην ώρα να αθωώνουνε τα ανάλγητα λαμόγια 
Η υπομονή μου ξέφυγε και άλλο δεν τρομάζει
εκεί προς στην αλήθεια μου θα πάει κι ας λαχανιάζει
Συγνώμη που με το αίμα μου δε βάφτηκαν οι τοίχοι 
Συγνώμη που δεν ψήφισα και το άφησα στην τύχη 
Συγνώμη για όσους πλήρωσαν και πέθαναν για μένα
Συγνώμη που δεν πρόλαβα να πω πως είμαστε ένα 
Συγνώμη που ανέχτηκα τα ολέθρια, τα μοιραία 
Δεν ξέρω από κόμματα δεν θέλω και σημαία 
Θα πάω στις επάλξεις μου, στον άνισο αγώνα 
Θα βρω εγώ τον τρόπο μου και ρίξτε δακρυγόνα 
Εδώ όπου γεννήθηκα, πεθαίνω κάθε μέρα 
και πέφτω με όποιον δίπλα μου σκοτώνεται απ'τη σφαίρα 
Κάποιοι όλα τα πήρανε χωρίς κανείς να δίνει 
κι ο ένας προς τον άλλονε πετάει την ευθύνη 
Δε θέλω ανακούφιση ούτε ελεημοσύνη
Ενός λεπτού κραυγή ζητώ και μια δικαιοσύνη... 

Κι εσύ που από δίπλα μου επέλεξες να λείπεις, 
τις λέξεις μου τις βάφτισες στη δύναμη της λύπης... 
Σου δίνω την καρδιά μου εδώ, που σπάει, μα δεν παγώνει 
Θα είναι πια πυξίδα μου το μαύρο μου μπαλόνι. 
 ΕΒ



Παρασκευή 29 Μαΐου 2020

Άμα διαφέρεις, υποφέρεις... (I can't breathe)


Από το εξώφυλλο των New york times που γράφει ιστορία, 
μέχρι το Time magazine που την αποτυπώνει εύστοχα. 

Από τα πιο σοκαριστικά εξώφυλλα που έχουν πέσει στην αντίληψή μου 
κι από τα πιο σοκαριστικά βίντεο που έχω δει, είναι αυτά της τελευταίας εβδομάδας. 
Και τα δύο από την Αμερική του Τραμπ.

Είναι η εποχή των αντιφάσεων. 
Τώρα που έκλεισαν τα σύνορα, βλέπουμε ότι τελικά σύνορα δεν υπάρχουν. 
Ό, τι μπορεί να συμβεί εκεί, μπορεί να συμβεί κι εδώ. 
Ό, τι μπορεί να συμβεί εδώ, μπορεί κι εκεί. 
Είμαστε κρίκοι μίας αλυσίδας.

Το εξώφυλλο των New york times γράφει ιστορία. 
Αναφέρει ένα ένα, τα σχεδόν 100.000 θύματα του ιού, 
λέγοντας ότι τα θύματα δεν είναι απλά αριθμοί. 
Αφιερώνει λίγες γραμμές στο καθένα και αναφέρει όνομα, ηλικία, πόλη 
και λίγα χαρακτηριστικά λόγια. 
Δεν χώρεσαν όλα στο εξώφυλλο φυσικά και συνεχίστηκαν εντός.
Δημοσιογραφία που θαυμάζω, με έρευνα, ενσυναίσθηση 
και μια έμμεση αντιπολίτευση βεβαίως. 

"Kyra swartz, 33, εθελόντρια σε φιλοζωικές οργανώσεις - Marylou Armer, 43, ντετέκτιβ - Frank Gabrin, 60, γιατρός στα επείγοντα που πέθανε στην αγκαλιά του συζύγου του - Lynne Sierra, 68, γιαγιά που ήταν πάντα γεμάτη ιδέες - Marion Krueger, 85, γιαγιά που γελούσε εύκολα - Skylar Herbert, 5, το νεαρότερο θύμα στο Μίσιγκαν..." etc 

 

Κι η λίστα είναι ακόμη ανοιχτή. Παγκοσμίως... 
Ας μην μπερδεύουμε το κοινωνικό τέλος με το επιστημονικό. 

Κι από τον φονικό ιό, στον φονικό ρατσισμό.
Το παρακάτω βίντεο εγώ το πρωτοείδα στο Instagram της Madonna. 
Σχεδόν μόλις το ανέβασε η κοπέλα που το τράβηξε, το ανέβασε και η βασίλισσα της pop, 
η οποία δηλώνει τον "αντιρατσισμό" της από τα πρώτα βήματα της καριέρας της. 
Αυτή η αναπαραγωγή, συνέβαλε στο να γίνει viral μια δολοφονία. Live, on camera.
Από τα πιο σκληρά πράγματα που μπορεί να δει κανείς. 



Ο αστυνομικός που δολοφόνησε τον George Floyd προφανώς ανήκει στους εθνικιστές. 
White supremacists nationalists, η σύγχρονη ku klux klan. 
Όπως λέει και το καπελάκι του εδώ "make whites great again". 


Στην διπολική Αμερική δυστυχώς, εξακολουθεί να ανασαίνει ο φασισμός 
και να μας κόβει την ανάσα. Με θράσος και υπερηφάνεια. 
Και όχι μόνο στην Αμερική. Φασισμός, φανατισμός, βία, μυρωδιές μεσαίωνα 
και κύκλοι που επαναλαμβάνονται.


2020. Οι αστυνομικοί δεν διστάζουν, on camera, να σκοτώσουν
έναν άνθρωπο που δεν αντιστάθηκε, δεν προκάλεσε 
και παρακαλούσε να τον αφήσουν να ανασάνει.

Αυτό το "i can't breathe", μας έκοψε την ανάσα. 

Σε κάθε γωνιά της γης. 

Το οξυγόνο λιγοστεύει. 
Ας ξυπνήσουμε. 
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. 


Αν κοιτάξουμε "προς τα μέσα", 
η Αμερική δεν είναι μακριά. 
Παντού 
άμα διαφέρεις,
υποφέρεις. 


Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019

Στενός χώρος.



Είχα καιρό να μοιραστώ κάτι καινούργιο εδώ. Ίσως γιατί όταν δουλεύω είμαι πολύ συγκεντρωμένη και καθόλου ανοιχτή στους αντιπερισπασμούς.
Αυτό δε σημαίνει βεβαία οτι οι κεραίες μου είναι κατεβασμένες.
Όλα καταγράφονται...
Αυτό, όμως, το κείμενο που ακολουθεί, το είχα καταγράψει στις σημειώσεις του κινητού μου, σχεδόν τρία χρόνια πριν. Μετά από μια βόλτα στην άδεια, όπως τώρα καλή ώρα, Αθήνα. 
Δεν άντεχα να το διαβάζω όμως μετά, γι'αυτό και το άφησα μήπως ξεχαστεί.
Δεν το ξέχασα ποτέ. Κι ακόμη μού σφίγγει το στομάχι.  
Κι όμως είναι μια απλή βόλτα, στην Αθήνα. Ένα απλό πέρασμα από την Ομόνοια, το Πεδίον του Άρεως και τη Νομική. Στην Αθήνα των απαίσιων γκρι πολυκατοικιών, των επικίνδυνων  δρόμων, των ανύπαρκτων πεζοδρομίων, των ταλαιπωρημένων αδέσποτων. Την κατά τα άλλα "όμορφη", άδεια Αθήνα της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού. 


"Σοκάκια στενά και δύσοσμα. Αυτό θα πει στενοχώρια. Στενός χώρος. 
Περπατάω στο κέντρο. Ζητιάνος στο καροτσάκι με κομμένο πόδι και το άλλο σε προχωρημένη σήψη. 
Προέκταση του αμαξιδίου του, με λουράκι δεμένο το σκυλί του. 
Βρώμικο αμαξίδιο, βρώμικο το ρούχο του σκύλου. Αλλά του το πηρε να μην κρυώνει λέει. 
Η ψυχή λοιπόν έχει μείνει καθαρή παρόλη την κακουχία. Σκύβω, χαϊδεύω το σκύλο,  
κι ο άνθρωπος κλαίει. Τον χαιδεύει κι εκείνος.
- Ξέρει οτι μεθαύριο θα μου κόψουν και το άλλο πόδι και έχει σταματήσει να τρώει εδώ και δυο μέρες. 
Με νιώθει, λέει. Την ώρα που ο σκύλος τού γλείφει το πόδι που μάτωνε. 
Έσφιξε το στομάχι μου. Ήθελα να φύγω τρέχοντας για να μην αρχίσω να κλαίω κι εγώ. Αλλά έκατσα και τον άκουσα. Ήθελε να μιλήσει. 
-Μου έκοψε η τρόικα την πρόνοια,  λέει, γι'αυτο ξεφτιλίζομαι εδώ.. 
Τι να πω; Καλή τύχη, και να συνεχίσω με το σακίδιο τον δρόμο μου, σαν κάποιον δημοσιογράφο κάποτε; 
Του άφησα ό,τι μπορούσα, αν και πιο πολύ η κουβέντα τον ανακούφισε.
Που κάποιος δεν προσπέρασε. Που τον είδε και τον άκουσε.
Με μεγάλη δυσκολία συνέχισα.. 
Διέσχισα μια πλατεία όπου νεαρά στρατιωτάκια αυτοπυροβολούνται. 
Δεν αντέχεται ο πόλεμος, λένε τα μάτια τους. 
Χτυπά ο ένας μετά τον άλλον, μπροστά στα μάτια σου, τόσο φυσικά όπως λέμε Καλημέρα.
Στο παγκάκι, στους θάμνους, στο πεζοδρόμιο. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.  
Νεαρά στρατιωτάκια αυτοπυροβολούνται,τόσο φυσικά όπως λέμε Καλημέρα
Θα μπορούσε να είναι περιγραφή από το μέτωπο, αλλά ειναι μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης."

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Σκιά στη γη




Αυτό το τραγούδι είναι πολύ ιδιαίτερο για μένα γιατί εκφράζει την ευγνωμοσύνη μου σε αυτά τα πλάσματα, που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Το σκυλί μου, οι γάτες μου οι υπέροχες, με έκαναν αυτό που είμαι. 

Ελπίζω από στόμα σε στόμα, από «τοίχο» σε «τοίχο» κι  άνθρωπος με άνθρωπο, να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα και να μην υπάρχουν πια αδέσποτοι σκύλοι και γάτες στους δρόμους και στα σκουπίδια. Ο κόσμος και οι δήμοι να μάθουν για την δράση της Εδκε και να αλλάξει το τοπίο. Ελπίζω...

Ευχαριστώ την Εδκε γιατί είναι παιδεία... Ευχαριστώ τον Γιώργο Σαμπάνη που μοιραστήκαμε και αυτό το τραγούδι, τον Χρήστο Σούμκα που το ενορχήστρωσε με πολλή ψυχή όπως πάντα, τον Δημήτρη Γκάνιο για το βίντεο και όλη την επιμέλεια της κίνησης αυτής και την Cobalt που αγκαλιάζει και στηρίζει αυτήν την προσπάθεια. 

Η Εθελοντική Δράση Κτηνιάτρων Ελλάδος (Ε.Δ.Κ.Ε) είναι ένα ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικό σωματείο.
Η ίδρυση του σωματείου αυτού αποτελεί καρπό ώριμης σκέψης μιας ομάδας φιλόζωων Ελλήνων κτηνιάτρων οι οποίοι, έχοντας ευαισθητοποιηθεί από την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αποσκοπούν στο να συνεισφέρουν άμεσα στην εξομάλυνσή της, παρέχοντας αφιλοκερδή κτηνιατρική βοήθεια σε αδέσποτα ή άγρια ζώα που έχουν ανάγκη περίθαλψης ή/και είναι αποκλεισμένα από κτηνιατρική μέριμνα.
Επιπροσθέτως, το σωματείο στοχεύει και στην ενίσχυση του φιλοζωικού αισθήματος, ευελπιστώντας ότι θα πάψουν τα αδέσποτα ζώα να θεωρούνται  “πληγή” και θα αποκτήσουν τη θέση που τους αξίζει στην καρδιά όλων των Ελλήνων. Και στα σπίτια μας.

Όλοι οι εθελοντές της οργάνωσής εργάζονται αμισθί. Η συμβολή σας για να συνεχίσουν το έργο τους είναι σημαντικότατη και απαραίτητη. Μπορείτε να επισκεφθείτε το νέο τους σάιτ www.edke.gr και να μάθετε πώς μπορείτε να ενισχύσετε την προσπάθειά τους στο να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στα αδέσποτα της χώρας μας. 

Σας ευχαριστώ όλους για την τόσο θερμή ανταπόκριση! Μου ενισχύει την ελπίδα οτι κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν. 

            

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

"Το μεγαλείο ενός έθνους και η πρόοδος στις ηθικές αξίες κρίνεται από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα." Μαχάτμα Γκάντι

Συνήθως όπου μπορώ, συμβάλω όπως μπορώ αθόρυβα. Κάποια πράγματα όμως πρέπει να τα φωνάζεις για να ακουστούν. Γιατί πρέπει να τα ξέρουμε απλά και μόνο επειδή υπάρχουν. 
Λίγο πριν κυκλοφορήσει το τραγούδι που ο Γιώργος Σαμπάνης, ο Χρήστος Σούμκα κι εγώ χαρίζουμε στην Ε.Δ.Κ.Ε, με την ελπίδα να συμβάλουμε όσο μπορούμε να γίνει ευρέως γνωστή η ταυτότητα της, θέλω να μοιραστώ δυο λόγια. 

Μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων που διαβάζω καθημερινά, για φόλες, κακοποιήσεις ζώων και εγκατάλειψη,  εδώ στο Ελλαδιστάν, ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι, κάποιες κινήσεις, δίνουν αέρα ελπίδας, μήπως και αναπνεύσουμε κάποτε λίγη αξιοπρέπεια και σεβασμό. 

Δεν θα αναφέρω πάλι τις μελέτες ψυχολόγων και επιστημόνων πια, για το πόσο ευεργετική είναι η παρουσία των ζώων για τον άνθρωπο. Των ζώων συντροφιάς κυρίως. Που δεν ονομάζονται έτσι τυχαία. Δεν θα ξαναπώ αναλυτικά πως η συμπεριφορά  μιας χώρας απέναντί τους είναι δείγμα πολιτισμού, είναι παγκοσμίως γνωστό. Ούτε θα εξηγήσω γιατί δεν είναι το φυσικό περιβάλλον αυτών των ζώων ο δρόμος.

 Όχι δεν είναι ελευθερία το να τριγυρνούν στους δρόμους τα αδέσποτα ζώα και να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, είναι καταδίκη. Τα ζώα αυτά που είναι στη φύση τους να ζουν από 12 έως 17 χρόνια, ο άνθρωπος τα καταδικάζει να ζουν 2 με 3 και αυτό αν είναι τυχερά, γιατί αυτός είναι ο μέσος όρος ζωής των αδέσποτων ζώων. Λέγοντας όποιο παραμύθι θέλει ο καθένας, για να κοιμάται πιο ήσυχα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια πραγματικότητα, η οποία φωνάζει αυτονόητα πράγματα. Όπως το ότι οι γάτες κι οι σκύλοι δεν είναι ρακοσυλλέκτες. Τριγυρνούν στα σκουπίδια για να φάνε, γιατί εμείς τα έχουμε καταδικάσει σε αυτή τη ζωή. 
Κάποιοι πιστεύουν ότι "οι γάτες είναι βρωμιάρες και τους αρέσει να μπαίνουν μέσα στα σκουπίδια", και όμως οι γάτες είναι το πιο καθαρό ζώο, το σάλιο τους είναι αντισηπτικό και πλένονται πάρα πολλές φορές την ημέρα. Όχι δεν είναι αυτό το φυσικό τους περιβάλλον και δεν τους αρέσει και καθόλου. Ναι, η γάτα κατάγεται από τα αιλουροειδή, αλλά έχει εξημερωθεί εδώ και 9000 χρόνια! Όσοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν ακόμα, απλά μου υπενθυμίζουν το οτι κι εμείς καταγόμαστε από τους πιθήκους. Αλλά πάει καιρός...

Κι όσο εξοικειώνεται το μάτι με αυτές τις εικόνες των σκελετωμένων αδέσποτων, τόσο εξοικειώνεται και με τους ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους και ψάχνουν στα σκουπίδια και με τους πρόσφυγες και με όποιον είναι πιο αδύναμος· κι εμείς θα γυρνάμε από το άλλο πλευρό. 
Ευτυχώς όχι όλοι. Κάποιοι χαλούν τον ύπνο τους και ξοδεύουν τις ελεύθερες ώρες τους φροντίζοντας και μεριμνώντας και προσφέροντας. 

Ένα παράδειγμα είναι κι η Εδκε, που αποτελείται από εθελοντές κτηνιάτρους. Δεν περνάει τα σύνορα της απάθειας ταξιδεύοντας μόνο στις επαρχίες, αλλά φροντίζοντας και στειρώνοντας τα ζώα συντροφιάς των αστέγων, αλλά και προσφέροντας τις υπηρεσίες της σε φορείς όπως τα Παιδικά Χωριά SOS, το ΚΕΘΕΑ κι όπου αλλού καλεστεί.
Δραστηριοποιείται τα τελευταία τρία χρόνια και δεν είναι τυχαίο το πρόσφατο Xρυσό βραβείο Εθελοντισμού, στο φεστιβάλ Εθελοντισμού που έγινε στην Τεχνόπολη παρουσία οργανώσεων όπως το PRAXIS, οι Γιατροί του Κόσμου κ.α...



Θα κλείσω με ένα πρόσφατο άρθρο που διάβασα.
Η ωμή αλήθεια στο γιατί υπάρχει ο εθελοντισμός από τον δημοσιογράφο Γιώργο Φραντζεσκάκη για τη καθημερινή.

"«Ο εθελοντισμός είναι το τεκμήριο παραδοχής της αποτυχίας του συστήματος». Αυτή η φράση εξέφραζε για καιρό τα αισθήματά μου σχετικά με τα καλέσματα εθελοντικής προσφοράς. Ακόμα πιστεύω ότι σε μια κοινωνία που φορολογείται για να πληρώνονται δομές, πλατφόρμες και θεσμοί, ο εθελοντισμός είναι το άλλοθι που χρειάζεται το κράτος ώστε να υπαναχωρήσει στις δεσμεύσεις του με τον πολίτη. Πρόσφατα, όμως, συνέβη κάτι που κλόνισε την πεποίθησή μου.

Όταν έκατσε ο κουρνιαχτός μετά το χάος που επέβαλαν οι διεθνείς μπαχαλάκηδες στο Αμβούργο του G20, χιλιάδες εθελοντές ανταποκρίθηκαν σε ένα κάλεσμα μέσω των social media και βγήκαν στους δρόμους με σκούπες, φαράσια, σφουγγάρια για να κλείσουν τις πληγές της πόλης τους. Χιλιάδες απαραίτητες συμμετοχές για μια εξαιρετική περίσταση, όπου κανένας δήμος δεν θα μπορούσε να πληρώνει διατηρώντας έναν μηχανισμό που θα μένει αδρανής επ’ αόριστον, για να ενεργοποιηθεί τη μία και μόνη φορά. Εδώ, ο εθελοντισμός είναι η μόνη λύση. Και η εναλλακτική πρόταση είναι να περιμένεις άπραγος μέχρι τα κανονικά συνεργεία να κάνουν τη δουλειά τους.

Καλό το ευφυολόγημα του Τζιμάκου (Πανούση) για τους δεθελοντές του 2004 λοιπόν, αλλά υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που χρειάζονται για μια στιγμή, σε ένα μέρος. Εμφανίζονται, «καθαρίζουν» και επιστρέφουν στη βάση τους μέχρι την επόμενη έκτακτη ανάγκη. Αυτοί οι εθελοντές δεν μπορούν να υποκατασταθούν από κανέναν μηχανισμό, σε καμία κοινωνία.

Το Σαββατοκύριακο 15 και 16 Ιουλίου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι έλαβε χώρα ένα φεστιβάλ με τίτλο Voluntary Action (voluntaryaction.gr). Σε ορισμένους από τους συμμετέχοντες απονεμήθηκαν βραβεία για την εξαιρετική προσφορά τους στην ιδέα του εθελοντισμού. Με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια έμαθα ότι το Χρυσό Βραβείο Εθελοντισμού για την προστασία των ζώων απονεμήθηκε στην ΕΔΚΕ –την Εθελοντική Δράση Κτηνιάτρων Ελλάδας– μια οργάνωση που σε επισκέψεις-αστραπή σε όλη την ελληνική επικράτεια στειρώνει, θεραπεύει αδέσποτα ζώα και επιστρέφει στη βάση της μέχρι την επόμενη αποστολή.

Χάρηκα ιδιαίτερα γιατί η ΕΔΚΕ είναι το αντίθετο της ελληνικής μεμψιμοιρίας. Γιατί μέλη της είναι επαγγελματίες κτηνίατροι που δεν περιφρονούν το επάγγελμά τους ως όχημα βιοπορισμού, δεν προσποιούνται ότι είναι υπεράνω όλων μας, δεν ευαγγελίζονται ουτοπίες όπου όλοι θα προσφέρουμε σε όλους χωρίς ανταλλάγματα. Και παρ’ όλα αυτά, βρίσκουν τον χρόνο, κλέβοντας μάλλον από την ξεκούρασή τους, για να κάνουν δωρεάν αυτό για το οποίο πληρώνονται, επειδή –σε ορισμένες περιπτώσεις– ακόμα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ακόμα.

Αν κατορθώσουμε να φτιάξουμε μια καλοκουρδισμένη κοινωνία, η ΕΔΚΕ θα καταστεί περιττή. Οι δήμοι θα αναλάβουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον νόμο, θα περιθάλπουν τα αδέσποτα ζώα ιδίοις εξόδοις, θα δίνουν δουλειά στους τοπικούς κτηνιάτρους. Μα τι λέω! Αν φτιάξουμε μια αληθινά καλοκουρδισμένη κοινωνία, δεν θα υπάρχουν αδέσποτα! Με το σύστημα της ιχνηλασιμότητας θα εντοπίζονται οι αφιλότιμοι ιδιοκτήτες τους. Σε λίγο καιρό, ακόμα και με τον φόβο της τιμωρίας, οι άνθρωποι δεν θα παρατάνε τα ζώα τους στον δρόμο. Ή δεν θα αγοράζουν ζώα αν δεν είναι σίγουροι για την υποχρέωση που αναλαμβάνουν.

Μέχρι τότε όμως, η ΕΔΚΕ θα βγαίνει στους δρόμους για να καθαρίσει τις ασχήμιες της αδιαφορίας μας. Κι εγώ θα διατηρώ την αμφίθυμη άποψή μου για τον εθελοντισμό.


Μάθετε και στηρίξτε με όποιον τρόπο μπορείτε την ΕΔΚΕ στο www.edke.gr "

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας (ΦΥΑ)




Μόνο με ένα ευχαριστήριο θα μπορούσα να τελειώσω αυτόν το δίσκο, αλλά και να αρχίσω εδώ... 

"Ευχαριστώ τον Γιώργο Σαμπάνη, το καλλιτεχνικό μου έτερον ήμισυ που με βοήθησε να ντύσω τη ΦΥΑ μου με το κατάλληλο μουσικό ρούχο· που με προτρέπει να συνεχίζω να ονειρεύομαι και μαζί βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε τα όνειρα πράξεις. Ευχαριστώ βαθιά τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μπάμπη Στόκα που έδωσαν φωνή στην ψυχή μου· το Χρήστο Σούμκα που με τον μοναδικό του τρόπο, σκηνοθετεί κάθε φορά το σενάριό της. Και  φυσικά όλη την δημιουργική ομάδα της Cobalt για την πίστη, την άψογη συνεργασία και τελική πινελιά αυτού που κρατάτε στα χέρια σας. Ευγνωμοσύνη..."


Περάσαμε πολλά, αλλά "ήρθε η στιγμή που η μοίρα χρωστά". Χαίρομαι αφάνταστα λοιπόν κι είμαι περήφανη που έχω αυτή τη δουλειά, επιτέλους, στα χέρια μου και μπορώ να τη μοιραστώ μαζί σας.  
Σε αυτό το link μπορείτε να ακούσετε και να δείτε οπτικοποιημένα, από δύο εικαστικούς με μεγάλη δραστηριότητα και έργο, όλα μας τα τραγούδια. 



Μπορείτε να κατεβάσετε τα τραγούδια από εδώ:

SPOTIFY: https://goo.gl/6bJupd

Ελπίζω ο καθένας να βρει τα δικά του αγαπημένα και να κάνει το δικό του ταξίδι...

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Εντυπωσιακό :)

Μόλις τέλειωσα ένα βιβλίο με τον εντυπωσιακό τίτλο "Το δικαίωμα στην τεμπελιά"! 
Το οποίο δικαιώνει όσους θλίβονται κάθε Δευτέρα, με την σκέψη της συνέχειας ενός φαύλου αντιδημιουργικού κύκλου! 
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο συγγραφέας, Πωλ Λαφάργκ (1842 - 1911), ήταν γαμπρός του Μαρξ, αλλά υπήρξε κατά κάποιον τρόπο η αντιστροφή του. 
Ζυμωμένος με τη γέννηση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος, αποκαθηλώνει την θεμελιώδη ιδέα των εργατικών διεκδικήσεων και του μαρξιστικού οράματος: το δικαίωμα στη δουλειά. Πρόκειται -γράφει- για μια "παράξενη τρέλα" που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση πρέπει να αρχίσει με την διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά!

"Οι έλληνες της χρυσής εποχής δεν ένιωθαν, και αυτοί επίσης, παρά μόνο περιφρόνηση για τη δουλειά: αποκλειστικά και μόνο οι σκλάβοι επιτρεπόταν να δουλεύουν: ο ελεύθερος άνθρωπος δεν γνώριζε παρά μόνο τις σωματικές ασκήσεις και τα παιχνίδια του νου. Ήταν, επίσης, η εποχή όπου περπατούσε και ανέπνεε κανείς ανάμεσα σε ένα λαό από Αριστοτέληδες, από Φειδίες, από Αριστοφάνηδες· ήταν η εποχή όπου μια χούφτα γενναίων συνέτριβε στο Μαραθώνα τις ορδές της Ασίας, αυτές που σε λίγο καιρό ο Αλέξανδρος θα καθυπέτασσε. Οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας δίδασκαν την περιφρόνηση για τη δουλειά, αυτόν τον ατιμωτικό υποβιβασμό του ελεύθερου ανθρώπου· οι ποιητές υμνούσαν την τεμπελιά, αυτό το δώρο των Θεών.
Από μια άλλη πλευρά, ο κ. Λερουά-Μπωλιέ βεβαιώνει πως "ένας Βέλγος μεγαλοεργοστασιάρχης παρατηρεί ότι οι εβδομάδες στις οποίες πέφτει μια γιορτάσιμη μέρα δεν αποφέρουν λιγότερη παραγωγή από αυτή των συνηθισμένων εβδομάδων. Αυτό που ο λαός δεν τόλμησε ποτέ, εξαπατημένος μέσα στην αφέλειά του από τους ηθικολόγους, μια κυβέρνηση αριστοκρατική το τόλμησε. Περιφρονώντας τις υψηλές εκτιμήσεις των οικονομολόγων περί ηθικής και βιομηχανικής πρακτικής, που έκρωζαν σαν τα γρουσούζικα πουλιά ότι το να μειώσουν κατά 1 ώρα τη δουλειά των εργοστασίων ήταν σα να διέταζαν την καταστροφή της αγγλικής βιομηχανίας, η κυβέρνηση της Αγγλίας απαγόρευσε με ένα νόμο, αυστηρά εφαρμοζόμενο, να δουλεύουν περισσότερο από 10 ώρες την ημέρα· και ύστερα από αυτό, η Αγγλία παραμένει όπως και πριν το πρώτο βιομηχανικό έθνος στον κόσμο. Η μεγάλη εμπειρία της Αγγλίας είναι μπροστά μας, η εμπειρία κάποιων έξυπνων καπιταλιστών είναι μπροστά μας, αποδεικνύει αναντίρρητα ότι για να ενδυναμωθεί η ανθρώπινη παραγωγικότητα πρέπει να μειωθούν οι ώρες της δουλειάς και να πολλαπλασιαστούν οι μέρες της πληρωμής και των γιορτών.
Στην Αμερική, η μηχανή κατέλαβε όλους τους τομείς της αγροτικής παραγωγής, από την κατασκευή βουτύρου μέχρι το ξεβοτάνισμα των σιτηρών. Γιατί; Διότι ο Αμερικάνος, ελεύθερος και τεμπέλης, θα προτιμούσε να πεθάνει 1000 φορές παρά να ζει σαν βόδι, όπως ο Γάλλος αγρότης. Το όργωμα, τόσο κοπιαστικό στην δοξασμένη μας Γαλλία, τόσο γαλαντόμο σε κομμάρες, είναι στην αμερικάνικη Δύση ένας τρόπος να περνάνε ευχάριστα την ώρα τους στον καθαρό αέρα, εφόσον οργώνουν καθιστοί, καπνίζοντας νωχελικά την πίπα τους."

Το διάβασα χαμογελαστά, και αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από την επιστημονική του τοποθέτηση, κάποια σημεία παραμένουν διαχρονικά!