Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Εντυπωσιακό :)

Μόλις τέλειωσα ένα βιβλίο με τον εντυπωσιακό τίτλο "Το δικαίωμα στην τεμπελιά"! 
Το οποίο δικαιώνει όσους θλίβονται κάθε Δευτέρα, με την σκέψη της συνέχειας ενός φαύλου αντιδημιουργικού κύκλου! 
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο συγγραφέας, Πωλ Λαφάργκ (1842 - 1911), ήταν γαμπρός του Μαρξ, αλλά υπήρξε κατά κάποιον τρόπο η αντιστροφή του. 
Ζυμωμένος με τη γέννηση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος, αποκαθηλώνει την θεμελιώδη ιδέα των εργατικών διεκδικήσεων και του μαρξιστικού οράματος: το δικαίωμα στη δουλειά. Πρόκειται -γράφει- για μια "παράξενη τρέλα" που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση πρέπει να αρχίσει με την διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά!

"Οι έλληνες της χρυσής εποχής δεν ένιωθαν, και αυτοί επίσης, παρά μόνο περιφρόνηση για τη δουλειά: αποκλειστικά και μόνο οι σκλάβοι επιτρεπόταν να δουλεύουν: ο ελεύθερος άνθρωπος δεν γνώριζε παρά μόνο τις σωματικές ασκήσεις και τα παιχνίδια του νου. Ήταν, επίσης, η εποχή όπου περπατούσε και ανέπνεε κανείς ανάμεσα σε ένα λαό από Αριστοτέληδες, από Φειδίες, από Αριστοφάνηδες· ήταν η εποχή όπου μια χούφτα γενναίων συνέτριβε στο Μαραθώνα τις ορδές της Ασίας, αυτές που σε λίγο καιρό ο Αλέξανδρος θα καθυπέτασσε. Οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας δίδασκαν την περιφρόνηση για τη δουλειά, αυτόν τον ατιμωτικό υποβιβασμό του ελεύθερου ανθρώπου· οι ποιητές υμνούσαν την τεμπελιά, αυτό το δώρο των Θεών.
Από μια άλλη πλευρά, ο κ. Λερουά-Μπωλιέ βεβαιώνει πως "ένας Βέλγος μεγαλοεργοστασιάρχης παρατηρεί ότι οι εβδομάδες στις οποίες πέφτει μια γιορτάσιμη μέρα δεν αποφέρουν λιγότερη παραγωγή από αυτή των συνηθισμένων εβδομάδων. Αυτό που ο λαός δεν τόλμησε ποτέ, εξαπατημένος μέσα στην αφέλειά του από τους ηθικολόγους, μια κυβέρνηση αριστοκρατική το τόλμησε. Περιφρονώντας τις υψηλές εκτιμήσεις των οικονομολόγων περί ηθικής και βιομηχανικής πρακτικής, που έκρωζαν σαν τα γρουσούζικα πουλιά ότι το να μειώσουν κατά 1 ώρα τη δουλειά των εργοστασίων ήταν σα να διέταζαν την καταστροφή της αγγλικής βιομηχανίας, η κυβέρνηση της Αγγλίας απαγόρευσε με ένα νόμο, αυστηρά εφαρμοζόμενο, να δουλεύουν περισσότερο από 10 ώρες την ημέρα· και ύστερα από αυτό, η Αγγλία παραμένει όπως και πριν το πρώτο βιομηχανικό έθνος στον κόσμο. Η μεγάλη εμπειρία της Αγγλίας είναι μπροστά μας, η εμπειρία κάποιων έξυπνων καπιταλιστών είναι μπροστά μας, αποδεικνύει αναντίρρητα ότι για να ενδυναμωθεί η ανθρώπινη παραγωγικότητα πρέπει να μειωθούν οι ώρες της δουλειάς και να πολλαπλασιαστούν οι μέρες της πληρωμής και των γιορτών.
Στην Αμερική, η μηχανή κατέλαβε όλους τους τομείς της αγροτικής παραγωγής, από την κατασκευή βουτύρου μέχρι το ξεβοτάνισμα των σιτηρών. Γιατί; Διότι ο Αμερικάνος, ελεύθερος και τεμπέλης, θα προτιμούσε να πεθάνει 1000 φορές παρά να ζει σαν βόδι, όπως ο Γάλλος αγρότης. Το όργωμα, τόσο κοπιαστικό στην δοξασμένη μας Γαλλία, τόσο γαλαντόμο σε κομμάρες, είναι στην αμερικάνικη Δύση ένας τρόπος να περνάνε ευχάριστα την ώρα τους στον καθαρό αέρα, εφόσον οργώνουν καθιστοί, καπνίζοντας νωχελικά την πίπα τους."

Το διάβασα χαμογελαστά, και αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από την επιστημονική του τοποθέτηση, κάποια σημεία παραμένουν διαχρονικά!



Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Το πιο εύστοχο σχόλιο για τον 20ό αιώνα σε ένα ποίημα

Στέκομαι στην όχθη του χρόνου 
Στην σιγουριά του πνεύματος 
Κοιτάζω πίσω στον 20ό αιώνα 
Δεν έχω δάκρυα 
Χαρά και οδύνη μού είναι ξένα 
Μοιάζω να βρίσκομαι σε έναν εναλλακτικό χώρο 
Καθώς εξετάζω ένα εκπληκτικό κομμάτι ανθρώπινης ιστορίας 

Ασφαλώς, σ' αυτά τα 100 χρόνια 
Ο πόλεμος και η ειρήνη δεν μας άφησαν ποτέ
Κάποιοι τραγούδησαν την ελευθερία
Κάποιοι θυσίασαν τον εαυτό τους για τη δημοκρατία 
Ωστόσο η τυραννία και η κακοποίηση έγινε μοίρα πολλών 
Ασφαλώς, σ' αυτά τα 100 χρόνια 
Γεννήθηκαν αμέτρητες αξιόλογες ψευδαισθήσεις 
Που ακολουθήθηκαν από καταστροφές 
Ασφαλώς, σ' αυτά τα 100 χρόνια 
Η πολυεθνική ανθρωπότητα κατέκτησε ένα νέο πολιτιστικό επίπεδο 
Για το οποίο χύσαμε όλοι δάκρυα ευγνωμοσύνης
Καθένας στη δική του γωνιά της υδρογείου 
Ω Εικοστέ Αιώνα 
Έκανες κάποιους να ζητωκραυγάσουν την ειρήνη 
Αλλά σκοτείνιασες το βλέμμα τόσων άλλων με μίσος  
Έστειλες νέγρους στους δρόμους 
Να φωνάξουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα 
Και ύστερα επέτρεψες να ξεσπάσει στις πατρίδες τους 
Σφαγή και όλεθρος 
Μας γνώρισες τον Καρλ Μαρξ
Και μας γνώρισες τον Φρίντριχ Νίτσε 
Μας επέτρεψες να δούμε τον Αϊνστάιν 
Να προτείνει τη θεωρία της σχετικότητας 
Και ύστερα μας επέτρεψες να τον δούμε να γίνεται χριστιανός 
Υποβίβασες τη σκέψη γιγάντων 
Ενώ τύπωνες τις διακηρύξεις ενός μηδενικού σαν αλήθεια 
Εξάπλωσες τη φασιστική ιδεολογία του Αδόλφου Χίτλερ 
Και διαφήμισες τον ειρηνισμό του σοφού Γκάντι 
Επέτρεψες στον σοσιαλισμό να πετύχει σε ορισμένες χώρες 
Ενώ άφηνες το διεθνές εργατικό κίνημα να αργοσβήσει 
Σε μια εποχή που κλώσησε το δόγμα του Φρόιντ περί πανσεξουαλισμού 
Δόξασες τον Χομεϊνί και την ισλαμική επανάσταση 
Χάρισες στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ παγκόσμια φήμη 
Και ύστερα τον έκανες να την πληρώσει 
Πέφτοντας νεκρός από μια πιστολιά 
Δημιούργησες στην Αφρική τον δικτάτορα Μποκάσα, 
Ικανό για κανιβαλισμό 
Κι όμως ανέθρεψες στην Αφρική τον Νέλσον Μαντέλα, 
Το καμάρι της ανθρωπότητας 
Έριξες το τείχος του Βερολίνου σε μια νύχτα 
Ωστόσο ζύμωσες το μίσος ανάμεσα στην Τσετσενία και τη Ρωσία 
Χωρίς να περιμένεις να φτάσουν οι Άραβες και οι Εβραίοι 
Αληθινή συμφωνία ειρήνης 
Ξεκίνησες μια νέα σύγκρουση στο Κόσσοβο 
Επέτρεψες στους ανθρώπους να γλεντούν 
Ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες τους 
Και ύστερα τους υπέβαλες στο μαρτύριο του AIDS 
Επέτρεψες τον κόσμο να δει καθαρά τα πλεονεκτήματα της γενετικής 
Αλλά αποξένωσες τις ψυχές των ανθρώπων σ'ένα βιομηχανικό τέλμα 
Ανέπτυξες την τεχνολογία της πληροφορίας
Και την μετέφερες στις πιο απομονωμένες φυλές της Λατινικής Αμερικής 
Ωστόσο επέτρεψες σ'έναν πολιτισμό να σβήσει έναν άλλον 
Χωρίς καν να καταφύγει στην πυρίτιδα 
Στέλνεις στην Ευρώπη πολύτιμο χιόνι για σκι 
Αλλά στην Κολομβία οι νεροποντές σου είναι τόσο ισχυρές 
Που παρασύρουν ένα ολόκληρο χωριό Ινδιάνων 
Μας επέτρεψες να δούμε την όμορφη γη από το φεγγάρι 
Κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια 
Ωστόσο έστρεψες τη μια θρησκεία ενάντια στην άλλη
Και επέτρεψες μακελειά στην Ιερουσαλήμ και στα Βαλκάνια 
Έφερες τις μεταμοσχεύσεις οργάνων 
Κι έκανες εκείνα τα όργανα να τρομάξουν από τα πυρηνικά όπλα 
Στο Σίτυ της Νέας Υόρκης, μας απασχόλησες 
Με τις διακυμάνσεις της αγοράς
Ενώ οι άνθρωποι στην Αφρική απειλούνται ακόμα 
Από αρρώστιες και πείνα 
Ω Εικοστέ Αιώνα 
Όταν γυρίζω πίσω και σε κοιτάζω 
Ανακαλύπτω πόσο αινιγματικός είσαι 
Είσαι ανάγκη, αλλά και τυχαιότητα 
Μοιάζεις μια επιβεβαίωση του παρελθόντος 
Κι επίσης μοιάζεις να προοιωνίζεσαι το μέλλον 
Ο Θεός μοιάζει να έχασε τον έλεγχό σου για μια στιγμή 
Κι έπεσες πάνω μας, δίκοπο σπαθί




Ο Jidi Majia, επιφανής ποιητής και συγγραφέας της εθνότητας Yi, γεννήθηκε το 1961 στο Σιτσουάν της Κίνας. Σπούδασε κινεζική γλώσσα και λογοτεχνία. Είναι μέλος της Γραμματείας της Ένωσης Κινέζων Συγγραφέων, πρόεδρος του Κινεζικού Συνδέσμου Μειονοτικών Λογοτεχνιών  και μόνιμος αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Κινέζων Ποιητών. Διετέλεσε υποδιοικητής της επαρχίας Κινγκάι και σήμερα είναι επικεφαλής προπαγάνδας και μέλος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Η ποίηση του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα τσεχικά, τα σερβικά, τα κορεατικά, τα πολωνικά, τα γερμανικά και σε πολλές ακόμη γλώσσες. Έχει τιμηθεί με πολλά σημαντικά βραβεία, τόσο στην Κίνα όσο και στο εξωτερικό.

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

My Oscars 2017

Eδώ και χρόνια παρακολουθώ τα βραβεία Oscar, από προσωπικό βίτσιο θα έλεγα, τα βλέπω και σαν αφορμή να παρακολουθώ ταινίες και να μην αφήνω την καθημερινότητα να μου στερεί τον καλό κινηματογράφο. 
Τα φετινά βραβεία είχαν, εκτός από γκάφες, σάτιρα με χιούμορ αλλά και μια πολύ έντονη αντιρατσιστική διαμαρτυρία. 

Από τα πιο δυνατά και συγκινητικά σημεία των φετινών όσκαρ, για μένα, ήταν κι αυτό το ελληνικό ντοκιμαντέρ. Αρκεί η υποψηφιότητα και το βήμα να εκφράσεις ένα συναίσθημα που δεν εκφράζεται. Ένα μεγάλο μπράβο στη Δάφνη Ματζιαράκη για την προσπάθεια αυτή. Δείτε το, αν δεν το έχετε δει. Αξίζει. 



Πολλές οι αληθινές ιστορίες, κι αυτό, ανέκαθεν, ήταν που αγαπούσα εγώ στον κινηματογράφο. Φέτος πολύ δυνατές ιστορίες. 

Hidden figures.


Lion.



Hacksaw ridge.



Αγαπημένες και οι τρεις! Κι όλες ήταν δικαίως υποψήφιες για καλύτερη ταινία!

Αυτό είναι το νικητήριο, βασισμένο σε θεατρικό έργο. Moonlight.



Loving. Eπίσης μια ιστορία που άλλαξε κομμάτι της μέχρι τότε ιστορίας της Αμερικής. Με δυνατή ερμηνεία και υποψηφιότητα από τη Ruth Nega. 
Florence Foster Jenkins. Η Meryl Streep υποδυόμενη τη φάλτσο σοπράνο και την αληθινή ιστορία της ήταν για 20ή φορά υποψήφια. Η υπερτιμημένη Meryl Streep όπως την αποκαλούσε διαρκώς ο παρουσιαστής, καυτηριάζοντας το σχόλιο Τραμπ.
Jackie. Στιγμιότυπα της ζωής της Jackie Kennedy μετά το θάνατο του Προέδρου. Υποψήφια κι η Natalie Portman. 
Η νικήτρια της βραδιάς όμως στις γυναικείες υποψηφιότητες ήταν η Emma Stone.

Παρόλ'αυτά  η πιο δυνατή γυναικεία ερμηνεία φέτος για μένα ήταν της Isabelle Huppert στο Elle. Σ'αυτή την απολαυστική ταινία του Paul Verhoeven που έκλεισε τις ελληνικές φετινές νύχτες πρεμιέρας.



Από ανδρικές ερμηνείες, μου άρεσε πολύ ο Denzel Washington στο Fences, αλλά ακόμη πιο πολύ ο Andrew Garfield στο Hacksaw ridge που προανέφερα, το οποίο σκηνοθέτησε εξαιρετικά ο Mel Gibson. 
Και φυσικά ο κάτοχος του φετινού όσκαρ Casey Affleck, για το Manchester by the sea. Ήταν πραγματικά απίθανος, εσωτερικός, συγκινητικός, σε μια πολύ φορτισμένη ταινία, θρίαμβο της απώλειας θα μπορούσα να πω.

Στον δεύτερο γυναικείο ρόλο εγώ ένα όνομα διάβαζα μόνο, Viola Davis. Την τελική νικήτρια. 


Από το La la land κρατώ το όμορφο βραβευμένο τραγούδι City of stars.


Όπως σχεδόν κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι ξενόγλωσσες ταινίες ήταν πολύ δυνατές. Προσωπικά ξεχώρισα το Σουηδικό A man called Ove, το Δανέζικο Land of mine και φυσικά το The Salesman από το Ιράν που κέρδισε και το φετινό βραβείο. Η απουσία του σκηνοθέτη Asghar Farhadi από την απονομή, ήταν πολύ ηχηρή κι ένα δριμύ πολιτικό σχόλιο, καθότι τίμησε όλους τους πρόσφυγες που τους έχει απαγορευτεί η είσοδος στην Αμερική. 



Αυτό το ταξίδι μου στις φετινές ταινίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και να προτείνω κάποιες εξαιρετικές, κατά τη γνώμη μου, που αξίζει να δει κανείς.