Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Φ.Υ.Α - Τρία tracks...

Τα τρία πρώτα δείγματα από το δίσκο μας Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας (Φ.Υ.Α), που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο, εδώ συγκεντρωμένα.
Οι "Κλειδαριές" μας, έκαναν την αρχή. Και μας ξεκλείδωσαν...
Ιδού η ιστορία τους, έτσι όπως την αποτύπωσα όταν μου ζητήθηκε από το μουσικό site Musicity. http://www.musicity.gr/music-stories/item/7107-eleana-vraxali-kleidaries-musicity-mousikis-istories-2016



"Η θάλασσα εντός μου" ακολουθεί, κι η ευχή του τέλους του βιβλίου:
σελίδα 114. "Το υπόλοιπο της ζωής ας είναι ζωή."




"Υπομονή". Η λέξη αυτή, η δύσκολη κι η μαγική, που τόσες φορές ακούμε κι άλλες τόσες λέμε: 
"...μια λέξη μόνο, πονάει πολύ."




Ευχαριστούμε για την ανταπόκριση. Έρχονται άλλα 8!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος

27 Ιανουαρίου. Διεθνής Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με αφορμή την ημέρα αυτή, θα μοιραστώ τα αγαπημένα μου, σχετικά με το θέμα, βιβλία. Ένα θέμα τόσο μακρινό, αλλά τόσο συγκλονιστικό και μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία, που το νιώθω οικείο.
Αυτό το γεγονός θα μου υπενθυμίζει πάντα, πόσο απάνθρωπος είναι ικανός να γίνει ο άνθρωπος. Τρομακτικό αλλά αληθινό.


Γραφή ή ζωή
Χόρχε Σεμπρούν 

Μέλος αντιστασιακής οργάνωσης στην κατεχόμενη Γαλλία, ο Χόρχε Σεμπρούν συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο, εκτοπίζεται στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μπούχενβαλντ, γίνεται ηγετικό στέλεχος των κρατουμένων Ισπανών και απελευθερώνεται στις 11 Απριλίου 1945. 
Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια για να αποδεχτεί την ζωή, όπως μας δείχνουν οι έμμονες ιδέες του, που επαναλαμβάνονται συνέχεια, όπως τα μουσικά θέματα μιας εφιαλτικής ραψωδίας. 

Θα πιστέψει, για λίγο, ότι είναι δυνατόν να εξορκίσει το θάνατο με τη γραφή. 





"Κοντολογίς μπορούμε πάντα να πούμε τα πάντα. Το ανείπωτο, με το οποίο μας γανώνουν τα αυτιά, είναι μόνο και μόνο άλλοθι. Ή δείγμα οκνηρίας. Μπορούμε πάντα να πούμε τα πάντα, η γλώσσα περιέχει τα πάντα. Μπορούμε να μιλήσουμε για τον πιο τρελό έρωτα, για την πιο φρικτή κτηνωδία. Μπορούμε να κατονομάσουμε το κακό, τη γεύση παπαρούνας που έχει, τις ολέθριες ευτυχίες του. Μπορούμε να μιλήσουμε για τον θεό και αυτό σημαίνει πολλά. Μπορούμε να μιλήσουμε για την τρυφερότητα, για τον κηδεμονικό ωκεανό της καλοσύνης. Μπορούμε να μιλήσουμε για το μέλλον, οι ποιητές ρίχνονται στην περιπέτειά του με τα μάτια κλειστά και το στόμα έτοιμο να πει πολλά." 

"Γιατί ο θάνατος δεν είναι ένα πράγμα, που θα μπορούσαμε να το περάσουμε ξυστά, να το αγγίξουμε, κάτι από το οποίο θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε, όπως από ένα δυστύχημα απ' το οποίο βγήκαμε σώοι. Τον έχουμε ζήσει... Δεν είμαστε δραπέτες, αλλά βρυκόλακες..."

"Δεν υπήρχε πια για μένα πατρίδα. Δεν θα υπήρχε ποτέ πια. Ή πάλι θα υπήρχαν πολλές πατρίδες, πράγμα που αναγόταν στο ίδιο. Σκεφτείτε το, μπορεί κανείς να πεθάνει για πολλές πατρίδες συγχρόνως; Είναι αδιανόητο."

"Το λέω συνειδητά: κανένας δεν μπορεί να γράψει αν δεν έχει αγνή καρδιά, δηλαδή αν δεν έχει υποτιμήσει αρκετά τον εαυτό του."




Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο
Ίμρε Κέρτες

Ο Ίμρε Κέρτες γεννήθηκε το 1929 στην Βουδαπέστη. Το 1944 εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς και ένα χρόνο αργότερα στο Μπούχενβαλντ και αυτός. 
Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια ως μεταφραστής, έγινε γνωστός το 1975 ήδη με το πρώτο του βιβλίο "Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο". 
Στη Γερμανία χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του αιώνα μας. Τον Οκτώβριο του 2002 βραβεύτηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. 

Τι είναι εκείνο που κάνει αυτό το μυθιστόρημα για το Άουσβιτς τόσο βλάσφημο; 
Να είναι ο αθώος και αισιόδοξος τρόπος ενός νεαρού Εβραίου που διηγείται τον εκτοπισμό του ως ένα ταξίδι στο άγνωστο και την άφιξή του στο Άουσβιτς ως ένα παράξενο θέαμα; Μήπως η βλασφημία έγκειται στο γεγονός ότι κατανοεί με τόση προθυμία την λογική των στρατοπέδων - ένας ευμαθής μαθητής που θέλει να κάνει τη δουλειά του όσο το δυνατόν καλύτερα;

"Ηταν κρίμα, γιατί αυτή η στιγμή, αυτή η ευωδιά προκάλεσαν στο κατά τ'άλλα απαθές στήθος μου ένα συναίσθημα που, έτσι καθώς με πλημμύριζε κατά κύματα, ανάγκασε τα κατάστεγνα μάτια μου να στάξουν μερικές ζεστές  σταγόνες πάνω στην παγωμένη μύτη. Και όσο και να προσπαθούσα να ζυγίσω τα πράγματα,  όση λογική, όση σύνεση, όση νηφαλιότητα κι αν προσπαθούσα να επιδείξω, δεν βοηθούσε σε τίποτα - δεν ήταν δυνατό να κλείσω τα αυτιά μου σ' εκείνη τη μυστική φωνή, σ' εκείνη τη φωνή που κατά κάποιον τρόπο ντρεπόταν κι ίδια για τον παραλογισμό της και ωστόσο γινόταν όλο και επίμονη, σε εκείνη τη φωνή μιας αμυδρής λαχτάρας: 
θα ήθελα να ζήσω λίγο ακόμα σε τούτο το ωραίο στρατόπεδο συγκέντρωσης."

Η επιθυμία του ανθρώπου να ζήσει κι ο αγώνας της επιβίωσης, επιτρέπει ακόμη και τέτοιες ωραιοποιήσεις και ευχές. Να ζήσω, έστω κι εδώ... 
La vita e Bella, έστω και εδώ... 
Κι ο μονόδρομος τελικά του αγώνα: one step at a time.


"Τα βήματα. Ο καθένας έκανε τα βήματά του για όσο καιρό μπορούσε: το ίδιο και εγώ, και αυτό όχι μόνο στην φάλαγγα του Μπίρκεναου αλλά κι εδώ στην πατρίδα...
Ύστερα αυτό που μας μένει, πραγματικά είναι η καταφανής διαπίστωση ότι ο χρόνος κυλά.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

ΦΥΑ - Δύο νέα μουσικά κεφάλαια.


Μετά τις "Κλειδαριές" μας, το επόμενο τραγούδι από το βιβλίο μου "Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας", κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. Μπορεί το βιβλίο να μην ήταν χωρισμένο σε κεφάλαια, ο δίσκος μας όμως είναι.
"Κι αν αλλάζουνε τα σύνορα του κόσμου 

θα'σαι πάντοτε η θάλασσα εντός μου. 
Μέσα στο είναι μου                                              
σημάδια δίνε μου..." 
 Αφιερωμένο σε όσους αναγκάστηκαν να επαναπροσδιορίσουν την έννοια 'πατρίδα'. 



Κι αμέσως μετά, σχεδόν παράλληλα, η "Υπομονή", με ερμηνευτή τον Μπάμπη Στόκα. 
Όλα σε μουσική του Γιώργου Σαμπάνη. 
Ευχαριστώ πολύ την Cobalt, για την πίστη και την ωραία συνδημιουργία κι εκτέλεση.

"Δεν θέλω άνθρωπο να δω, θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;"

Αυτή τη στιγμή στούντιο φουλ για τα επόμενα ΦΥΑ μας.


Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Damn Meryl Streep! Απλά θεά...


Η αλήθεια είναι ότι η Αμερική είχε να διαλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. 
Όμως η εκλογή τελικά δεν παύει να είναι θλιβερή. 
Από πολιτικά σχόλια χορτάσαμε βέβαια, όπως κι απο "ειδήμονες" εγχώριους ή μη. 
Το ουσιαστικότερο σχόλιο όμως, εύστοχο, εμπνευσμένο, ηθικό, ανήκει στη Meryl Streep. 
Που όσα βραβεία κι αν της δώσουν πάλι λίγα είναι... 
Η Meryl Streep τιμήθηκε στις Χρυσές Σφαίρες που απονεμήθηκαν τα ξημερώματα της Δευτέρας (09.01.2017) με το βραβείο Cecil B. DeMille και στην ομιλία της είχε πολλά να πει για τον Ντόναλντ Τραμπ. Ακούστε την πολυ μικρή (μόνο 6 λεπτά) ομιλία της, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μεγάλη!

Παραλαμβάνοντας το βραβείο για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο, η Meryl Streep ξεκίνησε να απαριθμεί τους σπουδαίους ηθοποιούς που βρίσκονταν στην ίδια αίθουσα με εκείνη, κάποιοι από τους οποίους ήταν προτεινόμενοι για Χρυσή Σφαίρα, που δεν γεννήθηκαν ούτε μεγάλωσαν στο Χόλιγουντ αλλά έφτασαν ως εκεί, να κάνουν καριέρα και να προσφέρουν συγκινήσεις.

«Τι είναι το Χόλιγουντ; Ένα μάτσο άνθρωποι από άλλα μέρη. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα και πήγα σε δημόσιο σχολείο του Νιου Τζέρσεϊ, η Βαϊόλα (σ.σ. Βαϊόλα Ντέιβις που της παρέδωσε το βραβείο Cecil B. DeMille) γεννήθηκε στη Βόρεια Καρολίνα, η Σάρα Πόλσον γεννήθηκε στη Φλόριντα και μεγάλωσε από μια ανύπαντρη μητέρα στο Μπρούκλιν, η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ είναι ένα από τα 7-8 παιδιά του Οχάιο, η Έιμι Άνταμς γεννήθηκε στην Ιταλία, η Νάταλι Πόρτμαν γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Πού είναι τα πιστοποιητικά γέννησής τους; 
Η Ρούθ Νέγκα γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα, μεγάλωσε στην Ιρλανδία, ο Ράιαν Γκόσλινγκ όπως όλοι οι καλοί άνθρωποι είναι Καναδός και ο Ντέβ Πατέλ γεννήθηκε στην Κένυα και μεγάλωσε στο Λονδίνο. 
Το Χόλιγουντ αποτελείται από αλλοδαπούς και outsiders. Αν τους διώξετε όλους αυτούς, δεν θα έχετε τίποτα να παρακολουθήσετε, παρά ποδόσφαιρο και μικτές πολεμικές τέχνες… οι οποίες δεν είναι καν τέχνες».

Και φυσικά αποθεώθηκε απ’ όλους!

Αλλά δεν σταμάτησε εκεί! Η μοναδική δουλειά του ηθοποιού, είπε, είναι να ενσαρκώνει τις ζωές ανθρώπων που είναι "διαφορετικοί από εμάς". 
Και αναφέρθηκε σε μια ερμηνεία που τη συγκλόνισε όχι γιατί ήταν καλή, το αντίθετο. «Έκανε το κοινό της να γελάσει και να δείξει τα δόντια του.
Ήταν η στιγμή εκείνη που το πρόσωπο που ζητήθηκε να καθίσει στην πιο αξιοσέβαστη θέση της χώρας μας μιμήθηκε έναν ρεπόρτερ με ειδικές ανάγκες, κάποιον που δεν μπορούσε να "απαντήσει". Μου ράγισε την καρδιά όταν το είδα και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Γιατί δεν ήταν σε ταινία αλλά στην πραγματική ζωή. Και όταν γίνεται από κάποιον που έχει εξουσία, είναι σαν να δίνει την άδεια σε άλλους να κάνουν το ίδιο. 
Η έλλειψη σεβασμού φέρνει έλλειψη σεβασμού και η βία φέρνει βία. Και όταν οι ισχυροί χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να εκφοβίζουν, όλοι χάνουμε».



Τι να πει κανείς για αυτή τη γυναίκα. "Damn Streep", 
όπως την προσφώνησε η επίσης εξαιρετική Viola Davis, δίνοντάς της το βραβείο. 



Damn Streep! Πράγματι.
Damn Meryl Streep! 
Αυτή τη γυναίκα που πέρα από τις ερμηνείες της, ακόμη και οι επιλογές των ταινιών της αποτελούν ενίοτε πολιτικοκοινωνικό σχόλιο ή μήνυμα, ο Πρόεδρος της Αμερικής τη χαρακτήρισε υπερεκτιμημένη. 

Εγώ απλά θα κλείσω με την τελευταία φράση της: 
As my friend, the dear departed Princess Leia, said to me once:  

"Take your broken heart, make it into art."