Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Ας είναι τα Χριστούγεννα η αφορμή, να γιορτάζουμε τα ‘Χριστούγεννα’ πιο συχνά.



"Αχ! Λίγες ημέρες έμειναν μέχρι τα Χριστούγεννα! Τι χαρά!
Φωτάκια, τραγουδάκια, «Ω έλατο, Ω έλατο!»...
Χαμογελάκια, Καλαντάκια, «Καλήν εσπέραν άρχοντες!».... 
Μελομακάρονα, Κουραμπιέδες! Οικογενειακό τραπέζι, Γαλοπούλα!
Οι Μάγοι, Τα Δώρα! Ο Άγιος Βασίλης! Αγάπες, λουλούδια!
Η εορταστική καμπάνια του JUMBO! Καταπληκτικά!
«Χριστούγεννα – Χριστούγεννα ευτυχισμένα», που λεει και το άσμα.
#ΝΟΤ.
Έχω το θάρρος -και το θράσος, ναι-  να δηλώσω πως δεν τα πάω καλά με τα Χριστούγεννα!
Φωτάκια παντού. Μέσα, έξω, σε τοίχους σε δέντρα, σε μπαλκόνια, σε κολώνες. Παντού. Κόκκινα, κίτρινα, μπλε, πράσινα, πορτοκαλί.Όλα μαζί. Σα να μαζεύαμε όλο το χρόνο χρώματα. Τα χρώματα και το φως, που μας έλειπαν από την ‘ασπρόμαυρη’ ζωή μας, και θυμηθήκαμε ξαφνικά πως υπάρχουν. Για δέκα ημέρες όμως. Όσο διαρκούν τα Χριστούγεννα. Προς Θεού, ούτε λεπτό παραπάνω...

Αλλά όχι, σας παρακαλώ! Έχουμε τα κάλαντα! Πόσο υπέροχα! Παιδάκια, με τη συνοδεία γονέων πλέον, σου χτυπάνε το κουδούνι από τις 7 τα ξημερώματα. Ξυπνάς από το χθεσινό μεθύσι. Κάθιδρος, μέχρι να θυμηθείς τι έκανες την προηγούμενη νύχτα. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι το κουδούνι δεν χτυπάει γιατί έμπλεξες σε καβγά. Πως δεν είναι η αστυνομία. Πως δεν κεράτωσες τον γκόμενό σου. Περνάνε δέκα λεπτά. Είσαι σπίτι όντως. Στο κρεβάτι σου. Το κουδούνι συνεχίζει και χτυπάει επίμονα. Μέχρι που ακούς το «γκλιν γκλιν» από τα τριγωνάκια και καταλαβαίνεις. Ήρθε το τέλος σου...

Ευτυχώς, σκέφτηκα! Ευτυχώς που ακολουθεί το οικογενειακό τραπέζι! Και θα μαζευτούμε όλοι μαζί αγαπημένοι. Τριτοξάδερφα, συννυφάδες, γαμπροί, κουμπάροι. Χαμογελαστοί. Μονιασμένοι. Και να οι γαλοπούλες και να τα φαγητά. Και να τα κρασιά και τα ποτά. Στην υγεία μας ρε παιδιά! 

Τι; Όχι; Δεν είστε χαρούμενοι; Μα δε γίνεται. Είναι Χριστούγεννα. Επιβάλλεται. Είναι η γιορτή της αγάπης. Της οικογένειας. Σας παρακαλώ. Φορέστε το χαμόγελό σας. Βάλτε την τουαλέτα σας. Βάψτε κόκκινα τα νύχια. Αγκαλιαστείτε! Είναι Χριστούγεννα! 

Τις άλλες μέρες; Τις άλλες ημέρες, τι; Δεν έχουμε λόγους να φαμε όλοι μαζί; Δεν έχουμε λόγους να αγαπηθούμε; Να αγκαλιαστούμε; Να βάψουμε κόκκινα τα χείλη και τα νύχια; 
Η καθημερινότητα βλέπεις... Δεν έχουμε χρόνο.

Αλλά είναι κι ο Άγιος Βασίλης. Εκείνον τον αγαπώ. Γιατί είναι χοντρούλης, κάτι που σημαίνει πως - μια χαρά- τη ζει τη ζωούλα του. Φέρνει και δώρα. Πολλά δώρα. Αλλά μάλλον δε συχνάζει στη Φιλαδέλφεια. Ας είναι. Τον συγχωρώ γιατί είναι παππούλης...

Όπως μου λέει κι ένας πολύ αγαπημένος μου, «είσαι ο 'γκρινιάρης’ των Χριστουγέννων».
Ναι, μπορεί. Γιατί δεν αντέχω αυτή την ‘επιβολή’ της ευτυχίας. «Είναι Χριστούγεννα. ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ευτυχισμένος». Την επιδίωξη όμορφων στιγμών που κρατούν ένα δεκαπενθήμερο. Το φορεμένο χαμόγελο. Τα φωτάκια, που αναβοσβήνουν για να σου υπενθυμίζουν τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις αυτές τις Άγιες ημέρες...

Ας είναι τα Χριστούγεννα η αφορμή, να γιορτάζουμε τα ‘Χριστούγεννα’ πιο συχνά. Με φως στις σκέψεις και στα βήματά μας. Με τραπέζι γεμάτο αγάπη καθημερινά. Με αγκαλιά διαρκείας. Με τραγούδια σαν τη μελωδία της ευτυχίας. Δεν θα παρεξηγηθεί ο Χριστούλης..."

Χριστίνα Βραχάλη για το gazzetta.gr



Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Για μένα τα βιβλία θα είναι πάντα από τα καλύτερα δώρα.

Για μένα τα βιβλία θα είναι πάντα από τα καλύτερα δώρα. Προτάσεις για τις γιορτές, κάποια από αυτά που διάβασα πρόσφατα. Εκτός από όλα τα βιβλία της ανατρεπτικής ιδιοφυΐας, που λέγεται Αlice Miller, για όποιον έχει ψυχοθεραπευτική διάθεση, προτείνω και μοιράζομαι κάποια άλλα που ξεχώρισα, με αγαπημένα μου αποσπάσματά τους. 



Τόνι Μόρισον "Αγαπημένη"

Η βραβευμένη με Νόμπελ συγγραφέας, σε ένα μυθιστόρημα που σε κρατάει από το πρώτο λεπτό με την κοφτή και γεμάτη λυρισμό γλώσσα του. Η ιστορία εκτυλίσσεται στα μέσα του περασμένου αιώνα στο Κεντάκυ και είναι ένα γοητευτικό παραμύθι. Ήρωες, εξεγερμένοι μαύροι, απελπισμένοι, ερωτευμένοι, παντοδύναμα πνεύματα. Το βιβλίο έχει μεταφερθεί, ανεπιτυχώς κατα την ταπεινή μου γνώμη, και στον κινηματογράφο.  

"Το μέλλον ήταν ηλιοβασίλεμα· το παρελθόν κάτι που έπρεπε να μείνει πίσω. Κι αν δεν έμενε πίσω, ε, τότε θα'πρεπε να το ξεριζώσεις. Ζωή σκλάβου· ζωή ελεύθερη – κάθε μέρα ήταν δοκιμή και κρίση. Πουθενά δεν μπορούσες να βασιστείς σε έναν κόσμο όπου ακόμα και όταν ήσουν λύση, ήσουν πρόβλημα."

"Είναι φίλη του νου μου. Με μάζεψε, φίλε μου. Τα κομμάτια που είμαι, τα μάζεψε και μου τα ξανάδωσε με τη σωστή σειρά. Είναι ωραίο, ξέρεις, να έχεις μια γυναίκα που να 'ναι φίλη του νου σου."


 Ζοζέ Σαραμάγκου "Το κατἀ Ιησούν Ευαγγέλιον"



Συγγραφέας που αγαπώ ιδιαίτερα και έχω διαβάσει και τα περισσότερα βιβλία του. 

Η διαφορά του από τα γνωστά Ευαγγέλια είναι ότι ο "ευαγγελιστής" Σαραμάγκου έχει τη δική του αιρετική αλλά απολύτως αληθοφανή άποψη για τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης. Το βιβλίο όμως αυτό δεν είναι μια θεολογική πρόταση. Είναι ένα συναρπαστικό, αντιδογματικό μυθιστόρημα, γεμάτο ευρήματα, ανατροπές και οικείους χαρακτήρες.


"Δεν είναι που θέλεις να πεις αγάπη και δεν σου φτάνει η γλώσσα, είναι που έχεις γλώσσα και δεν σου φτάνει η αγάπη."

Ερώτηση Ιησού, στον πατέρα του:
"Πότε θα έρθει, Κύριε, η μέρα που θα στραφείς σε μας για να αναγνωρίσεις τα λάθη σου ενώπιον των ανθρώπων..."

Διάλογος Ιησού – Παναγίας, για θυσία αρνιού στο θεό κατά το έθιμο του Πάσχα. 
Τον κατηγόρησε η μητέρα του, η Παναγία, ότι βρίσκεται υπό την εξουσία του Διαβόλου επειδή θέλησε να σώσει το αρνί και να μην τηρήσει το έθιμο. 
Κι η αφοπλιστική, κατά τη γνώμη μου, απάντηση του Ιησού: 
"Αν χάρη στην εξουσία του Διαβόλου αυτό το αρνί γλίτωσε τη ζωή του, κάτι κερδήθηκε σήμερα στον κόσμο."

"Είπε ο Ιησούς, περιμένω, Τι, ρώτησε ο Θεός, Να μου πεις πόσο θάνατο και πόνο θα στοιχίσει η νίκη σου πάνω στους άλλους θεούς, με πόσο θάνατο και πόνο θα ξεπληρωθούν οι μάχες που, στο όνομα το δικό σου και το δικό μου, θα πολεμήσουν οι άνθρωποι που θα πιστέψουν σε μας, ενάντια σε άλλους ανθρώπους."

Και το τέλος του Ιησού στο σταυρό: 
"Κραύγασε προς τον ανοιχτό ουρανό, όπου ο Θεός χαμογελούσε, Άνθρωποι, συγχωρήστε τον, γιατί δεν ξέρει τι κάνει." 




Μ. Λ Στεντμαν ''Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς"

 Μια απίστευτα συγκινητική ιστορία που μοιάζει να έχει όντως γραφτεί, σε έναν ψηλό, ερημικό φάρο. Πετυχημένη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη με δυο πραγματικά υπέροχες ερμηνείες. 

"Μερικές φορές μια συμφωνία να ξεχάσεις είναι εξίσου σημαντική με μια υπόσχεση να θυμάσαι"..

Μεγάλη φιλοσοφία ζωής αυτά τα λόγια...
"Για να συγχωρέσεις αρκεί μια φορά. Την κακιά την κρατάς κάθε μέρα όλη μέρα. Είσαι αναγκασμένος να θυμάσαι συνέχεια όλα τα άσχημα. Θα έπρεπε να φτιάξω μια λίστα, μια πολύ μακριά λίστα, και να φροντίζω να μισώ όσο πρέπει όσους περιλαμβάνονται σε αυτή. Και επίσης να τους μισώ καλά!
Όχι. Έχουμε πάντα επιλογή. Όλοι μας."




"Παρακολουθεί τον ωκεανό να παραδίδεται στη νύχτα, γνωρίζοντας οτι το φως θα ξαναβγεί."

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Λόγια που καίνε...


Κι αυτό έγινε τραγούδι... Και ξεπήδησε από το βιβλίο, αλλά βρίσκεται στη νέα μας δουλειά με το Γιώργο Σαμπάνη, που μόλις κυκλοφόρησε.


Τίτλος της δουλειάς  "Λόγια που καίνε".
Track 1. Λόγια που καίνε.
Ένα τραγούδι για τον κούφιο θυμό..
"Πες μου τα λόγια που καίνε,
που λένε όσοι φταίνε..."


Πρώτο single. Σε σένα σταμάτησε η καρδιά
Track2.Μπορείς και χειρότερα.
"Με ανάσες στο τζάμι,
ζωγραφίζω χειμώνες
και καρδιές τώρα μόνες,
που ήταν κάποτε ένα μαζί
τώρα ποιος επιζεί
στους κανόνες..."


Track 3. Δίπλα σου.
Κι αυτός ειναι ο ύμνος μου. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εγώ το "μαζί"... 
"Διάλεξα να ανήκω κάπου"...


Track 4. Μόνο εσύ.
Γιατί έρωτας χωρίς μοναδικότητα δεν υφίσταται.


Track 5. Μην ανησυχείς.
"Φεύγουν τα χρόνια περνάνε,
σ'ο,τι αγαπάω ξεσπάνε
κι όλα σαν στάχτη σκορπάνε σ'ωκεανό.
Με τη ζωή μου μην παίξεις,
είτε βουβά, είτε με λέξεις·
θέλω σα φάρος να φέξεις
για να σε βρω."


Track 7. Πίσω.
"Κάθε έρωτας είναι φονιάς ανεξάρτητα από την κατάληξή του. Δεν υπάρχουν νερόβραστοι έρωτες. Εγκληματολογική διαπίστωση." Αυτό είπε, ο καθηγητής εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης, στην παρουσίαση του βιβλίου της Αγγελικής Νικολούλη "Έρωτας φονιάς". Το κράτησα... I rest my case...


Track 8. Έρωτας ή τίποτα.
[«Ερωτας ή τίποτα». Το παλιό δίπολο του Πολ Ελυάρ και του Αντρέ Μπρετόν αναβιώνει στην Αθήνα της κρίσης ανάμεσα σε οργισμένα συνθήματα, και κραυγές απόγνωσης. Παρά τον φαινομενικά αντιπολιτικό χαρακτήρα του, ανακηρύχθηκε το πιο δημοφιλές γκραφίτι και ενέπνευσε πλούσια αρθρογραφία, παραγωγή λόγου και τέχνης. Ισως επειδή στο «τίποτα» της υψηλής ανεργίας, της εργασιακής επισφάλειας, των λουκέτων, των άδειων δρόμων, της απότομης φτωχοποίησης, ο έρωτας εξακολουθεί να αποτελεί μια δυνατότητα απεγκλωβισμού και ανανοηματοδότησης, «μια κατασκευή αλήθειας», όπως το κωδικοποιεί ο γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού ως «μια εμπειρία του κόσμου, μια επανεπινόηση της ζωής μέσα από τη σκοπιά του Δύο και όχι της μοναχικής συνείδησης».]
Με αφορμή αυτό το δημοσίευμα, που είχα διαβασει κάποτε, κάπου, και ταυτίζεται με τη φιλοσοφία μου, "Έρωτας ή τίποτα"... 


"Άκου, 
είν' η φωνή μου που παλεύει από κάπου, 
μέσα σου να'ρθει, του πόθου συνεργός· 
πες μου πώς...". Κι ο επίλογος του δίσκου μας. 
Track 10. Βροχή.


Ευχαριστώ για την παρέα και την αγκαλιά...

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Κι από το βιβλίο στο cd.


Μετά το Όλα τα ναι του κόσμου, αποφάσισα να μείνω λίγο ακόμη στην ιστορία που λέγεται μουσική και βιβλία και το πάντρεμα των δυο που λατρευω. Αυτή τη φορά, το δικό μου βιβλίο. ῾Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας᾽. 
Δύσκολη και καθόλου ανώδυνη η διαδικασία, από την οποία προέκυψαν 10 τραγούδια. Ο βασικός μου συνεργάτης κι αγαπημένος φίλος πια, Γιώργος Σαμπάνης, ηταν σύμμαχος και τα ανέλαβε μουσικά. Έχει κυκλοφορήσει το πρώτο τραγούδι ήδη, με ερμηνευτές τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μπάμπη Στόκα, και αναμένονται δυο νέα τραγούδια και ο δίσκος μας σε πολύ λίγο. 


Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

coming back...

Κάπως ετσι το bloq μου αλλάζει εποχή, και πάει απο την εποχή του Όλα τα Ναι, στην εποχή ΦΥΑ. Με μια ιστορία...

Κάποτε εφτιαξα το bloq "Ολα τα Ναι του κόσμου", για να επικοινωνήσω αυτή την προσπάθεια. Ο δίσκος αυτός ήταν η πρώτη απόπειρα να κάνω έμμετρο ένα βιβλίο. 
Το "Όλα τα Ναι του κόσμου" της Φωτεινής Τσαλίκογλου. Ξέφυγε όμως η πορεία αυτού του δίσκου και από τη Φωτεινή κι από μένα. Έγινε ενα κύμα θετικής ενέργειας με πολλές φιλάνθρωπες παραμέτρους.
Μετά από αυτό το βήμα ποιος θα μου το έλεγε οτι θα έγραφα το δικό μου βιβλίο..; 
ΦΥΑ. Φυλακή υψίστης ασφαλείας. Ο δύσκολος δρόμος της απελευθέρωσης από το σκοτάδι και το πέρασμα της σκυτάλης στο φως. Έχει για αφετηρία μια παράξενη ιστορία. 

Παρακολουθώ μαθήματα ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κλινική ψυχολογία μέσα από τη λογοτεχνία και την τέχνη, με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου. 
Μια μέρα μπαίνει μέσα και μας βάζει ένα "τεστ": Γράψτε την πρώτη μεγάλη απώλεια που βιώσατε. Έχετε 20 λεπτά. Μπορείτε να γράψετε και ανώνυμα. Είπε.
Τα πρώτα 15 λεπτά κοιτούσα τη λευκή κόλλα. Σαν "άτακτο" παιδί στο σχολείο. Δεν έγραψα συλλαβή. 
Μετά θυμήθηκα την ανωνυμία, και τα τελευταία 5 λεπτά γέμισα τη μια σελίδα. Σα νερό. 
Δεν ξερω τι με ξεκλείδωσε. Γενικα δεν γιορτάζω του καθε ανωνύμου του θρασυδείλου, που έλεγε κι η Μαλβίνα. Όμως κάτι, κάπως ξεκλειδώθηκε εκεί.
15 μέρες μετά, η Τσαλίκογλου χώρισε τα περίπου 100 γραπτά σε κατηγορίες, απώλεια συγγενικών προσώπων, ερωτική απώλεια κτλ. Αφού ανέφερε κάποια πράγματα συμπερασματικά, αποφάσισε να διαβάσει από τα 100, ένα γραπτό. 
Δεν ξέρω γιατί, ειπε, αλλά ο τρόπος του ειναι ιδιαίτερος, διεισδυτικός και προς μελέτη. Συνηθισμένη η απώλεια του παππού, αλλά όχι συνηθισμένο το βίωμα και ο τρόπος έκφρασης του. Ετσι ειπε. Και διάβασε το κείμενό μου. 
Κόντεψα να πέσω απο το θρανίο και κοκκίνισα σα παιδάκι, παρόλο που ευτυχώς με κάλυπτε η ανωνυμία... 
Μετά από κανα δυο μαθήματα γνώρισα την αγαπημένη δασκάλα κι είχα την τύχη να πιω έναν καφέ μαζί της... Με ρώτησε σε ποια κατηγορία ανήκει η δική μου απώλεια και αν είχα γράψει κάτι. Της απάντησα... 
Και πέρα από τον ενθουσιασμό της, μου είπε τόσα πολλά..! Αυτά τα λογια της κι αυτή η σελίδα μου, ηταν ουσιαστικά η αρχή, η πρωτη σελίδα του βιβλιου μου. Μετά λες και ξεκλείδωσαν όλα τα δωμάτια... 
Το κειμενο δεν υπάρχει στο βιβλιο, εχει αντικατασταθεί με τη φράση "Απώλεια παππού, πρωτη επαφη με το θάνατο." 
Ξεκίνησα το βιβλίο μου ενώ παράλληλα φτιάχναμε το δίσκο του Όλα τα Ναι του κόσμου... 

Ευχαριστώ για όλα αγαπημένη Φωτεινή