Λόγια που καίνε...

Κι αυτό έγινε τραγούδι... Και ξεπήδησε από το βιβλίο, αλλά βρίσκεται στη νέα μας δουλειά με το Γιώργο Σαμπάνη, που μόλις κυκλοφόρησε.

Τίτλος της δουλειάς  "Λόγια που καίνε".
Track 1. Λόγια που καίνε.
Ένα τραγούδι για τον κούφιο θυμό..

"Πες μου τα λόγια που καίνε,

που λένε όσοι φταίνε..."

Πρώτο single. Σε σένα σταμάτησε η καρδιά

Track2.Μπορείς και χειρότερα.
"Με ανάσες στο τζάμι,
ζωγραφίζω χειμώνες
και καρδιές τώρα μόνες,
που ήταν κάποτε ένα μαζί
τώρα ποιος επιζεί
στους κανόνες..."

Track 3. Δίπλα σου.

Κι αυτός ειναι ο ύμνος μου. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εγώ το "μαζί"... 
"Διάλεξα να ανήκω κάπου"...

Track 4. Μόνο εσύ.
Γιατί έρωτας χωρίς μοναδικότητα δεν υφίσταται.

Track 5. Μην ανησυχείς.

"Φεύγουν τα χρόνια περνάνε,

σ'ο,τι αγαπάω ξεσπάνε

κι όλα σαν στάχτη σκορπάνε σ'ωκεανό.

Με τη ζωή μου μην παίξεις,

είτε βουβά, είτε με λέξεις·

θέλω σα φάρος να φέξεις

για να σε βρω."

Track 7. Πίσω.

"Κάθε έρωτας είναι φονιάς ανεξάρτητα από την κατάληξή του. Δεν υπάρχουν νερόβραστοι έρωτες. Εγκληματολογική διαπίστωση." Αυτό είπε, ο καθηγητής εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης, στην παρουσίαση του βιβλίου της Αγγελικής Νικολούλη "Έρωτας φονιάς". Το κράτησα... I rest my case...

Track 8. Έρωτας ή τίποτα.
[«Ερωτας ή τίποτα». Το παλιό δίπολο του Πολ Ελυάρ και του Αντρέ Μπρετόν αναβιώνει στην Αθήνα της κρίσης ανάμεσα σε οργισμένα συνθήματα, και κραυγές απόγνωσης. Παρά τον φαινομενικά αντιπολιτικό χαρακτήρα του, ανακηρύχθηκε το πιο δημοφιλές γκραφίτι και ενέπνευσε πλούσια αρθρογραφία, παραγωγή λόγου και τέχνης. Ισως επειδή στο «τίποτα» της υψηλής ανεργίας, της εργασιακής επισφάλειας, των λουκέτων, των άδειων δρόμων, της απότομης φτωχοποίησης, ο έρωτας εξακολουθεί να αποτελεί μια δυνατότητα απεγκλωβισμού και ανανοηματοδότησης, «μια κατασκευή αλήθειας», όπως το κωδικοποιεί ο γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού ως «μια εμπειρία του κόσμου, μια επανεπινόηση της ζωής μέσα από τη σκοπιά του Δύο και όχι της μοναχικής συνείδησης».]

Με αφορμή αυτό το δημοσίευμα, που είχα διαβασει κάποτε, κάπου, και ταυτίζεται με τη φιλοσοφία μου, "Έρωτας ή τίποτα"... 

"Άκου, 

είν' η φωνή μου που παλεύει από κάπου, 

μέσα σου να'ρθει, του πόθου συνεργός· 

πες μου πώς...". Κι ο επίλογος του δίσκου μας. 

Track 10. Βροχή.

Ευχαριστώ για την παρέα και την αγκαλιά...