Ιερόσυλη η αναφορά στον Σαίξπηρ χτες εντός ελληνικής βουλής, όταν αυτοί που τον επικαλούνται μας έχουν οδηγήσει στην καθημερινή πλέον αναρώτηση:
"Nα ζει κανείς, ή να μη ζει;"
Ακούσαμε λοιπόν Σαίξπηρ, ο οποίος για κάποιο λιγο ξύπνησε μέσα μου το φάντασμα του Καζαντζάκη.
"Τούτη είναι η εποχή μας,
ο αγέρας που αναπνέουμε,
η λάσπη που μας δόθηκε, το ψωμί, η φωτιά, το πνεύμα!
Ας δεχτούμε παλικαρίσια την ανάγκη.
Πολεμικός μας έλαχε ο κλήρος, ας ζώσουμε σφιχτά τη μέση μας, ας αρματώσουμε το κορμί, την καρδιά και το μυαλό μας!
Ας πιάσουμε τη θέση μας στη μάχη!
Η φυγή δεν είναι νίκη,
το όνειρο είναι τεμπελιά
και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο.
Υπάρχει πείνα, αδικία,
σκοτάδι πολύ στην καρδιά,
δεν είναι ετούτα που θωράς φαντάσματα,
όσο κι αν φυσήξεις δεν θα σκορπίσουν,
είναι σάρκα και κόκκαλα,
άγγιξέ τα, υπάρχουν˙
δεν ακούς μια κραυγή στον αέρα;
Φωνάζουν.
Τι φωνάζουν; Βοήθεια!
Ποιον φωνάζουν;
Εσένα! Εσένα, τον κάθε άνθρωπο!
Σήκω απάνω˙ το χρέος μας δεν είναι
να ρωτούμε παρά να πιαστούμε όλοι
χέρι με χέρι και να ανηφορίζουμε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου