Συνήθως όπου μπορώ, συμβάλω όπως μπορώ αθόρυβα. Κάποια πράγματα όμως πρέπει να τα φωνάζεις για να ακουστούν. Γιατί πρέπει να τα ξέρουμε απλά και μόνο επειδή υπάρχουν.
Λίγο πριν κυκλοφορήσει το τραγούδι που ο Γιώργος Σαμπάνης, ο Χρήστος Σούμκα κι εγώ χαρίζουμε στην Ε.Δ.Κ.Ε, με την ελπίδα να συμβάλουμε όσο μπορούμε να γίνει ευρέως γνωστή η ταυτότητα της, θέλω να μοιραστώ δυο λόγια.
Μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων που διαβάζω καθημερινά, για φόλες, κακοποιήσεις ζώων και εγκατάλειψη, εδώ στο Ελλαδιστάν, ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι, κάποιες κινήσεις, δίνουν αέρα ελπίδας, μήπως και αναπνεύσουμε κάποτε λίγη αξιοπρέπεια και σεβασμό.
Δεν θα αναφέρω πάλι τις μελέτες ψυχολόγων και επιστημόνων πια, για το πόσο ευεργετική είναι η παρουσία των ζώων για τον άνθρωπο. Των ζώων συντροφιάς κυρίως. Που δεν ονομάζονται έτσι τυχαία. Δεν θα ξαναπώ αναλυτικά πως η συμπεριφορά μιας χώρας απέναντί τους είναι δείγμα πολιτισμού, είναι παγκοσμίως γνωστό. Ούτε θα εξηγήσω γιατί δεν είναι το φυσικό περιβάλλον αυτών των ζώων ο δρόμος.
Όχι δεν είναι ελευθερία το να τριγυρνούν στους δρόμους τα αδέσποτα ζώα και να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, είναι καταδίκη. Τα ζώα αυτά που είναι στη φύση τους να ζουν από 12 έως 17 χρόνια, ο άνθρωπος τα καταδικάζει να ζουν 2 με 3 και αυτό αν είναι τυχερά, γιατί αυτός είναι ο μέσος όρος ζωής των αδέσποτων ζώων. Λέγοντας όποιο παραμύθι θέλει ο καθένας, για να κοιμάται πιο ήσυχα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια πραγματικότητα, η οποία φωνάζει αυτονόητα πράγματα. Όπως το ότι οι γάτες κι οι σκύλοι δεν είναι ρακοσυλλέκτες. Τριγυρνούν στα σκουπίδια για να φάνε, γιατί εμείς τα έχουμε καταδικάσει σε αυτή τη ζωή.
Κάποιοι πιστεύουν ότι "οι γάτες είναι βρωμιάρες και τους αρέσει να μπαίνουν μέσα στα σκουπίδια", και όμως οι γάτες είναι το πιο καθαρό ζώο, το σάλιο τους είναι αντισηπτικό και πλένονται πάρα πολλές φορές την ημέρα. Όχι δεν είναι αυτό το φυσικό τους περιβάλλον και δεν τους αρέσει και καθόλου. Ναι, η γάτα κατάγεται από τα αιλουροειδή, αλλά έχει εξημερωθεί εδώ και 9000 χρόνια! Όσοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν ακόμα, απλά μου υπενθυμίζουν το οτι κι εμείς καταγόμαστε από τους πιθήκους. Αλλά πάει καιρός...
Κι όσο εξοικειώνεται το μάτι με αυτές τις εικόνες των σκελετωμένων αδέσποτων, τόσο εξοικειώνεται και με τους ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους και ψάχνουν στα σκουπίδια και με τους πρόσφυγες και με όποιον είναι πιο αδύναμος· κι εμείς θα γυρνάμε από το άλλο πλευρό.
Ευτυχώς όχι όλοι. Κάποιοι χαλούν τον ύπνο τους και ξοδεύουν τις ελεύθερες ώρες τους φροντίζοντας και μεριμνώντας και προσφέροντας.
Ένα παράδειγμα είναι κι η Εδκε, που αποτελείται από εθελοντές κτηνιάτρους. Δεν περνάει τα σύνορα της απάθειας ταξιδεύοντας μόνο στις επαρχίες, αλλά φροντίζοντας και στειρώνοντας τα ζώα συντροφιάς των αστέγων, αλλά και προσφέροντας τις υπηρεσίες της σε φορείς όπως τα Παιδικά Χωριά SOS, το ΚΕΘΕΑ κι όπου αλλού καλεστεί.
Δραστηριοποιείται τα τελευταία τρία χρόνια και δεν είναι τυχαίο το πρόσφατο Xρυσό βραβείο Εθελοντισμού, στο φεστιβάλ Εθελοντισμού που έγινε στην Τεχνόπολη παρουσία οργανώσεων όπως το PRAXIS, οι Γιατροί του Κόσμου κ.α...
Θα κλείσω με ένα πρόσφατο άρθρο που διάβασα.
Η ωμή αλήθεια στο γιατί υπάρχει ο εθελοντισμός από τον δημοσιογράφο Γιώργο Φραντζεσκάκη για τη καθημερινή.
"«Ο εθελοντισμός είναι το τεκμήριο παραδοχής της αποτυχίας του συστήματος». Αυτή η φράση εξέφραζε για καιρό τα αισθήματά μου σχετικά με τα καλέσματα εθελοντικής προσφοράς. Ακόμα πιστεύω ότι σε μια κοινωνία που φορολογείται για να πληρώνονται δομές, πλατφόρμες και θεσμοί, ο εθελοντισμός είναι το άλλοθι που χρειάζεται το κράτος ώστε να υπαναχωρήσει στις δεσμεύσεις του με τον πολίτη. Πρόσφατα, όμως, συνέβη κάτι που κλόνισε την πεποίθησή μου.
Όταν έκατσε ο κουρνιαχτός μετά το χάος που επέβαλαν οι διεθνείς μπαχαλάκηδες στο Αμβούργο του G20, χιλιάδες εθελοντές ανταποκρίθηκαν σε ένα κάλεσμα μέσω των social media και βγήκαν στους δρόμους με σκούπες, φαράσια, σφουγγάρια για να κλείσουν τις πληγές της πόλης τους. Χιλιάδες απαραίτητες συμμετοχές για μια εξαιρετική περίσταση, όπου κανένας δήμος δεν θα μπορούσε να πληρώνει διατηρώντας έναν μηχανισμό που θα μένει αδρανής επ’ αόριστον, για να ενεργοποιηθεί τη μία και μόνη φορά. Εδώ, ο εθελοντισμός είναι η μόνη λύση. Και η εναλλακτική πρόταση είναι να περιμένεις άπραγος μέχρι τα κανονικά συνεργεία να κάνουν τη δουλειά τους.
Καλό το ευφυολόγημα του Τζιμάκου (Πανούση) για τους δεθελοντές του 2004 λοιπόν, αλλά υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που χρειάζονται για μια στιγμή, σε ένα μέρος. Εμφανίζονται, «καθαρίζουν» και επιστρέφουν στη βάση τους μέχρι την επόμενη έκτακτη ανάγκη. Αυτοί οι εθελοντές δεν μπορούν να υποκατασταθούν από κανέναν μηχανισμό, σε καμία κοινωνία.
Το Σαββατοκύριακο 15 και 16 Ιουλίου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι έλαβε χώρα ένα φεστιβάλ με τίτλο Voluntary Action (voluntaryaction.gr). Σε ορισμένους από τους συμμετέχοντες απονεμήθηκαν βραβεία για την εξαιρετική προσφορά τους στην ιδέα του εθελοντισμού. Με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια έμαθα ότι το Χρυσό Βραβείο Εθελοντισμού για την προστασία των ζώων απονεμήθηκε στην ΕΔΚΕ –την Εθελοντική Δράση Κτηνιάτρων Ελλάδας– μια οργάνωση που σε επισκέψεις-αστραπή σε όλη την ελληνική επικράτεια στειρώνει, θεραπεύει αδέσποτα ζώα και επιστρέφει στη βάση της μέχρι την επόμενη αποστολή.
Χάρηκα ιδιαίτερα γιατί η ΕΔΚΕ είναι το αντίθετο της ελληνικής μεμψιμοιρίας. Γιατί μέλη της είναι επαγγελματίες κτηνίατροι που δεν περιφρονούν το επάγγελμά τους ως όχημα βιοπορισμού, δεν προσποιούνται ότι είναι υπεράνω όλων μας, δεν ευαγγελίζονται ουτοπίες όπου όλοι θα προσφέρουμε σε όλους χωρίς ανταλλάγματα. Και παρ’ όλα αυτά, βρίσκουν τον χρόνο, κλέβοντας μάλλον από την ξεκούρασή τους, για να κάνουν δωρεάν αυτό για το οποίο πληρώνονται, επειδή –σε ορισμένες περιπτώσεις– ακόμα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ακόμα.
Αν κατορθώσουμε να φτιάξουμε μια καλοκουρδισμένη κοινωνία, η ΕΔΚΕ θα καταστεί περιττή. Οι δήμοι θα αναλάβουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον νόμο, θα περιθάλπουν τα αδέσποτα ζώα ιδίοις εξόδοις, θα δίνουν δουλειά στους τοπικούς κτηνιάτρους. Μα τι λέω! Αν φτιάξουμε μια αληθινά καλοκουρδισμένη κοινωνία, δεν θα υπάρχουν αδέσποτα! Με το σύστημα της ιχνηλασιμότητας θα εντοπίζονται οι αφιλότιμοι ιδιοκτήτες τους. Σε λίγο καιρό, ακόμα και με τον φόβο της τιμωρίας, οι άνθρωποι δεν θα παρατάνε τα ζώα τους στον δρόμο. Ή δεν θα αγοράζουν ζώα αν δεν είναι σίγουροι για την υποχρέωση που αναλαμβάνουν.
Μέχρι τότε όμως, η ΕΔΚΕ θα βγαίνει στους δρόμους για να καθαρίσει τις ασχήμιες της αδιαφορίας μας. Κι εγώ θα διατηρώ την αμφίθυμη άποψή μου για τον εθελοντισμό.
Μάθετε και στηρίξτε με όποιον τρόπο μπορείτε την ΕΔΚΕ στο www.edke.gr "
