Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

"ΝΑΙ στα ξεχωριστά τραγούδια"

Η Μαρία Κωσταράκη σπουδάζει ψυχολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα κάνει σπουδές στο τραγούδι. 
Το δικό της ΝΑΙ, μας το λέει με την ψυχή της, αλλά και με την υπέροχη φωνή της...

Ευχαριστούμε...



 [Σε τι λες Ναι? Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com] 



Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Ναι από Ισπανία!

Μια από τις Πύλες της ελληνικής γλώσσας, θεωρείται το Πανεπιστήμιο Γρανάδας, όπου φοιτητές από την Ισπανία αλλά και από όλο τον κόσμο έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν ως ξένη γλώσσα τα Ελληνικά, προωθώντας και στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη γλώσσα μας! 

Τρείς φοιτητές και η ελληνίδα καθηγήτριά τους, μας έκαναν ένα αναπάντεχο δώρο, με αφορμή την συναυλία μας (26 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών), προσθέτοντας και τα δικά τους ΝΑΙ, σε ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
 
 [Σε τι λες Ναι? Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

«Όλα τα ΝΑΙ του κόσμου» Μεγάλη Συναυλία με πολλές εκπλήξεις...

Την Τετάρτη 26 Ιουνίου, Παγκόσμια Μέρα κατά των Ναρκωτικών, το ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων),  η Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ και η «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων λένε ΝΑΙ στην προσπάθεια, την ελπίδα και τη ζωή με μια μεγάλη συναυλία. Τίτλος της «Όλα τα ΝΑΙ του κόσμου». Αφορμή της το ομότιτλο cd, σε στιχους Ελεάνας Βραχάλη βασισμένους στο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου ‘’Ολα τα Ναι του κόσμου ΄΄ (εκδ. Καστανιώτη)

Συμμετέχουν αλφαβητικά και αφιλοκερδώς οι:  Θανάσης Αλευράς, Ηρώ, Θέμης Καραμουρατίδης, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Φιλοθέη Μωρίκη, Onirama, Τάνια Τσανακλίδου και Μιχάλης Χατζηγιάννης.

Μαζί τους και τα συγκροτήματα των προγραμμάτων απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ, ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ και 18 ΑΝΩ.



Η συναυλία γίνεται για την ενίσχυση των προγραμμάτων απεξάρτησης.

Εισιτήρια προπωλούνται:
Public, Παπασωτηρίου, www.viva.gr και στα ταμεία της Τεχνόπολης


Χορηγοί Επικοινωνίας:
ΕΡΤ, Δίεση 101,3, Στο Κόκκινο 105,5, ,www.toradiofono.gr , www.news247.gr,  www.musicpaper.gr



Για περισσότερες Πληροφορίες :
«Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων: Πειραιώς 100, Γκάζι, 210 3475518210 3453548


18 ΑΝΩ 
210. 8250206 και 210. 8250110 - Μαρία Τρωϊάνου, Υπεύθυνη Κοινωνικής Δικτύωσης
ΚΕΘΕΑ
210. 9241993-6, εσωτ. 223 και 269 - Μαρίνα Δασκαλοπούλου και Κατερίνα Καραβέλη

Πρόσβαση:
Μετρό: Σταθμός «Κεραμεικός», Τρόλεï: No. 21 (από Ομόνοια), Στάση «Φωταέριο», Λεωφορεία: 049, 815, 838, 914, Β18, Γ18, Στάση «Φωταέριο»


 [Σε τι λες Ναι? Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Ναι στην ιστορία, Ναι στην μνήμη, Ναι στους ισχυρούς δεσμούς μας

Πολλές φορές η μνήμη κακοποιείται. Μια μορφή κακοποίησης είναι κι η υποβάθμισή της.

Κι αν υπάρχει άγνοια, έλλειψη παιδείας και ήθους, μήπως τώρα είναι η στιγμή της ανατροπής αυτού του δεδομένου;
Η αποδοχή ενός γεγονότος είναι ενδυνάμωση. 
Η περιγραφή του, επώδυνη μα λυτρωτική ανακούφιση. 
Σε πείσμα αυτών που μας θέλουν ανιστόριτους, ας πούμε ναι στην ιστορία, ναι στη μνήμη, ναι στους δεσμούς μας.

(Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το πρόσφατο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου με τίτλο 8 ώρες και 35 λεπτά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.)

"Τελευταία πτήση για την Delta Airline. Η διαδρομή Νέα Υόρκη-Αθήνα καταργείται. Ασύμφορος προορισμός η Ελλάδα; 
«Προσδεθείτε». Σε λίγα λεπτά, τα φώτα θα χαμηλώσουν για την απογείωση.

Κι όμως, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ακατάλληλη η στιγμή για να βρω το οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα. Ή μήπως όχι; Μήπως τώρα που η χώρα ενδίδει στο αδιανόητο και όλα μοιάζουν να καταρρέουν, τώρα είναι η στιγμή;"

Κι ακολουθεί η περιγραφή ενός "συνωστισμού"...:

«Πέντε χρόνων ήταν κι εγώ επτά, την κρατούσα από το χέρι, Σεπτέμβρης του ’22, αλαφιασμένες τρέχαμε στην προκυμαία της Σμύρνης, μέσα σε μια στιγμή έπρεπε να φύγουμε, να εγκαταλείψουμε το πρόσωπό μας, μέσα σε μια στιγμή είχε πάψει να υπάρχει το δικό μας, σφιχτά, όσο πιο πολύ γινόταν, την κρατούσα από το χέρι μη μου φύγει, η μικρούλα μου η αδερφή, όλα χάνονταν τότε, τίποτα δεν ήταν πιο εύκολο από το να χαθείς, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, τις κραυγές μόνο, τα κλάματα των γυναικών που χάνανε τα παιδιά τους, μωρά που τσίριζαν γιατί τα άφησαν οι μανάδες για να σωθούν οι ίδιες, σκοτεινά ένστικτα σε μεταμορφώνουν εκείνες τις στιγμές, είδα μια μάνα ν’αφήνει τον γιο της από την αγκαλιά της χάμω, για να είναι ανάλαφρη και να σωθεί, και μια άλλη να κόβει το δάχτυλό της, για να είναι όμοια με το τραυματισμένο παιδί της που έσκουζε σαν να το σφάζουνε χίλια σπαθιά, κι ούρλιαζε κι εκείνη μ’ ένα ίδιο σαν του παιδιού της παιδικό ουρλιαχτό, λένε δεν μπορείς να πεθάνεις το θάνατο του άλλου, όμως εγώ είδα μάνες να πεθαίνουν το θάνατο του παιδιού τους, είδα τους Τούρκους, τα ποδοβολητά αλόγων, σκόνη, σκυλιά που αλυχτούσαν μανιασμένα, μια βουή, άψυχα κορμιά πεταμένα σαν τίποτα, κόσμος να τρέχει σαν ποτάμι στη θάλασσα, μας παρέσυρε σαν ορμητικό ρεύμα το πλήθος, από το Ταλάς, αυτό μόνο ήξερα, ένα όνομα, το Ταλάς, και τις σπηλιές, “Νεραϊδοσπηλιές” τις λέγανε, λαξευμένες μέσα στα βράχια πυραμίδες, στο Γκόρεμε κοντά, εκεί παίζαμε, η αδερφή μου, που είχε φωνή αγγέλου, κι εγώ, αυτό θυμάμαι, πεταλούδες, ούτι, ένα λόφο με πορτοκαλιές, και μια μάνα, έναν πατέρα, συγγενείς δίπλα μας, ζωντανά, άλογα, σκύλοι, γαϊδούρια, να τρέχουμε, στη θάλασσα, μας σπρώξανε σε μια βάρκα, χάθηκαν όλοι, τη μάνα μου, την Αμαλία, δεν την είδα ξανά, ούτε κανέναν άλλο, η φωνή της, όταν ξένα χέρια την άρπαξαν, “το Φροσάκι, μάτια μου, σαν τα μάτια σου” κι έπειτα τα μάτια μου σκοτείνιασαν, κάποιος μάς έσπρωξε σε μια βάρκα, έκλεισα τα μάτια μου, όμως την κράταγα γερά, δεν θα την άφηνα με τίποτα.
Μακάρι να μου χάριζαν τον ουρανό κι όλη τη γη δεν θα την άφηνα. Με τη κορδέλα που έβγαλα από τις κοτσίδες μου έδεσα σφιχτά το χέρι της στο χέρι μου.
Φροσάκι μου, τώρα οι δυο μας, τέρμα οι Νεραϊδοσπηλιές, τα χατίρια, τα τζιέρια, τα χατιέ, τα τζάνουμ.
Τέρμα η φωνή σου, που όλους τους μάγευε, το Φροσάκι έχει φωνή Θεού, μια σταλιά πλάσμα να καμαρώνεις, κι όποιος έπιανε ούτι στα χέρια του κι άγγιζε τις χορδές του, ξεκίναγες το τραγούδι: “Τι σε μέλλει εσένανε / από πού είμαι εγώ / απ ’ το Καραντάσι, φως μου / ή απ ’ το Κορδελιό...’’ 
Aπό την ετοιμόρροπη βάρκα σε ένα στέρεο πλοίο κι από κει από λιμάνι σε λιμάνι ώσπου φτάσαμε σ’ ένα ξένο λιμάνι, τον Πειραιά.
Δεν είπαμε μια λέξη, με πεισματικά κλειστό το στόμα, λες και κάποιος θα μας τάιζε με το ζόρι ένα ανυπόφορο φαγητό, μιλιά δεν βγάλαμε, μόνο κρατιόμασταν σφιχτά από το χέρι, πόσες μέρες δεν ξέρω... 
Κι έπειτα βρεθήκαμε εκεί. Στο νέο τόπο. 
“Σαν πατρίδα θα είναι εδώ”, μας είπαν. Το “σαν’’ έκανε όλη τη διαφορά. 
Όμως μεγαλώσαμε, πήγαμε σχολείο, στη Νέα Ιωνία, στους Ποδαράδες. Φτιάξαμε μια μικρή ζωή. Μας βοήθησε ένας αδερφός της μαμάς. Αυτό ήταν.
Δεν μιλούσαμε ποτέ για τα άλλα μέρη, ούτε για αυτούς που χάθηκαν. Σφιχτά την κρατούσα από το χέρι, ίσαμε μεγάλο κορίτσι που έγινε."

Ο καθένας κουβαλά τις μνήμες του, τα τραύματα του, τα παράσημα του, το δράμα του, την ιστορία του. Κι ίσως το κλειδί της ψυχικής μας γαλήνης και προόδου συνοψίζεται σε μια φράση: "Να μη φοβάμαι να ξεχνώ, να μη φοβάμαι να θυμάμαι."




Ε.Βραχάλη

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Όσα κρύβει ένα «ναι» [Μάριος Τσεβόπουλος]

Όσα κρύβει ένα «ναι»

Υπέροχη λέξη το «ναι». Και να τη λες, και να τη ζεις. Κι αν τη ζεις πρέπει να τη λες. Κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία. Και να της απευθύνεσαι πρέπει. Να της δίνεις τροφή. Φοβάμαι στην ιδέα ότι κάποια στιγμή ίσως ξεχάσω τα «ναι» που λέω. Κι όσα γράφω παρακάτω, όλα για ένα «ναι» θα γραφτούν...

Για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν ένιωθα μόνος. Και ο φόβος γινότανε μισός. Γιατί έκλεινα τα μάτια και ήσουν εδώ δίπλα μου. Και η ανάσα σου με σκέπαζε και δεν κρύωνα. Με ζέσταινες.
Για όλες εκείνες τις στιγμές που ήμουν κοντά σου και ένιωσα το σώμα σου πάνω στο δικό μου. Σε κοίταξα στα μάτια και κατάλαβα όσα αρνιόμουν. Σε κοίταξα στα μάτια και κατάλαβα.
Για όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσα μικρός μπροστά σε όσα νιώθω. Όχι γιατί με τρόμαξαν, αλλά γιατί με άλλαξαν. Με ακούμπησαν. Δεν ήξερα αν μπορώ να πετάξω κι αυτά με ακούμπησαν και με σήκωσαν σα δυο φτερά. Την πιο δύσκολη στιγμή αυτά με σήκωσαν στο φως. Με πίστεψαν όπως με πίστεψες εσύ.
Για όλες εκείνες τις στιγμές που γύρισα πεισματικά την πλάτη σε όσα ένιωσα για να απαντήσω τα αναπάντητα. Και απάντηση πουθενά δε βρήκα. Και δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Και αρκούσε να σε δω, να σε μυρίσω. Αρκούσε αυτό για να ανοίξω τη ψυχή μου και να πέσουν βροχή οι απαντήσεις.
Για όλες εκείνες τις στιγμές που κοίταξα πίσω μου και είδα τόσα χιλιόμετρα να έχω περπατήσει από τότε που ξέρουμε ο ένας την αντανάκλαση του άλλου. Χιλιόμετρα γεμάτα επιλογές, σωστές ή μη, που όμως μας δικαίωσαν. Σαν ένα νεύμα συγκατάβασης γεμάτο σιγουριά ότι ο δρόμος που ενώνει είναι ο σωστός δρόμος.
Για όλες εκείνες τις φορές που σαν παιδί με ηρέμησες και με άφησες να κλάψω για σένα. Κι έπειτα ήσουν εκεί. Έπειτα είχα το στόμα σου να φιλήσω, τα πόδια σου να σταθώ, το πλευρό σου να κοιμηθώ.
Για όλα τα όνειρα που είδα. Για όλα τα όνειρα που σε δανείζονταν, σε χάιδευαν και σε επέστρεφαν στο σώμα σου πριν ξημερώσει. Δεν ήθελα να ξυπνήσω, ήθελα να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά ακόμα. Μιλάνε ωραία στη σφαίρα του ονείρου οι άνθρωποι. Κι αν ξύπναγα, κι αν έκλαιγα ακόμα, φανταζόμουν ότι από κάπου με κοιτάς και μου φυλάς μια αγκαλιά.
Για όλα εκείνα τα σημαντικά που θεωρούσα δεδομένα, αλλά μέσα από σένα εκτίμησα. Και για όλα εκείνα τα ασήμαντα που με μούδιαζαν αλλά βρήκα τη δύναμη να ξεπερνώ. Μου έδειξες πώς.
Για όλα εκείνα τα ταξίδια που κάναμε. Με αμάξια κι αγκαλιές. Κάθε φορά πιο μεγάλα. Και που πάντα μου μάθαιναν να σε αγαπώ πιο πολύ. Κι εσένα, κι εμένα, και τον κόσμο όλον. Σα να μεταμορφώνονται οι εποχές όλες σε καλοκαίρι κι εγώ μαθαίνω να τρέχω για να το αρπάξω.

Για όλα αυτά, για όσα είσαι και όσα είμαι.
Για όλα αυτά σε ξεχωρίζω.
Για όλα αυτά σε κρατάω σαν ευχή μέσα μου.
Για όλα αυτά σ’ αγαπάω.
Και δεν αναρωτιέμαι. Γιατί για όλα αυτά έμαθα να είμαι σίγουρος πια.

 Στέλνω κι εγώ το δικό μου "ναι" αφού σας συγχαρώ για την προσπάθεια που κάνετε με το blog...

  [Μάριος Τσεβόπουλος]


 [Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]