Όσα κρύβει ένα «ναι» [Μάριος Τσεβόπουλος]

Όσα κρύβει ένα «ναι»

Υπέροχη λέξη το «ναι». Και να τη λες, και να τη ζεις. Κι αν τη ζεις πρέπει να τη λες. Κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία. Και να της απευθύνεσαι πρέπει. Να της δίνεις τροφή. Φοβάμαι στην ιδέα ότι κάποια στιγμή ίσως ξεχάσω τα «ναι» που λέω. Κι όσα γράφω παρακάτω, όλα για ένα «ναι» θα γραφτούν...

Για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν ένιωθα μόνος. Και ο φόβος γινότανε μισός. Γιατί έκλεινα τα μάτια και ήσουν εδώ δίπλα μου. Και η ανάσα σου με σκέπαζε και δεν κρύωνα. Με ζέσταινες.

Για όλες εκείνες τις στιγμές που ήμουν κοντά σου και ένιωσα το σώμα σου πάνω στο δικό μου. Σε κοίταξα στα μάτια και κατάλαβα όσα αρνιόμουν. Σε κοίταξα στα μάτια και κατάλαβα.

Για όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσα μικρός μπροστά σε όσα νιώθω. Όχι γιατί με τρόμαξαν, αλλά γιατί με άλλαξαν. Με ακούμπησαν. Δεν ήξερα αν μπορώ να πετάξω κι αυτά με ακούμπησαν και με σήκωσαν σα δυο φτερά. Την πιο δύσκολη στιγμή αυτά με σήκωσαν στο φως. Με πίστεψαν όπως με πίστεψες εσύ.

Για όλες εκείνες τις στιγμές που γύρισα πεισματικά την πλάτη σε όσα ένιωσα για να απαντήσω τα αναπάντητα. Και απάντηση πουθενά δε βρήκα. Και δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Και αρκούσε να σε δω, να σε μυρίσω. Αρκούσε αυτό για να ανοίξω τη ψυχή μου και να πέσουν βροχή οι απαντήσεις.

Για όλες εκείνες τις στιγμές που κοίταξα πίσω μου και είδα τόσα χιλιόμετρα να έχω περπατήσει από τότε που ξέρουμε ο ένας την αντανάκλαση του άλλου. Χιλιόμετρα γεμάτα επιλογές, σωστές ή μη, που όμως μας δικαίωσαν. Σαν ένα νεύμα συγκατάβασης γεμάτο σιγουριά ότι ο δρόμος που ενώνει είναι ο σωστός δρόμος.

Για όλες εκείνες τις φορές που σαν παιδί με ηρέμησες και με άφησες να κλάψω για σένα. Κι έπειτα ήσουν εκεί. Έπειτα είχα το στόμα σου να φιλήσω, τα πόδια σου να σταθώ, το πλευρό σου να κοιμηθώ.

Για όλα τα όνειρα που είδα. Για όλα τα όνειρα που σε δανείζονταν, σε χάιδευαν και σε επέστρεφαν στο σώμα σου πριν ξημερώσει. Δεν ήθελα να ξυπνήσω, ήθελα να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά ακόμα. Μιλάνε ωραία στη σφαίρα του ονείρου οι άνθρωποι. Κι αν ξύπναγα, κι αν έκλαιγα ακόμα, φανταζόμουν ότι από κάπου με κοιτάς και μου φυλάς μια αγκαλιά.

Για όλα εκείνα τα σημαντικά που θεωρούσα δεδομένα, αλλά μέσα από σένα εκτίμησα. Και για όλα εκείνα τα ασήμαντα που με μούδιαζαν αλλά βρήκα τη δύναμη να ξεπερνώ. Μου έδειξες πώς.

Για όλα εκείνα τα ταξίδια που κάναμε. Με αμάξια κι αγκαλιές. Κάθε φορά πιο μεγάλα. Και που πάντα μου μάθαιναν να σε αγαπώ πιο πολύ. Κι εσένα, κι εμένα, και τον κόσμο όλον. Σα να μεταμορφώνονται οι εποχές όλες σε καλοκαίρι κι εγώ μαθαίνω να τρέχω για να το αρπάξω.

Για όλα αυτά, για όσα είσαι και όσα είμαι.

Για όλα αυτά σε ξεχωρίζω.

Για όλα αυτά σε κρατάω σαν ευχή μέσα μου.

Για όλα αυτά σ’ αγαπάω.

Και δεν αναρωτιέμαι. Γιατί για όλα αυτά έμαθα να είμαι σίγουρος πια.

 Στέλνω κι εγώ το δικό μου "ναι" αφού σας συγχαρώ για την προσπάθεια που κάνετε με το blog...
  [Μάριος Τσεβόπουλος]


 [Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]