Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό: Η αντίσταση!

Πράγματι “η αυτοδιαχειριζόμενη Ερτ  και εκπομπές σαν αυτή, είναι η απόδειξη οτι ένας άλλος μιντιακός κόσμος είναι εφικτός.” 
Τα λόγια αυτά της δημοσιογράφου Έμυς Χριστούλα, στην Ελενη Χρονά ❨παρουσιάστρια του τετ@ερτ❩, είναι ακριβέστατα. 

Η Έμυ Χριστούλα, κόρη του Δημήτρη Χριστούλα, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, μπροστά στη Βουλή, στο Σύνταγμα, στέλνοντας ένα μήνυμα αφύπνισης, με τη διακριτική της εύστοχη και ουσιαστική παρουσία πρωταγωνίστησε στην εκπομπή αυτή. 

Μαζί της εκλεκτοί καλεσμένοι όπως, ο Άρης Βιολατζης από την ῾Κλίμακα’ κέντρο ημέρας για την πρόληψη της αυτοκτονίας, ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου ψυχίατρος και διευθυντής ΨΝΑ ῾Δαφνί’, ο Δημήτρης Καραίσκος ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και η κοινωνική λειτουργός των Γιατρών του Κόσμου, Ελένη Χρονοπούλου.

“Ο Δημήτρης Χριστούλας δεν αυτοκτόνησε. Διερράγη! 
Διερράγη στο κέντρο της πόλης για να σπάσει τη σιωπή της δικής μας γενικευμένης κοινωνικής αυτοχειρίας. 

Διερράγη απέναντι από τη Βουλή για να καταδείξει όλους αυτούς που την έχουν μετατρέψει σε επικυρωτικό σώμα έξωθεν και άνωθεν εντολών. 

Διερράγη στην Πλατεία των αγώνων, για να μεταγγίσει το όραμα της ανατροπής στις νέες γενιές.


Άντεξε πολλά και αγωνίστηκε για ακόμη περισσότερα, μέχρι το τέλος. 

Δεν άντεξε το γκρέμισμα της αξιοπρέπειας και της ελπίδας.”

Αυτά τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα της τόνισε η Έμυ Χριστούλα συμπληρώνοντας πως, 

“οι έλληνες ζουν εκτός ορίου ζωής!
Σκοτώνουν τα αυτονόητα”.

Σοκαριστικά επίσης τα λόγια του κου Μεγαλοοικονόμου, που μεταξύ άλλων είπε ότι “η ανεργία είναι βασικός προγνωστικός παράγοντας του δείκτη της αυτοκτονίας. 
Ήδη από τη δεκαετία του 30᾽ που πρωτομελετήθηκε αυτό, είχε διαπιστωθεί και καταγραφεί. 

Με κάθε 3% αύξησης της ανεργίας, προκύπτει 5% αύξησης της αυτοκτονίας.


Αυτό το μελετούσαμε τότε και τώρα το γνωρίζουμε με μαθηματική ακρίβεια. Σήμερα λοιπόν, αυτοί που παίρνουν αυτά τα μέτρα γνωρίζουν πολύ καλά ότι σκοτώνουν ανθρώπους. Ξέρουν ποια είναι τα ποσοστά και πώς συσχετίζονται. Υπάρχει καταγραφή. 


Λέω, λοιπόν, ότι αυτές οι αυτοκτονίες της κρίσης, είναι δολοφονίες!

Ο κος Βιόλατζης υπογράμμισε ότι 
“δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο, που να είχε τέτοιο ποσοστό αύξησης αυτοκτονιών σε ένα χρόνο. Μιλάμε για 26%! Και μιλάμε για καταγεγραμμένες αυτοκτονίες. Γιατί ανεπίσημα, η πραγματικότητα είναι ακόμη σκληρότερη.”

Ο Δημήτρης Καραίσκος ανέφερε ένα πείραμα σε ποντίκια. Όπου τους προκαλούν επι τούτου κατάθλιψη για να δουν τις διαφορές μεταξύ καταθλιπτικών και μη. Πώς ξεχωρίζουν τα καταθλιπτικά; 
“Τα βάζουν να περπατήσουν και στη συνέχεια να κολυμπήσουν, περνώντας μέσα από μια δεξαμενή νερού, στην απέναντι μεριά.
Τα καταθλιπτικά ποντίκια βουλιάζουν. 
Τα άλλα κολυμπούν και περνούν απέναντι.

Σταδιακά η ελληνική κοινωνία βυθίζεται, σε ένα τέτοιο μοντέλο μαθημένης αβοηθητότητας.” 


Το δόγμα του σοκ εν ελλάδι θα μπορούσε να πει κανείς...


Αυτό διαφαίνεται και στα λόγια της Ελένης Χρονοπούλου, μιλώντας για το σοκ των γιατρών του κόσμου, όταν ακούν ανήλικα παιδιά να ξεστομίζουν πως σκέφτονται την αυτοκτονία.


Μια ζωή υπο το βάρος ενοχών, διαδοχικών σοκ και ανελέητων εκφοβισμών... 

Αυτό είναι ωμή βία! 
Φτάνει!
Γιατί όπως τόνισε η Έμυ Χριστούλα, 
οι Έλληνες ζουν εκτός ορίου ζωής!  

Κλείνουμε, με τα λόγια του Θεόδωρου Μεγαλοοικονόμου, τα οποία θα πρέπει να τα κάνουμε σύνθημά μας και πράξη, πριν να είναι πολύ αργά...

“Και στην κατοχή, έρευνες ψυχιάτρων, έδειξαν ότι, από την στιγμή που ξεκίνησε η αντίσταση, σταμάτησαν τα νευρωσικά συμπτώματα. 

Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό:

Η αντίσταση! Ο συλλογικός αγώνας...

ΕΒ



Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Από την οικονομική κρίση ως τη χρυσή αυγή, έλληνες μαθητές λυκείου που μίλησαν στο ευρωπαικό κοινοβούλιο, μιλούν στην ερτ!


"O πολιτισμός αγοράζεται  με το χρήμα; 
Η Ένωση της Ευρώπης αγοράζεται με το χρήμα; Κι αν πράγματι, είναι δίκαιο και δημοκρατικό το οτι, επειδή μια χώρα οικονομικά δεν τα πάει καλά, να βγει εκτός Ευρώπης;¨ 

¨ Η ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει για να στηρίζει τους πολίτες ή για να κάλυπτει οικονομικά συμφέροντα;¨

Κάποια από τα ερωτήματα που έθεσαν στο ευρωπαικό κοινοβούλιο έλληνες μαθητές 17 χρονων!


Η δημοσιογράφος Ελένη Χρονά παρουσιάζει την εκπομπή ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΤ@ΕΡΤ με το ντοκιμαντερ των φιλελλήνων από την Ιταλία, με τίτλο 
''Το κλεμμένο δάκρυ της Δημοκρατίας''.
Στο δεύτερο μέρος της εκπομπής παρουσιάζεται το θέμα του πως αντιμετωπίζουν οι έφηβοι την οικονομική κρίση.

Υπέροχη εκπομπή, όπου παιδιά 17 χρονών είναι ελεύθερα να διατυπώνουν τις απόψεις τους και πραγματικά ακούγοντάς τες, ελπίζεις... 
Έστω και για λίγο. 

Από την οικονομική κρίση ως τη χρυσή αυγή, μιλούν κι αξίζει να ακούσουμε.   

¨Εξαθλιώνοντας ένα λαό, δεν επέρχεται ανάπτυξη του λαού, αλλά άλλων συμφερόντων.¨ 

¨Ο έλληνας που ψηφίζει χρυσή αυγή δεν ξέρει τι ψηφίζει. Είναι μια παραπλάνηση αυτό το κόμμα. 
Η αδιαφορία, η άγνοια και η έλλειψη παιδείας, τη βοηθά να αποκτά μέλη. Κι αυτό είναι το μόνο που θέλει.¨

¨Αν υπήρχε κριτική σκέψη και παιδεία, οι άνθρωποι θα φίλτραραν αλλιώς αυτά που τους σερβίρονται.¨



Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΤΟΥ ΦΌΒΟΥ, ΑΣ ΓΊΝΟΥΜΕ ΑΝΥΠΌΤΑΚΤΟΙ ΠΟΛΊΤΕΣ...


Βλέπεις, υπάρχει και ο θάνατος με δόσεις. Ένας θάνατος διαρκείας. Η εποχή μας επινοεί τρόπους, για να μεταμορφώνει ένα θάνατο, σε θάνατο διαρκείας. Και η επίκληση της αθωωτικής "Kακιάς  Στιγμής" που τόοοοοσο  εύκολα  επικαλούμαστε, δεν είναι  παρά ένα ακόμα ωραίο και ατελές άλλοθι. Η κακία στιγμή δεν αίρει την ευθύνη από το Κακό
Της Φωτεινής Τσαλίκογλου*



Μέρες θανάτου. Θάνατος είναι η ζωή να αποτιμάται με όρους μικρολογιστικής.

Θάνατος είναι να θεωρείται λαϊκισμός η υπεράσπιση ενός νεκρού παιδιού χάριν ενός εισιτηρίου.

Θάνατος είναι όταν η νομιμότητα εκτρέπεται σε απανθρωπιά. Όταν η αξιοπρέπεια κακοποιείται ασύστολα προκειμένου να τηρηθεί η τάξη και η ασφάλεια.

Θάνατος είναι, όταν ακόμα και ο θάνατος σου δεν αρκεί για να  ξεπληρώσει την οφειλή σου.

Ποία είναι όμως ακριβώς η οφειλή; 
Θάνατος είναι όταν δεν είναι απολύτως σαφές ποια είναι η οφειλή.

Ποιός ήταν  ακριβώς ο ιερός κανόνας που παραβιάστηκε; H μη καταβολή του αντίτιμου ενός εισιτηρίου; Ή μήπως η μή υποταγή μετά, στη δεύτερη  φάση; 

Όταν το παραβατικό παιδί λοιδορήθηκε και δεν υπήρξε αρκούντως ευπειθές και άνευ όρων υπάκουο στην ηθική του απαξίωση, καθώς δέχτηκε, σύμφωνα με μαρτυρίες, λίγο πριν σκοτωθεί, ταπείνωση και εξευτελισμό.
Και βέβαια, ακολούθησε μια σειρά κακοποιήσεων και μετά θάνατον.

Ο στιγματισμός, η δαιμονοποίηση. Ίσως ακόμα και αυτή η ηρωοποίηση του να ενέχει βία. Να ζήσει ήθελε το παιδί.  
Να ζήσει αλλιώς. Όχι να γίνει έμβλημα ενός ηρωικού ή στιγματιστικού θανάτου.  

Βλέπεις υπάρχει και ο θάνατος με δόσεις. Ένας θάνατος διαρκείας.  Η εποχή μας επινοεί τρόπους για να μεταμορφώνει ένα θάνατο, σε θάνατο διαρκείας. 

Και η επίκληση της αθωωτικής "Κακιάς Στιγμής" που τόοοοοσο εύκολα επικαλούμαστε, δεν είναι παρά ένα ακόμα ωραίο και ατελές άλλοθι. Η κακία στιγμή δεν αίρει την ευθύνη από το Κακό.

Ο κανόνας είναι απαραίτητος  για την κοινωνική συνοχή.  Πώς όμως ποτέ θα μπορέσει να γίνει σεβαστός, ο όποιος κανόνας, όταν η εφαρμογή του συνάδει με ηθική μείωση, απαξίωση και εκφοβισμό; Όταν εκατόμβες Ανθρώπων-Σκιών γύρω μας αδυνατούν να ζήσουν; Όταν όσοι χάνουν τη δουλειά τους δεν απολύονται απλώς, αλλά απολύονται ως ανάξια εργαζόμενοι, ως πλεονάζοντες και περιττοί άνθρωποι;

Πώς να γίνει σεβαστή  η νομιμότητα όταν η εμπιστοσύνη στους θεσμούς ακατάσχετα και δίχως τέλος αιμορραγεί; Όταν ο  μόνος τρόπος που έχει απομείνει στον κανόνα για να νομιμοποιηθεί, είναι μέσα από  μια στεγνά τεχνική, διεκπαιραιωτική Πολιτική του Φόβου;  

Ο ενήλικας έχει  ίσως τους δικούς του τρόπους να εξοικειώνεται με το φόβο και την υποταγή.  Οι τρόποι όμως αυτοί, ακόμα διαφεύγουν από ένα δεκαεννιάχρονο αγόρι.

Κι αν ο μόνος δρόμος που έχει απομείνει για να τηρηθεί ο νόμος είναι ο φόβος, η απελπισία, τότε είναι σαν όλοι μαζί να αποδεχόμαστε πόσο γυμνή και εύθραυστη είναι η νομιμότητα, και πόσο εφήμερη και πλασματική η όποια τήρηση της.

Βόμβα στα σωθικά της τάξης, ο φόβος και η απελπισία. Ετοιμοπόλεμο θηρίο που απειλεί να συντρίψει την αυταπάτη της όποιας ισορροπίας. Ελληνικός θάνατος με δόσεις.-

*Η Φωτεινή Τσαλίκογλου, είναι συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
---
Φωτογραφία: Έργο του ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου

[αναδημοσίευση του κειμένου ακριβώς όπως αναρτήθηκε από την Κρυσταλία Πατούλη στο tvxs.]





Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΙΩΝ... Στέλιος Κυμπουρόπουλος


᾽Ναι θα φωνάξω σε κάθε εμπόδιο ζωής, όχι δε φοβάμαι!

Ναι θα πω στον έρωτα, 
όχι δε θα πληγωθώ!

Ναι θα τολμήσω για το ακατόρθωτο,              
όχι δεν συμβιβάζομαι!

Ναι θα κλάψω από πόνο, 
όχι δεν είμαι γυναικούλα!

Ναι θα προσπαθήσω, 
όχι δε χάνω ενέργεια!

Ναι θα τερματίσω τελευταίος, 
όχι δεν είμαι χαμένος γιατί έφτασα!

Ναι θα σκοντάψω και θα πέσω, 
όχι δε θα μείνω στο πάτωμα!

Ναι θα δουλέψω σκληρά, 
όχι δεν είμαι κορόιδο!

 Ναι θα διαφοροποιηθώ από τους  πολλούς,  

όχι δεν είμαι ψώνιο 
αλλά ιδεαλιστής!


Ναι θα πω στη ζωή, 
όχι από ανάγκη αλλά από χαρά!


Ξέρεις κάτι; Ακόμα και δυο τόσο αντίθετες λέξεις μπορούν να διαλέξουν την κοινή πορεία για την εξυπηρέτηση ενός ουσιαστικού σκοπού...᾽

Στέλιος Κυμπουρόπουλος

(¨Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονων. Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… 

Τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία.¨)





 [Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Είμαστε διασκορπισμένοι. Εμείς που έχουμε ενωθεί.

Παλεύοντας, με "Τα κύματα" της Βιρτζίνια Γουλφ...

Διαβάζοντας αυτόν τον ύμνο στη συλλογικότητα και το ουσιαστικό "μαζί" των ανθρώπων, κάποια αποσπάσματα μου φάνηκαν πολύ οικεία...


"Ω ζωή, πόσο σ'έχω φοβηθεί, ω άνθρωποι πόσο σας έχω μισήσει! Πώς σκουντούσατε, πώς σπρώχνατε, τι φριχτοί και απαίσιοι ήσαστε στην Όξφορντ Στρητ, τι βρωμεροί και τρισάθλιοι στο μετρό, κοιτάζοντας ο ένας απέναντι στον άλλο! Τώρα ανεβαίνω τούτο το βουνό, που απ την κορφή του θα δω την Αφρική, κι απ το μυαλό μου δεν μπορούν να φύγουν οι φάτσες σας και τα καφετιά πακέτα που κρατούσατε. Μ έχετε μαγαρίσει, μ έχετε χαλάσει. Και τι άσχημα μυρίζατε, στις ουρές, έξω από πόρτες για να βγάλετε εισιτήρια. Ντυμένοι όλοι σε ακαθόριστες αποχρώσεις του γκρίζου και του καφέ, ούτε ένα γαλάζιο φτερό σ ένα καπέλο, ποτέ! Κανείς δεν είχε το θάρρος να είναι κάτι άλλο. Τι ψυχική εξαχρείωση σας ήταν αναγκαία για να βγάλετε τη μέρα, τι ψέματα, γαλιφιές, τεμενάδες, ευγλωττία και δουλοπρέπεια! Πώς με καθηλώνατε σε ένα μέρος, μια ώρα, σε μια καρέκλα, και σεις στρωνόσαστε απέναντί μου! Πώς μου αρπάζατε τα λευκά διαστήματα που μεσολαβούν ανάμεσα στις ώρες, και τα κάνατε βρώμικους σβώλους, και τα πετάγατε στο καλάθι των αχρήστων με τα βρωμόχερά σας. Κι όμως, αυτά ήταν η ζωή μου."


" Μας αξίζει λοιπόν να σκοντάψουμε πάνω σε μια φωλιά τυφλοπόντικα. Τρισάθλιοι είμαστε, προσπερνάμε με μάτια κλειστά."


Πόσες ζωές περνούν με μάτια κλειστά; Για πόσους ανθρώπους το γκρι είναι αφόρητο χρώμα, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα, προκειμένου να το αλλάξουν;
Πώς προσηλώνεται ο καθένας στον εαυτό του και μόνο; Πόσο εύστοχα τα λόγια της αγαπημένης Β.Γουλφ, πάντα διαχρονικά και επίκαιρα; 
Ακόμα και τώρα, ακόμη κι εδώ, στην Ελλάδα, που τόσο πολύ θαύμαζε και αγαπούσε...

"Όταν είμαστε λυπημένοι κι όταν τρέμουμε απ' το φόβο, είναι ωραίο να τραγουδάμε μαζί, με τα χέρια δεμένα, με φόβο για πράγματα πολλά. Κι ωστόσο αποφασισμένοι να νικήσουμε."


Η θλίψη δεν έχει πατρίδα, ούτε η μοναξιά, ούτε ο πόλεμος, ούτε ο φόβος, αλλά, ούτε κι η ελπίδα!

"Πήδηξα πάνω. Πολέμα! Φώναξα. Ξανά πολέμα! Αγώνας και πάλη, αδιάκοπος πόλεμος, συντριβή και ανασύνταξη- αυτή είναι η καθημερινή μάχη, η νίκη και η ήττα, το κυνήγι όπου δίνεσαι."

Το κυνήγι μιας ζωής με ελευθερία και αξιοπρέπεια αξίζει να είναι αγώνας κοινός. Αλλά όπως λέει κι η συγγραφέας:


"Είμαστε διασκορπισμένοι. Εμείς που έχουμε ενωθεί." 



Διαβατήριο: Virginia Woolf




Ε.Β