Παλεύοντας, με "Τα κύματα" της Βιρτζίνια Γουλφ...
Διαβάζοντας αυτόν τον ύμνο στη συλλογικότητα και το ουσιαστικό "μαζί" των ανθρώπων, κάποια αποσπάσματα μου φάνηκαν πολύ οικεία...
"Ω ζωή, πόσο σ'έχω φοβηθεί, ω άνθρωποι πόσο σας έχω μισήσει! Πώς σκουντούσατε, πώς σπρώχνατε, τι φριχτοί και απαίσιοι ήσαστε στην Όξφορντ Στρητ, τι βρωμεροί και τρισάθλιοι στο μετρό, κοιτάζοντας ο ένας απέναντι στον άλλο! Τώρα ανεβαίνω τούτο το βουνό, που απ την κορφή του θα δω την Αφρική, κι απ το μυαλό μου δεν μπορούν να φύγουν οι φάτσες σας και τα καφετιά πακέτα που κρατούσατε. Μ έχετε μαγαρίσει, μ έχετε χαλάσει. Και τι άσχημα μυρίζατε, στις ουρές, έξω από πόρτες για να βγάλετε εισιτήρια. Ντυμένοι όλοι σε ακαθόριστες αποχρώσεις του γκρίζου και του καφέ, ούτε ένα γαλάζιο φτερό σ ένα καπέλο, ποτέ! Κανείς δεν είχε το θάρρος να είναι κάτι άλλο. Τι ψυχική εξαχρείωση σας ήταν αναγκαία για να βγάλετε τη μέρα, τι ψέματα, γαλιφιές, τεμενάδες, ευγλωττία και δουλοπρέπεια! Πώς με καθηλώνατε σε ένα μέρος, μια ώρα, σε μια καρέκλα, και σεις στρωνόσαστε απέναντί μου! Πώς μου αρπάζατε τα λευκά διαστήματα που μεσολαβούν ανάμεσα στις ώρες, και τα κάνατε βρώμικους σβώλους, και τα πετάγατε στο καλάθι των αχρήστων με τα βρωμόχερά σας. Κι όμως, αυτά ήταν η ζωή μου."
" Μας αξίζει λοιπόν να σκοντάψουμε πάνω σε μια φωλιά τυφλοπόντικα. Τρισάθλιοι είμαστε, προσπερνάμε με μάτια κλειστά."
Πόσες ζωές περνούν με μάτια κλειστά; Για πόσους ανθρώπους το γκρι είναι αφόρητο χρώμα, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα, προκειμένου να το αλλάξουν;
Πώς προσηλώνεται ο καθένας στον εαυτό του και μόνο; Πόσο εύστοχα τα λόγια της αγαπημένης Β.Γουλφ, πάντα διαχρονικά και επίκαιρα;
Ακόμα και τώρα, ακόμη κι εδώ, στην Ελλάδα, που τόσο πολύ θαύμαζε και αγαπούσε...
"Όταν είμαστε λυπημένοι κι όταν τρέμουμε απ' το φόβο, είναι ωραίο να τραγουδάμε μαζί, με τα χέρια δεμένα, με φόβο για πράγματα πολλά. Κι ωστόσο αποφασισμένοι να νικήσουμε."
Η θλίψη δεν έχει πατρίδα, ούτε η μοναξιά, ούτε ο πόλεμος, ούτε ο φόβος, αλλά, ούτε κι η ελπίδα!
"Πήδηξα πάνω. Πολέμα! Φώναξα. Ξανά πολέμα! Αγώνας και πάλη, αδιάκοπος πόλεμος, συντριβή και ανασύνταξη- αυτή είναι η καθημερινή μάχη, η νίκη και η ήττα, το κυνήγι όπου δίνεσαι."
Το κυνήγι μιας ζωής με ελευθερία και αξιοπρέπεια αξίζει να είναι αγώνας κοινός. Αλλά όπως λέει κι η συγγραφέας:
"Είμαστε διασκορπισμένοι. Εμείς που έχουμε ενωθεί."
Ε.Β
Διαβάζοντας αυτόν τον ύμνο στη συλλογικότητα και το ουσιαστικό "μαζί" των ανθρώπων, κάποια αποσπάσματα μου φάνηκαν πολύ οικεία...
"Ω ζωή, πόσο σ'έχω φοβηθεί, ω άνθρωποι πόσο σας έχω μισήσει! Πώς σκουντούσατε, πώς σπρώχνατε, τι φριχτοί και απαίσιοι ήσαστε στην Όξφορντ Στρητ, τι βρωμεροί και τρισάθλιοι στο μετρό, κοιτάζοντας ο ένας απέναντι στον άλλο! Τώρα ανεβαίνω τούτο το βουνό, που απ την κορφή του θα δω την Αφρική, κι απ το μυαλό μου δεν μπορούν να φύγουν οι φάτσες σας και τα καφετιά πακέτα που κρατούσατε. Μ έχετε μαγαρίσει, μ έχετε χαλάσει. Και τι άσχημα μυρίζατε, στις ουρές, έξω από πόρτες για να βγάλετε εισιτήρια. Ντυμένοι όλοι σε ακαθόριστες αποχρώσεις του γκρίζου και του καφέ, ούτε ένα γαλάζιο φτερό σ ένα καπέλο, ποτέ! Κανείς δεν είχε το θάρρος να είναι κάτι άλλο. Τι ψυχική εξαχρείωση σας ήταν αναγκαία για να βγάλετε τη μέρα, τι ψέματα, γαλιφιές, τεμενάδες, ευγλωττία και δουλοπρέπεια! Πώς με καθηλώνατε σε ένα μέρος, μια ώρα, σε μια καρέκλα, και σεις στρωνόσαστε απέναντί μου! Πώς μου αρπάζατε τα λευκά διαστήματα που μεσολαβούν ανάμεσα στις ώρες, και τα κάνατε βρώμικους σβώλους, και τα πετάγατε στο καλάθι των αχρήστων με τα βρωμόχερά σας. Κι όμως, αυτά ήταν η ζωή μου."
" Μας αξίζει λοιπόν να σκοντάψουμε πάνω σε μια φωλιά τυφλοπόντικα. Τρισάθλιοι είμαστε, προσπερνάμε με μάτια κλειστά."
Πόσες ζωές περνούν με μάτια κλειστά; Για πόσους ανθρώπους το γκρι είναι αφόρητο χρώμα, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα, προκειμένου να το αλλάξουν;
Πώς προσηλώνεται ο καθένας στον εαυτό του και μόνο; Πόσο εύστοχα τα λόγια της αγαπημένης Β.Γουλφ, πάντα διαχρονικά και επίκαιρα;
Ακόμα και τώρα, ακόμη κι εδώ, στην Ελλάδα, που τόσο πολύ θαύμαζε και αγαπούσε...
"Όταν είμαστε λυπημένοι κι όταν τρέμουμε απ' το φόβο, είναι ωραίο να τραγουδάμε μαζί, με τα χέρια δεμένα, με φόβο για πράγματα πολλά. Κι ωστόσο αποφασισμένοι να νικήσουμε."
Η θλίψη δεν έχει πατρίδα, ούτε η μοναξιά, ούτε ο πόλεμος, ούτε ο φόβος, αλλά, ούτε κι η ελπίδα!
"Πήδηξα πάνω. Πολέμα! Φώναξα. Ξανά πολέμα! Αγώνας και πάλη, αδιάκοπος πόλεμος, συντριβή και ανασύνταξη- αυτή είναι η καθημερινή μάχη, η νίκη και η ήττα, το κυνήγι όπου δίνεσαι."
Το κυνήγι μιας ζωής με ελευθερία και αξιοπρέπεια αξίζει να είναι αγώνας κοινός. Αλλά όπως λέει κι η συγγραφέας:
"Είμαστε διασκορπισμένοι. Εμείς που έχουμε ενωθεί."
 |
| Διαβατήριο: Virginia Woolf |
Ε.Β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου