Το παιδί οταν τρομάζει παίρνει τους άλλους αγκαλιά, δεν τους διώχνει...
Η ενστικτώδης κίνηση σ'έναν υγιή φόβο είναι αυτή. Η αγκαλιά. Το ΜΑΖΙ.
Αυτό το μαζί, θα γιορτάσουμε στις 26/6/2013 στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Παγκόσμια ημέρα κατα των ναρκωτικών, "'Ολα τα Ναι του κόσμου" παρέα με το κεθεα και το 18 ανω, θα ετοιμάσουμε μια ξεχωριστή βραδιά...
Όλοι κάτι παλεύουμε. Ειδικά αυτή την εποχή. Σε περιόδους κρίσεων, τα "τέρατα" ξυπνούν και μέσα μας και γύρω μας.
Τα προγράμματα αυτά είναι προγράμματα ζωής κι όπως είχε αναφέρει κι η Δήμητρα Γαλάνη στην παρουσίαση του cd μας, "αν μπορούσαν όλοι, ακόμη και μη εξαρτημένοι άνθρωποι να περάσουν από τέτοια προγράμματα, τώρα η Ελλάδα θα ήταν αλλιώς." Μαθήματα ζωής...
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Θα ξεκινήσουμε από ένα. Μια "περίπτωση" που έγινε βιβλίο, θεατρική παράσταση και ταινία, αλλά το κυριότερο είναι το οτι αποτελεί πηγή έμπνευσης κι ελπίδας, για τους ανθρώπους που αγωνίζονται. Κάποιος είχε πει οτι "ελπίδα είναι η πίστη που σου κρατάει το χέρι στο σκοτάδι". Η Ευρυδίκη απλώνει το χέρι και μας ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως.
Η "περίπτωση Ευρυδίκη" είναι αντιπροσωπευτική και συνάμα εξαιρετική.
Το βιβλίο της Κατερίνας Μάτσα , ψυχιάτρου και επιστημονικής υπεύθυνης της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Ανω, από τις εκδόσεις Αγρα, παρουσιάζει την πορεία μιας νεαρής τοξικομανούς στις ουσίες και στην θεραπευτική διαδικασία απεξάρτησής της.
Η πορεία αυτή παρουσιάζεται άμεσα και γλαφυρά από τις επιστολές της ίδιας της Ευρυδίκης με τις οποίες επικοινωνεί με την θεραπεύτριά της και μιλάει για τον εαυτό της.
Περιπλανήθηκε στον κόσμο των ναρκωτικών επί δέκα και πλέον χρόνια, βίωσε την οδύνη σε όλες τις εκφάνσεις της και κατάφερε, μέσα από τη θεραπεία της, να βγει σώα και να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, "καθαρή" και δημιουργική.
Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης έγκειται, πέραν των άλλων, στο γεγονός ότι η ζωή της παρουσιάζεται μέσα από δικά της κείμενα. Μια δυσκολία στην ομιλία της του τύπου της βραδυγλωσσίας (βατταρισμός) την οδήγησε στην επιλογή του γραπτού λόγου, ως μέσου επικοινωνίας κατά την ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Τα κείμενα της είναι τα παράθυρα που μας ανοίγει η ίδια για να ρίξουμε μια ματιά στον ψυχικό της κόσμο.
Η Ευρυδίκη, πηγαίνει στο θεραπευτικό Πρόγραμμα 18 Ανω, στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ζητά βοήθεια για να σταματήσει τη χρήση ουσιών. Δεν άντεχε την ζωή της όπως είχε καταντήσει αλλά ούτε και τον εαυτό της. Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι με τον φίλο της, χωρίς να βρίσκει νόημα και ικανοποίηση σε ό,τι έκανε και ο χρόνος γι' αυτήν μετρούσε από την κάθε χρήση στη επόμενη.
Στο θεραπευτικό Πρόγραμμα συναντά την Κατερίνα Μάτσα, η οποία είναι η θεραπεύτρια της. Την εμπιστεύεται και αναπτύσσει μια στενή θεραπευτική σχέση μαζί της.
Μέσα από τις επιστολές της αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από την κόλαση των ναρκωτικών. Είναι αυτό που προηγείται των ναρκωτικών. Γράφει χαρακτηριστικά η Κατερίνα Μάτσα: "Η χρήση της ψυχοδραστικής ουσίας υπαγορεύεται από την ανάγκη του συγκεκριμένου υποκειμένου να κάνει κάτι για να σταματήσει την εσωτερική, ψυχική αιμορραγία, για να καταπραΰνει την εσωτερική ένταση και το άγχος, για να κάνει λιγότερο απειλητικό το βίωμα του εσωτερικού κενού που το κατακλύζει, τη βασανιστική ανία, την πλήξη, το ανικανοποίητο. Τα ναρκωτικά λειτουργούν σαν φίλτρο, συγκρατώντας τα πιο επώδυνα από τα συναισθήματά του, "αναισθητοποιώντας" και έτσι θωρακίζοντάς τον απέναντι στον ψυχικό πόνο.
Μπορεί κατα μια έννοια, η τοξικομανία να χαρακτηριστεί ως ακραία μορφή αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου, όπου ο δεσμός του με τις ψυχοδραστικές ουσίες έρχεται να πάρει τη θέση του απόντος κοινωνικού δεσμού".
Η Ευρυδίκη καταφέρνει μέσα από την θεραπεία της να καλύψει αυτό το κενό αφού πρώτα μπορέσει να αναγνωρίσει και να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες της.
Και είναι αυτή η ίδια η θεραπευτική σχέση που θα αποτελέσει το πρόπλασμα της κάθε σχέσης της από δω και πέρα.
"Οχι, δεν έχω βγει από το κλουβί. Το σέρνω μαζί μου". Γράφει η Ευρυδίκη σε μια επιστολή της προς την θεραπεύτριά της
"Σε άφησα να δεις τι υπάρχει μέσα σε αυτό το κλουβί. Και κοίταξες χωρίς να το λερώσεις, χωρίς να το φτύσεις. Και από τότε σου έχω εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχουν κάγκελα ανάμεσά μας".
Το δρόμο προς το φως τον άνοιξε η θέληση, όπως αναφέρει η ίδια η Ευρυδίκη,
"όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και δρόμος", αλλά και η δύναμη ενός ισχυρού δεσμού, "χαίρομαι που έχω κάποιον για να γράψω. Το πιο όμορφο πράγμα που έχω να κανω ειναι αυτο. Ομως αυτο που δίνει νόημα σε αυτο που κανω ειναι οτι μετά σου τα δίνω να τα διαβάσεις. Αυτη ειναι όλη η ομορφιά, οτι τα μοιραζομαι. Αυτο ειναι άλλωστε και το κίνητρο μου γιατι αν δεν είχα να τα μοιραστώ δεν θα τολμουσα να κοιτάξω μεσα μου."
Η
Ευρυδίκη του μύθου ("Ορφέας κι Ευρυδίκη") πεθαίνει, αλλά η δική μας Ευρυδίκη ανατρέπει τον μύθο
της και ζει. Αφήνει πίσω της τον κόσμο των ναρκωτικών και τη ζωή χωρίς
νόημα για να αναζητήσει τη ζωή με νόημα.
Η ενστικτώδης κίνηση σ'έναν υγιή φόβο είναι αυτή. Η αγκαλιά. Το ΜΑΖΙ.
Αυτό το μαζί, θα γιορτάσουμε στις 26/6/2013 στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Παγκόσμια ημέρα κατα των ναρκωτικών, "'Ολα τα Ναι του κόσμου" παρέα με το κεθεα και το 18 ανω, θα ετοιμάσουμε μια ξεχωριστή βραδιά...
Όλοι κάτι παλεύουμε. Ειδικά αυτή την εποχή. Σε περιόδους κρίσεων, τα "τέρατα" ξυπνούν και μέσα μας και γύρω μας.
Τα προγράμματα αυτά είναι προγράμματα ζωής κι όπως είχε αναφέρει κι η Δήμητρα Γαλάνη στην παρουσίαση του cd μας, "αν μπορούσαν όλοι, ακόμη και μη εξαρτημένοι άνθρωποι να περάσουν από τέτοια προγράμματα, τώρα η Ελλάδα θα ήταν αλλιώς." Μαθήματα ζωής...
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Θα ξεκινήσουμε από ένα. Μια "περίπτωση" που έγινε βιβλίο, θεατρική παράσταση και ταινία, αλλά το κυριότερο είναι το οτι αποτελεί πηγή έμπνευσης κι ελπίδας, για τους ανθρώπους που αγωνίζονται. Κάποιος είχε πει οτι "ελπίδα είναι η πίστη που σου κρατάει το χέρι στο σκοτάδι". Η Ευρυδίκη απλώνει το χέρι και μας ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως.
Η "περίπτωση Ευρυδίκη" είναι αντιπροσωπευτική και συνάμα εξαιρετική.
Το βιβλίο της Κατερίνας Μάτσα , ψυχιάτρου και επιστημονικής υπεύθυνης της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Ανω, από τις εκδόσεις Αγρα, παρουσιάζει την πορεία μιας νεαρής τοξικομανούς στις ουσίες και στην θεραπευτική διαδικασία απεξάρτησής της.
Η πορεία αυτή παρουσιάζεται άμεσα και γλαφυρά από τις επιστολές της ίδιας της Ευρυδίκης με τις οποίες επικοινωνεί με την θεραπεύτριά της και μιλάει για τον εαυτό της.
Περιπλανήθηκε στον κόσμο των ναρκωτικών επί δέκα και πλέον χρόνια, βίωσε την οδύνη σε όλες τις εκφάνσεις της και κατάφερε, μέσα από τη θεραπεία της, να βγει σώα και να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, "καθαρή" και δημιουργική.
Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης έγκειται, πέραν των άλλων, στο γεγονός ότι η ζωή της παρουσιάζεται μέσα από δικά της κείμενα. Μια δυσκολία στην ομιλία της του τύπου της βραδυγλωσσίας (βατταρισμός) την οδήγησε στην επιλογή του γραπτού λόγου, ως μέσου επικοινωνίας κατά την ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Τα κείμενα της είναι τα παράθυρα που μας ανοίγει η ίδια για να ρίξουμε μια ματιά στον ψυχικό της κόσμο.
Η Ευρυδίκη, πηγαίνει στο θεραπευτικό Πρόγραμμα 18 Ανω, στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ζητά βοήθεια για να σταματήσει τη χρήση ουσιών. Δεν άντεχε την ζωή της όπως είχε καταντήσει αλλά ούτε και τον εαυτό της. Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι με τον φίλο της, χωρίς να βρίσκει νόημα και ικανοποίηση σε ό,τι έκανε και ο χρόνος γι' αυτήν μετρούσε από την κάθε χρήση στη επόμενη.
Στο θεραπευτικό Πρόγραμμα συναντά την Κατερίνα Μάτσα, η οποία είναι η θεραπεύτρια της. Την εμπιστεύεται και αναπτύσσει μια στενή θεραπευτική σχέση μαζί της.
Μέσα από τις επιστολές της αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από την κόλαση των ναρκωτικών. Είναι αυτό που προηγείται των ναρκωτικών. Γράφει χαρακτηριστικά η Κατερίνα Μάτσα: "Η χρήση της ψυχοδραστικής ουσίας υπαγορεύεται από την ανάγκη του συγκεκριμένου υποκειμένου να κάνει κάτι για να σταματήσει την εσωτερική, ψυχική αιμορραγία, για να καταπραΰνει την εσωτερική ένταση και το άγχος, για να κάνει λιγότερο απειλητικό το βίωμα του εσωτερικού κενού που το κατακλύζει, τη βασανιστική ανία, την πλήξη, το ανικανοποίητο. Τα ναρκωτικά λειτουργούν σαν φίλτρο, συγκρατώντας τα πιο επώδυνα από τα συναισθήματά του, "αναισθητοποιώντας" και έτσι θωρακίζοντάς τον απέναντι στον ψυχικό πόνο.
Μπορεί κατα μια έννοια, η τοξικομανία να χαρακτηριστεί ως ακραία μορφή αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου, όπου ο δεσμός του με τις ψυχοδραστικές ουσίες έρχεται να πάρει τη θέση του απόντος κοινωνικού δεσμού".
Η Ευρυδίκη καταφέρνει μέσα από την θεραπεία της να καλύψει αυτό το κενό αφού πρώτα μπορέσει να αναγνωρίσει και να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες της.
Και είναι αυτή η ίδια η θεραπευτική σχέση που θα αποτελέσει το πρόπλασμα της κάθε σχέσης της από δω και πέρα.
"Οχι, δεν έχω βγει από το κλουβί. Το σέρνω μαζί μου". Γράφει η Ευρυδίκη σε μια επιστολή της προς την θεραπεύτριά της
"Σε άφησα να δεις τι υπάρχει μέσα σε αυτό το κλουβί. Και κοίταξες χωρίς να το λερώσεις, χωρίς να το φτύσεις. Και από τότε σου έχω εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχουν κάγκελα ανάμεσά μας".
Το δρόμο προς το φως τον άνοιξε η θέληση, όπως αναφέρει η ίδια η Ευρυδίκη,
"όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και δρόμος", αλλά και η δύναμη ενός ισχυρού δεσμού, "χαίρομαι που έχω κάποιον για να γράψω. Το πιο όμορφο πράγμα που έχω να κανω ειναι αυτο. Ομως αυτο που δίνει νόημα σε αυτο που κανω ειναι οτι μετά σου τα δίνω να τα διαβάσεις. Αυτη ειναι όλη η ομορφιά, οτι τα μοιραζομαι. Αυτο ειναι άλλωστε και το κίνητρο μου γιατι αν δεν είχα να τα μοιραστώ δεν θα τολμουσα να κοιτάξω μεσα μου."
Υπάρχουν μερικά διλήμματα μπροστά στα οποία παγώνει κανείς, χωρίς να μπορεί να επιλέξει. Τότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τα υπερβεί.
Ανάμεσα στον κόσμο των ουσιών και στον κόσμο μέσα στον οποίο "γίνεσαι πρόβατο" δεν επιλέγει τίποτε από τα δύο. Επιλέγει να ζήσει χωρίς να ενσωματωθεί, χωρίς να γίνει πρόβατο σε έναν κόσμο που μπορεί και να τον αλλάξει, κάνοντας όνειρα και έχοντας προορισμό.
Παίρνει μέρος σε διάφορες δραστηριότητες καλλιτεχνικές, κοινωνικές, πολιτικές.
Μέσα από τις σχέσεις της με τους άλλους αρχίζει να κάνει μια νέα σχέση με τον εαυτό της. Αναλαμβάνει ρόλους, αναπτύσσει πρωτοβουλίες, αναδεικνύει τις ικανότητές της.
Αρχίζει να κάνει όνειρα, νιώθει εσωτερική πληρότητα και ικανοποίηση. Αναζητά το καινούριο, μια ζωή με νόημα: "χρειάζομαι ένα όνειρο για το μέλλον, έναν προορισμό".
Όπως λέει κι η Ευρυδίκη, "για να θρέψει μια πληγή χρειάζεται φως, αέρα και χρόνο, και ο άνθρωπος, οταν εχει πληγωθεί ψυχικά, χρειάζεται συζήτηση..." Όταν φοβάται, αγκαλιά.
Αν θέλει να κερδίσει, σε όποια μάχη του επιφυλάσσει η ζωή, είναι αναγκαίο κι επιτακτικό, το Μαζί.
ΕΒ
Το ταξίδι αυτό της Ευρυδικης και της Κατερίνας Μάτσα, απο το σκοτάδι στο φως, έγινε το 2008 θεατρική παράσταση και κινηματογραφικό έργο.
[Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]
Οσω υπαρχουν φθηνοι ανθρωποι θα υπαρχουν , τσοντες . Οι στοχαστικοι ανθρωποι υποκινουν σκηνοθετες για τετια γεματα συνεσθηματα να εργαστουν σε αυτες τις βασης . Χαρα σε εκεινους και στις οικογενιες τους που εχουν τετια παιδια παραδιγματα , οπως η Ευρυδικη . Και εδω δεν τελιωνει τιποτα . Τωρα αρχιζει το εργο ...
ΑπάντησηΔιαγραφή