Στις 11/11/2012 η Φωτεινή Τσαλίκογλου έγραψε ένα άρθρο με αφορμή την ταινία με τίτλο "Με λένε Στέλιο".
Ο τίτλος του άρθρου ήταν "Η άλλη, η επίμονη Ελλάδα"... Το παραθέτω αυτούσιο ως πιο επίκαιρο από ποτέ, με αφορμή το "Κάλεσμα" του Στέλιου στις 16/7/2013. Ένα κάλεσμα που μας αφορά όλους γιατί συμβολίζει την ύστατή μας προσπάθεια να παραμείνουμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ'...
Ζωντανοί πνευματικά, ψυχικά, σωματικά.
Δηλαδή ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Δηλαδή ΆΝΘΡΩΠΟΙ.
Μια ύστατη προσπάθεια που οφείλουμε να την κάνουμε ΑΡΧΉ...
Στην βία που μας ασκούν καθημερινά οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, ρίχνοντας μαύρο στη ζωή μας, στον πολιτισμό μας, στην παιδεία μας, στην υγεία μας, στην αξιοπρέπεια μας, ας μην προσθέτουμε κι εμείς την ωμή βία της απάθειας.
Ας μην τους αφήσουμε να φτιάξουν την "κοινωνία των τεράτων" όπως επιθυμούν. Ας αντιπαραβάλλουμε μια "κοινωνία πολιτών"...
Γι'αυτό είναι σημαντική η παρουσία όλων μας.
Η άλλη, η επίμονη Ελλάδα
"Αναπάντεχο δώρο σε μια
ά-δωρη εποχή ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Η ταινία του Γ. Κασπίρη πάνω στη
ζωή του αποτελεί διαρροή στο συμπαγές σκοτάδι των ημερών.
Γεννήθηκε αλλιώς ο Στέλιος. Καρφωμένος σε ένα καροτσάκι με πλήρη
αδυναμία να κουνήσει ακόμη και το μικρό του δαχτυλάκι. Ακίνητος, αλλά
επίμονα αεικίνητος. Δίνει από την αρχή μάχες ζωής και αξιοπρέπειας.
Η συμμετοχική κάμερα του Κασπίρη αναδεικνύει τον αγώνα του, κάθε
στιγμή, σε μια αφιλόξενη, ως και εχθρική, για τα άτομα με αναπηρία
χώρα-μητριά.
Toν αγώνα του να μην υποκύψει στη μιζέρια, στην αυτολύπηση,
στην κατάθλιψη. Τη λαχτάρα για μάθηση και για αλλαγή όρων ύπαρξης και
συνύπαρξης.
Ακοίμητοι φρουροί πλάι του η απίστευτη μητέρα, ο πατέρας, ο
αδελφός, αλλά και ξεχωριστοί δάσκαλοι σε σχολείο και πανεπιστήμιο (ποιος
είπε ότι δεν υπάρχουν και αυτοί;).
Επειτα από παρέμβασή του ο «μεσαιωνικός» ξεχασμένος νόμος που
απαγόρευε σε έναν αριστούχο μαθητή να είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση αν
δεν είναι αρτιμελής καταργείται.
Ο δρόμος για τις ανατροπές άνοιξε.
«Δεν είμαι "άτομο με ειδικές ανάγκες", δεν είμαι "άτομο με ειδικές ικανότητες", άτομο με αναπηρία είμαι» λέει.
Ο άνθρωπος έχει μέσα του ένα μαγικό οπλοστάσιο δύναμης και
ανθεκτικότητας. Δεν υπάρχουν όρια σε αυτό που μπορεί να κάνει.
Ανοριοθέτητος ως προς τις δυνατότητές του, αυτός είναι ο άνθρωπος.
Κι
αυτό μας διαμηνύει ο Στέλιος. Δεν θέλει μόρια, επιδόματα, χαρίσματα.
Ισες ευκαιρίες διεκδικεί. Διεκδικεί αυτό που δεν υπάρχει.
Η ταινία, ένας ύμνος στη ζωή, σε μια εποχή που μας κυκλώνει ο
θάνατος. Θα προβληθεί στη δημόσια τηλεόραση στην παγκόσμια ημέρα των
ΑμΕΑ.
Δείτε τη με το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή σας. Δείτε τη ως
κάτοικοι αυτής της χώρας.
Μιας χώρας που δεν αγαπά τα παιδιά της και
ακόμη περισσότερο τα ανάπηρα παιδιά της.
Μιας χώρας όμως που δεν έχει
χάσει την ευλογία να την κατοικούν άνθρωποι σαν τον Στέλιο."
Tο οτι η ταινία αυτή του Γ. Κασπιρη προβλήθηκε στη δημόσια τηλεόραση λέει πολλά........
ΑπάντησηΔιαγραφήH ταινία προβλήθηκε σε αυτό που δεν υπάρχει πια.....
ΑπάντησηΔιαγραφή