My Oscars 2017

Eδώ και χρόνια παρακολουθώ τα βραβεία Oscar, από προσωπικό βίτσιο θα έλεγα, τα βλέπω και σαν αφορμή να παρακολουθώ ταινίες και να μην αφήνω την καθημερινότητα να μου στερεί τον καλό κινηματογράφο. 

Τα φετινά βραβεία είχαν, εκτός από γκάφες, σάτιρα με χιούμορ αλλά και μια πολύ έντονη αντιρατσιστική διαμαρτυρία. 

Από τα πιο δυνατά και συγκινητικά σημεία των φετινών όσκαρ, για μένα, ήταν κι αυτό το ελληνικό ντοκιμαντέρ. Αρκεί η υποψηφιότητα και το βήμα να εκφράσεις ένα συναίσθημα που δεν εκφράζεται. Ένα μεγάλο μπράβο στη Δάφνη Ματζιαράκη για την προσπάθεια αυτή. Δείτε το, αν δεν το έχετε δει. Αξίζει. 

Πολλές οι αληθινές ιστορίες, κι αυτό, ανέκαθεν, ήταν που αγαπούσα εγώ στον κινηματογράφο. Φέτος πολύ δυνατές ιστορίες. 

Hidden figures.


Lion.



Hacksaw ridge.



Αγαπημένες και οι τρεις! Κι όλες ήταν δικαίως υποψήφιες για καλύτερη ταινία!

Αυτό είναι το νικητήριο, βασισμένο σε θεατρικό έργο. Moonlight.

Loving. Eπίσης μια ιστορία που άλλαξε κομμάτι της μέχρι τότε ιστορίας της Αμερικής. Με δυνατή ερμηνεία και υποψηφιότητα από τη Ruth Nega. 

Florence Foster Jenkins. Η Meryl Streep υποδυόμενη τη φάλτσο σοπράνο και την αληθινή ιστορία της ήταν για 20ή φορά υποψήφια. Η υπερτιμημένη Meryl Streep όπως την αποκαλούσε διαρκώς ο παρουσιαστής, καυτηριάζοντας το σχόλιο Τραμπ.
Jackie. Στιγμιότυπα της ζωής της Jackie Kennedy μετά το θάνατο του Προέδρου. Υποψήφια κι η Natalie Portman. 
Η νικήτρια της βραδιάς όμως στις γυναικείες υποψηφιότητες ήταν η Emma Stone.

Παρόλ'αυτά  η πιο δυνατή γυναικεία ερμηνεία φέτος για μένα ήταν της Isabelle Huppert στο Elle. Σ'αυτή την απολαυστική ταινία του Paul Verhoeven που έκλεισε τις ελληνικές φετινές νύχτες πρεμιέρας.

Από ανδρικές ερμηνείες, μου άρεσε πολύ ο Denzel Washington στο Fences, αλλά ακόμη πιο πολύ ο Andrew Garfield στο Hacksaw ridge που προανέφερα, το οποίο σκηνοθέτησε εξαιρετικά ο Mel Gibson. 
Και φυσικά ο κάτοχος του φετινού όσκαρ Casey Affleck, για το Manchester by the sea. Ήταν πραγματικά απίθανος, εσωτερικός, συγκινητικός, σε μια πολύ φορτισμένη ταινία, θρίαμβο της απώλειας θα μπορούσα να πω.

Στον δεύτερο γυναικείο ρόλο εγώ ένα όνομα διάβαζα μόνο, Viola Davis. Την τελική νικήτρια. 

Από το La la land κρατώ το όμορφο βραβευμένο τραγούδι City of stars.

Όπως σχεδόν κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι ξενόγλωσσες ταινίες ήταν πολύ δυνατές. Προσωπικά ξεχώρισα το Σουηδικό A man called Ove, το Δανέζικο Land of mine και φυσικά το The Salesman από το Ιράν που κέρδισε και το φετινό βραβείο. Η απουσία του σκηνοθέτη Asghar Farhadi από την απονομή, ήταν πολύ ηχηρή κι ένα δριμύ πολιτικό σχόλιο, καθότι τίμησε όλους τους πρόσφυγες που τους έχει απαγορευτεί η είσοδος στην Αμερική. 

Αυτό το ταξίδι μου στις φετινές ταινίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και να προτείνω κάποιες εξαιρετικές, κατά τη γνώμη μου, που αξίζει να δει κανείς.