Στενός χώρος.

Είχα καιρό να μοιραστώ κάτι καινούργιο εδώ. Ίσως γιατί όταν δουλεύω είμαι πολύ συγκεντρωμένη και καθόλου ανοιχτή στους αντιπερισπασμούς.
Αυτό δε σημαίνει βεβαία οτι οι κεραίες μου είναι κατεβασμένες.
Όλα καταγράφονται...
Αυτό, όμως, το κείμενο που ακολουθεί, το είχα καταγράψει στις σημειώσεις του κινητού μου, σχεδόν τρία χρόνια πριν. Μετά από μια βόλτα στην άδεια, όπως τώρα καλή ώρα, Αθήνα. 
Δεν άντεχα να το διαβάζω όμως μετά, γι'αυτό και το άφησα μήπως ξεχαστεί.
Δεν το ξέχασα ποτέ. Κι ακόμη μού σφίγγει το στομάχι.  
Κι όμως είναι μια απλή βόλτα, στην Αθήνα. Ένα απλό πέρασμα από την Ομόνοια, το Πεδίον του Άρεως και τη Νομική. Στην Αθήνα των απαίσιων γκρι πολυκατοικιών, των επικίνδυνων  δρόμων, των ανύπαρκτων πεζοδρομίων, των ταλαιπωρημένων αδέσποτων. Την κατά τα άλλα "όμορφη", άδεια Αθήνα της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού. 

"Σοκάκια στενά και δύσοσμα. Αυτό θα πει στενοχώρια. Στενός χώρος. 

Περπατάω στο κέντρο. Ζητιάνος στο καροτσάκι με κομμένο πόδι και το άλλο σε προχωρημένη σήψη. 

Προέκταση του αμαξιδίου του, με λουράκι δεμένο το σκυλί του. 

Βρώμικο αμαξίδιο, βρώμικο το ρούχο του σκύλου. Αλλά του το πηρε να μην κρυώνει λέει. 

Η ψυχή λοιπόν έχει μείνει καθαρή παρόλη την κακουχία. Σκύβω, χαϊδεύω το σκύλο,  

κι ο άνθρωπος κλαίει. Τον χαιδεύει κι εκείνος.

- Ξέρει οτι μεθαύριο θα μου κόψουν και το άλλο πόδι και έχει σταματήσει να τρώει εδώ και δυο μέρες. 

Με νιώθει, λέει. Την ώρα που ο σκύλος τού γλείφει το πόδι που μάτωνε. 

Έσφιξε το στομάχι μου. Ήθελα να φύγω τρέχοντας για να μην αρχίσω να κλαίω κι εγώ. Αλλά έκατσα και τον άκουσα. Ήθελε να μιλήσει. 

-Μου έκοψε η τρόικα την πρόνοια,  λέει, γι'αυτο ξεφτιλίζομαι εδώ.. 

Τι να πω; Καλή τύχη, και να συνεχίσω με το σακίδιο τον δρόμο μου, σαν κάποιον δημοσιογράφο κάποτε; 

Του άφησα ό,τι μπορούσα, αν και πιο πολύ η κουβέντα τον ανακούφισε.

Που κάποιος δεν προσπέρασε. Που τον είδε και τον άκουσε.

Με μεγάλη δυσκολία συνέχισα.. 

Διέσχισα μια πλατεία όπου νεαρά στρατιωτάκια αυτοπυροβολούνται. 

Δεν αντέχεται ο πόλεμος, λένε τα μάτια τους. 

Χτυπά ο ένας μετά τον άλλον, μπροστά στα μάτια σου, τόσο φυσικά όπως λέμε Καλημέρα.

Στο παγκάκι, στους θάμνους, στο πεζοδρόμιο. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.  

Νεαρά στρατιωτάκια αυτοπυροβολούνται,τόσο φυσικά όπως λέμε Καλημέρα. 

Θα μπορούσε να είναι περιγραφή από το μέτωπο, αλλά ειναι μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης."