"Η ωριμότητα του ανθρώπου ειναι να ξαναβρεί τη σοβαρότητα με την οποία
έπαιζε οταν ηταν παιδί."
Ετσι έλεγε ο Νίτσε ο οποίος πίστευε πως σε κάθε αυθεντικό άνθρωπο υπάρχει ένα παιδί που θέλει να παίξει. Για το Γερμανό φιλόσοφο το να πιστεύει κανείς οτι τα παραμύθια και τα παιχνίδια ειναι πράγματα της παιδικής ηλικίας είναι σημάδι μεγάλης νοητικής μυωπίας, αφού μόνο αυτός που μπορεί να διατηρήσει την περιέργεια και το μαχητικό πνεύμα της παιδικής ηλικίας θα κατορθώσει να έχει πάντα καινούργια επιτεύγματα. Το παιδί θεωρεί το παιχνίδι του δουλειά και το παραμύθι αλήθεια και την ίδια αυτή στάση δείχνουν να έχουν οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι.
Γι'αυτό πρέπει πάντα να έχουμε το ένα μας πόδι στη φαντασία.
Οι σκέψεις αυτές του Α.Πέρσυ και του Νίτσε με κορυφαία την εξής:
"Κανένας δεν ειναι τόσο τρελός που να μην μπορεί να βρει έναν άλλον τρελό να τον καταλαβαίνει", ταυτίζονται απόλυτα με ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ουσίας και της δημιουργίας αυτής της ιστορίας με επικεφαλίδα "ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"...
"Τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά αλλά και για να ξυπνάνε οι ενήλικες", έλεγε ο Χανς Κριστιαν Αντερσεν.
Η αυθεντικότητα, η όμορφη τρέλα, η παιδική σοβαρότητα μας λείπουν...
Γι'αυτο λέμε ενα μεγάλο Ναι και περιμένουμε και τα δικά σας...
Περπατάς στο δρόμο βλέπεις μια εικόνα που σου αρέσει, αποτύπωσε την, κατάγραφε την, για να ειναι το δικό σου Ναι. Βλέπεις μια εικόνα που σου σφίγγει το στομάχι, μην την προσπεράσεις, φωτογράφησε την, βιντεοσκόπησε την, εμπόδισε την, για να ειναι το δικό σου Ναι στην εξάλειψη της... Έχουμε γεμίσει εικόνες βίαιες, αδιανοητες... Να τις καταγράφουμε, να μην αδιαφορούμε.
Ειναι επιλογή.
«Πολλοί παρκάρουν τα όνειρα στην παιδική ηλικία και υιοθετούν στάσεις ηττοπάθειας του τύπου "έτσι ειναι η ζωή" ή "τι θέλεις, έχω δουλειά". Με αυτή τη διάθεση του υποταγμένου βοδιού ειναι αδύνατο να πράξεις κάτι σημαντικό σε αυτό τον κόσμο.»
Δεν ειναι τυχαίο πως οι "σοφοί" όλων των εποχών είχαν μια κοινή αντίληψη που ο καθένας την αποτύπωνε διαφορετικά.
Ο Bernard Shaw έλεγε, "Να ποια ειναι η πραγματική χαρά της ζωής: να χρησιμοποιείς την ύπαρξη σου για ενα σκοπό, που εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ως σπουδαίο· η ύπαρξη σου να ειναι μια δύναμη της φύσης μάλλον, παρά ενα εγωιστικό σβολαράκι λάσπης γεμάτο αρρώστια και θλίψη..."
Ο Emerson το διατύπωνε έτσι, " Να μοιραζεσαι συχνά και πολύ... Να γνωρίζεις οτι έστω και ένα πλάσμα ανέπνευσε πιο εύκολα επειδή υπηρξες εσύ: αυτό σημαίνει οτι πέτυχες."
Ενα σωρό σπουδαιοι άνθρωποι ταυτίζονται κι αυτο κάτι σημαίνει.
Η Emily Dickinson με το δικό της μοναδικό τρόπο τα λέει όλα:
"Αν εμποδίσω μια καρδιά να σπάσει, μάταια δε θα έχω ζήσει· Αν αλαφρύνω μιας ζωής τον πόνο, ή μια πληγή δροσίσω ή αν ξαναβάλω πίσω στη φωλιά του ενα μικρούλι, ξέπνοο σπουργίτι, μάταια δε θα έχω ζήσει."
Παραμύθι, τρέλα, ουτοπία, παιδικό όνειρο ένας καλύτερος κόσμος;
Απο κάπου όμως όλα ξεκινάνε, κάποτε...
Γι'αυτο ας πούμε όλα τα Ναι του κοσμου στην δυνατότητα ύπαρξης ενός κοσμου καλύτερου...
Ενα απόσπασμα απο ενα πρόσφατο άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου ειναι ο καλύτερος επίλογος:
"Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε το αφύσικο που μας κυκλώνει τότε όλα μπορεί να είναι ανοιχτά. Το μέλλον, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ανήκει στην έκπληξη. Το ίδιο μάς διδάσκουν και όλοι όσοι πέρασαν από την κόλαση κι επέστρεψαν πίσω αλλιώς, ζωντανοί και δυνατοί. Ανώνυμοι ήρωες της καθημερινότητας που παλεύουν σήμερα να μην αδειάσουν από το ανθρώπινο στοιχείο τους, να μην ενδώσουν στη βαρβαρότητα.
Από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη στη διάρκεια της Κατοχής,
«Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», συνάγεται ένα σημαντικό συμπέρασμα: Οσοι λειτούργησαν συλλογικά γλίτωσαν από τον ψυχικό εκμηδενισμό. Οσοι μετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην αντίσταση, όσοι δηλαδή δεν υπέστησαν παθητικά τις κακουχίες του πολέμου, γλίτωσαν τον αφανισμό.
Αντιγράφω ένα σύνθημα από έναν τοίχο του Παντείου: «Σε έναν κόσμο για λίγους δεν έχει θέση κανείς» μια συλλογικότητα, ένα «μαζί» διαγράφεται στον ορίζοντα. Ενα «μαζί» που δεν μπορούμε, δεν γίνεται πια να αγνοούμε γιατί η ζωή μας, η ύπαρξή μας θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με την απώλεια, ο έρωτας με τον θάνατο, η ελευθερία με τον φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό."
ΝΑΙ Κάποτε δεν ήμουνα εγώ, κάποτε δεν υπήρχε "ΕΓΩ"...
[Στη Μία... Ραντεβού...]
ΕΒ
Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com
Ετσι έλεγε ο Νίτσε ο οποίος πίστευε πως σε κάθε αυθεντικό άνθρωπο υπάρχει ένα παιδί που θέλει να παίξει. Για το Γερμανό φιλόσοφο το να πιστεύει κανείς οτι τα παραμύθια και τα παιχνίδια ειναι πράγματα της παιδικής ηλικίας είναι σημάδι μεγάλης νοητικής μυωπίας, αφού μόνο αυτός που μπορεί να διατηρήσει την περιέργεια και το μαχητικό πνεύμα της παιδικής ηλικίας θα κατορθώσει να έχει πάντα καινούργια επιτεύγματα. Το παιδί θεωρεί το παιχνίδι του δουλειά και το παραμύθι αλήθεια και την ίδια αυτή στάση δείχνουν να έχουν οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι.
Γι'αυτό πρέπει πάντα να έχουμε το ένα μας πόδι στη φαντασία.
Οι σκέψεις αυτές του Α.Πέρσυ και του Νίτσε με κορυφαία την εξής:
"Κανένας δεν ειναι τόσο τρελός που να μην μπορεί να βρει έναν άλλον τρελό να τον καταλαβαίνει", ταυτίζονται απόλυτα με ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ουσίας και της δημιουργίας αυτής της ιστορίας με επικεφαλίδα "ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"...
"Τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά αλλά και για να ξυπνάνε οι ενήλικες", έλεγε ο Χανς Κριστιαν Αντερσεν.
Η αυθεντικότητα, η όμορφη τρέλα, η παιδική σοβαρότητα μας λείπουν...
Γι'αυτο λέμε ενα μεγάλο Ναι και περιμένουμε και τα δικά σας...
Περπατάς στο δρόμο βλέπεις μια εικόνα που σου αρέσει, αποτύπωσε την, κατάγραφε την, για να ειναι το δικό σου Ναι. Βλέπεις μια εικόνα που σου σφίγγει το στομάχι, μην την προσπεράσεις, φωτογράφησε την, βιντεοσκόπησε την, εμπόδισε την, για να ειναι το δικό σου Ναι στην εξάλειψη της... Έχουμε γεμίσει εικόνες βίαιες, αδιανοητες... Να τις καταγράφουμε, να μην αδιαφορούμε.
Ειναι επιλογή.
«Πολλοί παρκάρουν τα όνειρα στην παιδική ηλικία και υιοθετούν στάσεις ηττοπάθειας του τύπου "έτσι ειναι η ζωή" ή "τι θέλεις, έχω δουλειά". Με αυτή τη διάθεση του υποταγμένου βοδιού ειναι αδύνατο να πράξεις κάτι σημαντικό σε αυτό τον κόσμο.»
Δεν ειναι τυχαίο πως οι "σοφοί" όλων των εποχών είχαν μια κοινή αντίληψη που ο καθένας την αποτύπωνε διαφορετικά.
Ο Bernard Shaw έλεγε, "Να ποια ειναι η πραγματική χαρά της ζωής: να χρησιμοποιείς την ύπαρξη σου για ενα σκοπό, που εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ως σπουδαίο· η ύπαρξη σου να ειναι μια δύναμη της φύσης μάλλον, παρά ενα εγωιστικό σβολαράκι λάσπης γεμάτο αρρώστια και θλίψη..."
Ο Emerson το διατύπωνε έτσι, " Να μοιραζεσαι συχνά και πολύ... Να γνωρίζεις οτι έστω και ένα πλάσμα ανέπνευσε πιο εύκολα επειδή υπηρξες εσύ: αυτό σημαίνει οτι πέτυχες."
Ενα σωρό σπουδαιοι άνθρωποι ταυτίζονται κι αυτο κάτι σημαίνει.
Η Emily Dickinson με το δικό της μοναδικό τρόπο τα λέει όλα:
"Αν εμποδίσω μια καρδιά να σπάσει, μάταια δε θα έχω ζήσει· Αν αλαφρύνω μιας ζωής τον πόνο, ή μια πληγή δροσίσω ή αν ξαναβάλω πίσω στη φωλιά του ενα μικρούλι, ξέπνοο σπουργίτι, μάταια δε θα έχω ζήσει."
Παραμύθι, τρέλα, ουτοπία, παιδικό όνειρο ένας καλύτερος κόσμος;
Απο κάπου όμως όλα ξεκινάνε, κάποτε...
Γι'αυτο ας πούμε όλα τα Ναι του κοσμου στην δυνατότητα ύπαρξης ενός κοσμου καλύτερου...
Ενα απόσπασμα απο ενα πρόσφατο άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου ειναι ο καλύτερος επίλογος:
"Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε το αφύσικο που μας κυκλώνει τότε όλα μπορεί να είναι ανοιχτά. Το μέλλον, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ανήκει στην έκπληξη. Το ίδιο μάς διδάσκουν και όλοι όσοι πέρασαν από την κόλαση κι επέστρεψαν πίσω αλλιώς, ζωντανοί και δυνατοί. Ανώνυμοι ήρωες της καθημερινότητας που παλεύουν σήμερα να μην αδειάσουν από το ανθρώπινο στοιχείο τους, να μην ενδώσουν στη βαρβαρότητα.
Από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη στη διάρκεια της Κατοχής,
«Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», συνάγεται ένα σημαντικό συμπέρασμα: Οσοι λειτούργησαν συλλογικά γλίτωσαν από τον ψυχικό εκμηδενισμό. Οσοι μετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην αντίσταση, όσοι δηλαδή δεν υπέστησαν παθητικά τις κακουχίες του πολέμου, γλίτωσαν τον αφανισμό.
Αντιγράφω ένα σύνθημα από έναν τοίχο του Παντείου: «Σε έναν κόσμο για λίγους δεν έχει θέση κανείς» μια συλλογικότητα, ένα «μαζί» διαγράφεται στον ορίζοντα. Ενα «μαζί» που δεν μπορούμε, δεν γίνεται πια να αγνοούμε γιατί η ζωή μας, η ύπαρξή μας θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με την απώλεια, ο έρωτας με τον θάνατο, η ελευθερία με τον φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό."
ΝΑΙ Κάποτε δεν ήμουνα εγώ, κάποτε δεν υπήρχε "ΕΓΩ"...
[Στη Μία... Ραντεβού...]
ΕΒ
Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου