Αδέσποτοι και αδέσποτα. Διαφορετικοί πληθυσμοί - κοινά σημεία.

Ποιος αλήθεια είναι ο πληθυσμός των αλλοδαπών που δεν είναι καταχωρημένοι σε κανένα αρχείο, ο πληθυσμός όσων βρίσκονται στο έλεος της αυθαίρετης και αδυσώπητης «αριθμητικής» που χρησιμοποιείται κάθε φορά όπως βολεύει. Στο έλεος μια ασύντακτα συντεταγμένης πολιτείας που το κυρίως εργαλείο αντιμετώπισης είναι η καταστολή, μιας πολιτείας που εκμεταλλεύεται τις κατάστασης για κάθε χρήση και «χρύση».

Ποιος είναι ο πληθυσμός όσων χωρίς «χαρτιά», και πάντα προς όφελος των διακινητών, βρίσκονται στην Ελλάδα ? Ο χαρακτηρισμός «λαθραίος» σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφορά ανθρώπους, λαθραίες ζωές δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που κυκλοφορούν σαν σκιές, που ζουν στιβασμένοι σε υπόγεια και διαμερίσματα που τους νοικιάζουν με το κεφάλι, που ψάχνουν για «μαύρα» μεροκάματα, που ψάχνουν τους κάδους μεσ’ τη νύχτα. Που βρέθηκαν σε ένα τόπο που τους τον είχαν περιγράψει ως γη της επαγγελίας και έχουν καταλήξει σε «καταφύγια» στρατόπεδα σε συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση με φιλοξενία.

Ποιος είναι αλήθεια ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων συντροφιάς στην Ελλάδα?? Κανείς δεν ξέρει/ Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τον πληθυσμό ενός βαρελιού χωρίς πάτο. Ζουν παντού, σε σταθμούς, έξω από νοσοκομεία, σε πάρκα, πλατείες και πεζόδρομους. Κάποια ζουν σε νόμιμα καταφύγια (συνήθως δημοτικά) αλλά και κάποια άλλα σε παράνομα (ιδιωτικά θύματα του animal hoarding) Ωστόσο, απούσης της πολιτείας,  οι περισσότερες περιπτώσεις καταφυγίων θυμίζουν περισσότερο κολαστήρια. 

Άλλα έχουν ονόματα και κάποιοι τα φροντίζουν, άλλα γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να αποκτήσουν ονόματα. Παράγωγα ελλείμματος πολιτισμού, παράβασης των νόμων και ανεύθυνης συμπεριφοράς. Σε πολλές περιπτώσεις τα δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς ζουν σε χειρότερες συνθήκες από τα αδέσποτα. Συνήθως αποτελούν εργαλεία, ένδειξη status, αξεσουάρ, πηγή εσόδων από κυνομαχίες, ταγμένα να ικανοποιούν σαδιστικές συμπεριφορές και πολύ σπάνια αποτελούν συντρόφους (ζώα συντροφιάς) ή μέλη οικογένειας με προσδιορισμένο ρόλο και με απόλυτο γνώμονα το σεβασμό και την κατανόηση ως προς τις ανάγκες τους.

Αδέσποτοι και αδέσποτα παράγωγα μικρών και μεγάλων συμφερόντων, παράγωγα κάθε είδους παράβασης των νόμων. Και η συντεταγμένη πολιτεία εντελώς απούσα μαζί φυσικά με την κοινή λογική. 

Και οι δύο πληθυσμοί έχουν κοινά στοιχεία, δυστυχώς είναι μόνο αρνητικά. Ενώ και στους δύο πληθυσμούς καταγράφονται απώλειες από μεμονωμένες εχθρικές ενέργειες ο πληθυσμός των αδέσποτων έχει το θλιβερό προνόμιο των μαζικών εξολοθρεύσεων, κυρίως με τη μέθοδο της δηλητηρίασης, όχι ακόμα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί θάλαμοι αερίων στην Ελλάδα, κάτι που συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι μετανάστες (παράνομοι ή όχι) βρίσκονται αντιμέτωποι ( η σωστή διατύπωση είναι υπάγονται αλλά επί του παρόντος κρίνεται ως αδόκιμη) στο ΥΠΕΣ, ΠΡΟ ΠΟ, ΥΠΕΞ αλλά μοιραία αναμιγνύονται και άλλα υπουργεία.

Από την άλλη πλευρά η αστική πανίδα υπάγεται στο ΥΠΑΑΤ (ούτε καν στο Υπ. Περιβάλλοντος) αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους ομηρίας στις αγκάλες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι  Καλλικράτειοι δήμοι αντιμετωπίζουν στην πλειονότητά τους τον πληθυσμό των αδέσποτων ως ένα «κακό μπελά», συνεχώς γκρινιάζουν ότι δεν έχουν κονδύλια και ενώ ο νόμος τους επιτρέπει να επιβάλουν πρόστιμα (ειδικά στους κατόχους δεσποζόμενων που τα ζώα δεν έχουν σήμανση/ chip) δεν το κάνουν. Θα δημιουργούσε τριγμούς στις σχέσεις των δημαρχαίων με τις «πελατείες» τους. Αντίθετα αντιμετωπίζουν με  ανοχή/ σιωπή/ αδιαφορία τις περιπτώσεις κακοποιήσεων και θανατώσεων, και σχεδόν συστηματικά δημιουργούν προβλήματα στις εθελοντικές προσπάθειες. Πολλές φορές, πάντα όμως άτυπα, πρωτοστατούν στις μαζικές εξοντώσεις, αλλά ποτέ δεν έχουν βρεθεί αποδείξεις. Στις μικρές τοπικές κοινωνίες η «ομερτά» και η εξάρτηση από το δήμο και τις υπηρεσίες του δημιουργεί καθεστώς φόβου. Όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλά, δεν καταθέτει. Ταυτόχρονα οι εισαγγελίες και η ΕΛΑΣ αρκούνται να δέχονται τις διαμαρτυρίες/ καταγγελίες χωρίς να εφαρμόζουν το νόμο. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που ως εξαιρέσεις απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Δύο πληθυσμοί εντελώς διαφορετικοί, μη συγκρίσιμοι, ένας κοινός παρανομαστής, η πολιτεία, τα υπουργεία και το νομικό πλαίσιο.

Δύο πληθυσμοί αλλά πάρα πολλά κοινά σημεία.

Δύο πληθυσμοί όπου η καταστολή είναι κανόνας, η αδιαφορία σχεδόν γενικευμένη και το ενδιαφέρον σε σχέση με τις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα ανύπαρκτο.

Και στις δύο περιπτώσεις ο εθελοντισμός έρχεται να απαλύνει τα τραύματα αλλά πολύ λίγα μπορεί να κάνει χωρίς τη βοήθεια της πολιτείας.

Οι μετανάστες συχνά αντιμετωπίζουν επιθέσεις από τα «χρυσά» τάγματα εφόδου οργανωμένα με κανόνες στρατιωτικούς. Η κοινή γνώμη έχει «εθιστεί» σε αυτή τη μορφή βίας και σε καμία περίπτωση δεν αντιδρά δυναμικά και αποτελεσματικά.

Τα αδέσποτα, αλλά και τα δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς, όχι μόνο θανατώνονται είτε μεμονωμένα είτε μαζικά αλλά σχεδόν καθημερινά είναι θύματα βασανισμών που μόνο εντελώς διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να επινοήσουν. Ακόμη και χάραξη με ξυράφι των βολβών των ματιών καταγράφηκε στην Κοζάνη,  αλλά και με άλλους, εξ’ ίσου σατανικούς, τρόπους που δεν θέλω να περιγράψω.

Το ερώτημα που προκύπτει, με τη στάση της πολιτείας δεδομένη, είναι πόσο η κοινωνία έχει «συνηθίσει» όλα αυτά τα φαινόμενα, πόσο έχει ενσωματώσει αυτή την καταστροφική παθογένεια της αδιαφορίας. Είναι αξιακό χάσμα, είναι απόλυτο έλλειμμα πολιτισμού ή παντελής έλλειψη αλληλεγγύης, φιλαλληλίας και ανθρωπιάς;

Ερωτήματα που και αναπάντητα μένουν αλλά ταυτόχρονα διογκώνονται. Διογκώνονται και είναι τρομακτικό, και μόνο να σκέφτεσαι,  τι πλάσμα θα φέρει στην επιφάνεια αυτός ο τοκετός και για ποια κοινωνία θα μιλάμε, σύντομα...

γράφει ο P.O 

[ΝΑΙ με ερωτήματα και ερωτηματικά εύστοχα]