ΝΑΙ στον έρωτα ως αξία... [Ρολαν Μπαρτ]

"Παρά τις δυσκολίες της προσωπικής μου ιστορίας, παρά τις στενοχώριες, τις αμφιβολίες, τις απελπισίες, παρά την έντονη διαθεσή μου να ξεφύγω απ' όλα αυτά, δεν παύω να λέω μέσα μου ΝΑΙ στον έρωτα ως αξία. Ποικίλα συστήματα εκφέρουν επιχειρήματα για να απομυθοποιήσουν, να περιορίσουν, 
να αποχρωματίσουν κοντολογίς να υποτιμήσουν τον έρωτα. Ακούω τα επιχειρήματα αυτά και εν τούτοις επιμένω. Συσχετίζω τις υποτιμήσεις του έρωτα με ένα είδος σκοταδιστικής ηθικής, με ένα φαρσοειδή ρεαλισμό, καταστάσεις εναντίον των οποίων επικαλούμαι τον εμπράγματο χαρακτήρα της αξίας. 
Στα "στραβά" του έρωτα αντιτάσσω μια κατάφαση: κατάφαση σε ό,τι υπάρχει μέσα του που αξίζει. 
Αυτή η ισχυρογνωμοσύνη αποτελεί έκφραση της ερωτικής διαμαρτυρίας. Κάτω από την ενορχηστρωμένη παράθεση των "σοβαρών λόγων" για τους οποίους πρέπει να αγαπούμε χωρίς να είμαστε ερωτευμένοι κτλ. ακούγεται μια πεισματάρικη φωνή που διαρκεί λίγο περισσότερο: η φωνή του ερωτικού Άτρεπτου.
Ο κόσμος αντιμετωπίζει κάθε εγχείρημα υπό το πρίσμα μιας διαζευκτικής κρίσης:
επιτυχία - αποτυχία, νίκη - ήττα. 
Εγώ πρεσβεύω μιαν άλλη λογική: είμαι ταυτόχρονα και κατα τρόπο αντιφατικό ευτυχισμένος και δυστυχισμένος. Για μένα το νόημα της "επιτυχίας" και της "αποτυχίας" είναι συμπτωματικό, παροδικό (πράγμα που δεν αποκλείει την σφοδρότητα των επιθυμιών ή των πόνων μου). Αυτό που με εμψυχώνει, τυφλά και πεισματικά, δεν έχει να κάνει με τακτικές. Αποτραβιέμαι από την περιοχή της σκοπιμότητας."

Το ερωτικό Άτρεπτο από τα "Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου" του Ρ. Μπαρτ είναι η απόλυτη κατάφαση. Ενάντια στους πάντες και τα πάντα...
  
[Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com] 

Είναι αναγκαίο κι επιτακτικό, το Μαζί.[Ευρυδίκη και Κατερίνα Μάτσα]

Το παιδί οταν τρομάζει παίρνει τους άλλους αγκαλιά, δεν τους διώχνει... 
Η ενστικτώδης κίνηση σ'έναν υγιή φόβο είναι αυτή. Η αγκαλιά. Το ΜΑΖΙ. 

Αυτό το μαζί, θα γιορτάσουμε στις 26/6/2013 στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Παγκόσμια ημέρα κατα των ναρκωτικών, "'Ολα τα Ναι του κόσμου" παρέα με το κεθεα και το 18 ανω, θα ετοιμάσουμε μια ξεχωριστή βραδιά...


Όλοι κάτι παλεύουμε. Ειδικά αυτή την εποχή. Σε περιόδους κρίσεων, τα "τέρατα" ξυπνούν και μέσα μας και γύρω μας.

Τα προγράμματα αυτά είναι προγράμματα ζωής κι όπως είχε αναφέρει κι η Δήμητρα Γαλάνη στην παρουσίαση του cd μας, "αν μπορούσαν όλοι, ακόμη και μη εξαρτημένοι άνθρωποι να περάσουν από τέτοια προγράμματα, τώρα η Ελλάδα θα ήταν αλλιώς." Μαθήματα ζωής...
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Θα ξεκινήσουμε από ένα. Μια "περίπτωση" που έγινε βιβλίο, θεατρική παράσταση και ταινία, αλλά το κυριότερο είναι το οτι αποτελεί πηγή έμπνευσης κι ελπίδας, για τους ανθρώπους που αγωνίζονται. Κάποιος είχε πει οτι "ελπίδα είναι η πίστη που σου κρατάει το χέρι στο σκοτάδι". Η Ευρυδίκη απλώνει το χέρι και μας ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως.

Η "περίπτωση Ευρυδίκη" είναι αντιπροσωπευτική και συνάμα εξαιρετική. 
Το βιβλίο της Κατερίνας Μάτσα , ψυχιάτρου και επιστημονικής υπεύθυνης της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Ανω, από τις εκδόσεις Αγρα, παρουσιάζει την πορεία μιας νεαρής τοξικομανούς στις ουσίες και στην θεραπευτική διαδικασία απεξάρτησής της. 
Η πορεία αυτή παρουσιάζεται άμεσα και γλαφυρά από τις επιστολές της ίδιας της Ευρυδίκης με τις οποίες επικοινωνεί με την θεραπεύτριά της και μιλάει για τον εαυτό της.
Περιπλανήθηκε στον κόσμο των ναρκωτικών επί δέκα και πλέον χρόνια, βίωσε την οδύνη σε όλες τις εκφάνσεις της και κατάφερε, μέσα από τη θεραπεία της, να βγει σώα και να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, "καθαρή" και δημιουργική.

Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης έγκειται, πέραν των άλλων, στο γεγονός ότι η ζωή της παρουσιάζεται μέσα από δικά της κείμενα. Μια δυσκολία στην ομιλία της του τύπου της βραδυγλωσσίας (βατταρισμός) την οδήγησε στην επιλογή του γραπτού λόγου, ως μέσου επικοινωνίας κατά την ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Τα κείμενα της είναι τα παράθυρα που μας ανοίγει η ίδια για να ρίξουμε μια ματιά στον ψυχικό της κόσμο.

Η Ευρυδίκη, πηγαίνει στο θεραπευτικό Πρόγραμμα 18 Ανω, στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ζητά βοήθεια για να σταματήσει τη χρήση ουσιών. Δεν άντεχε την ζωή της όπως είχε καταντήσει αλλά ούτε και τον εαυτό της. Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι με τον φίλο της, χωρίς να βρίσκει νόημα και ικανοποίηση σε ό,τι έκανε και ο χρόνος γι' αυτήν μετρούσε από την κάθε χρήση στη επόμενη. 

Στο θεραπευτικό Πρόγραμμα συναντά την Κατερίνα Μάτσα, η οποία είναι η θεραπεύτρια της. Την εμπιστεύεται και αναπτύσσει μια στενή θεραπευτική σχέση μαζί της.

Μέσα από τις επιστολές της αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από την κόλαση των ναρκωτικών. Είναι αυτό που προηγείται των ναρκωτικών. Γράφει χαρακτηριστικά η Κατερίνα Μάτσα: "Η χρήση της ψυχοδραστικής ουσίας υπαγορεύεται από την ανάγκη του συγκεκριμένου υποκειμένου να κάνει κάτι για να σταματήσει την εσωτερική, ψυχική αιμορραγία, για να καταπραΰνει την εσωτερική ένταση και το άγχος, για να κάνει λιγότερο απειλητικό το βίωμα του εσωτερικού κενού που το κατακλύζει, τη βασανιστική ανία, την πλήξη, το ανικανοποίητο. Τα ναρκωτικά λειτουργούν σαν φίλτρο, συγκρατώντας τα πιο επώδυνα από τα συναισθήματά του, "αναισθητοποιώντας" και έτσι θωρακίζοντάς τον απέναντι στον ψυχικό πόνο.  
Μπορεί κατα μια έννοια, η τοξικομανία να χαρακτηριστεί ως ακραία μορφή αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου, όπου ο δεσμός του με τις ψυχοδραστικές ουσίες έρχεται να πάρει τη θέση του απόντος κοινωνικού δεσμού".  

Η Ευρυδίκη καταφέρνει μέσα από την θεραπεία της να καλύψει αυτό το κενό αφού πρώτα μπορέσει να αναγνωρίσει και να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες της.  

Και είναι αυτή η ίδια η θεραπευτική σχέση που θα αποτελέσει το πρόπλασμα της κάθε σχέσης της από δω και πέρα.  
"Οχι, δεν έχω βγει από το κλουβί. Το σέρνω μαζί μου". Γράφει η Ευρυδίκη σε μια επιστολή της προς την θεραπεύτριά της   
"Σε άφησα να δεις τι υπάρχει μέσα σε αυτό το κλουβί. Και κοίταξες χωρίς να το λερώσεις, χωρίς να το φτύσεις. Και από τότε σου έχω εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχουν κάγκελα ανάμεσά μας".

Το δρόμο προς το φως τον άνοιξε η θέληση, όπως αναφέρει η ίδια η Ευρυδίκη, 
"όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και δρόμος", αλλά και η δύναμη ενός ισχυρού δεσμού, "χαίρομαι που έχω κάποιον για να γράψω. Το πιο όμορφο πράγμα που έχω να κανω ειναι αυτο. Ομως αυτο που δίνει νόημα σε αυτο που κανω ειναι οτι μετά σου τα δίνω να τα διαβάσεις. Αυτη ειναι όλη η ομορφιά, οτι τα μοιραζομαι. Αυτο ειναι άλλωστε και το κίνητρο μου γιατι αν δεν είχα να τα μοιραστώ δεν θα τολμουσα να κοιτάξω μεσα μου."


Η Ευρυδίκη του μύθου ("Ορφέας κι Ευρυδίκη") πεθαίνει, αλλά η δική μας Ευρυδίκη ανατρέπει τον μύθο της και ζει. Αφήνει πίσω της τον κόσμο των ναρκωτικών και τη ζωή χωρίς νόημα για να αναζητήσει τη ζωή με νόημα. 

Υπάρχουν μερικά διλήμματα μπροστά στα οποία παγώνει κανείς, χωρίς να μπορεί να επιλέξει. Τότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τα υπερβεί.

Ανάμεσα στον κόσμο των ουσιών και στον κόσμο μέσα στον οποίο "γίνεσαι πρόβατο" δεν επιλέγει τίποτε από τα δύο. Επιλέγει να ζήσει χωρίς να ενσωματωθεί, χωρίς να γίνει πρόβατο σε έναν κόσμο που μπορεί και να τον αλλάξει, κάνοντας όνειρα και έχοντας προορισμό. 
Παίρνει μέρος σε διάφορες δραστηριότητες καλλιτεχνικές, κοινωνικές, πολιτικές. 
Μέσα από τις σχέσεις της με τους άλλους αρχίζει να κάνει μια νέα σχέση με τον εαυτό της. Αναλαμβάνει ρόλους, αναπτύσσει πρωτοβουλίες, αναδεικνύει τις ικανότητές της. 
Αρχίζει να κάνει όνειρα, νιώθει εσωτερική πληρότητα και ικανοποίηση. Αναζητά το καινούριο, μια ζωή με νόημα: "χρειάζομαι ένα όνειρο για το μέλλον, έναν προορισμό".

Όπως λέει κι η Ευρυδίκη, "για να θρέψει μια πληγή χρειάζεται φως, αέρα και χρόνο, και ο άνθρωπος, οταν εχει πληγωθεί ψυχικά, χρειάζεται συζήτηση..." Όταν φοβάται, αγκαλιά. 
Αν θέλει να κερδίσει, σε όποια μάχη του επιφυλάσσει η ζωή, είναι αναγκαίο κι επιτακτικό, το Μαζί.

ΕΒ

Το ταξίδι αυτό της Ευρυδικης και της Κατερίνας Μάτσα, απο το σκοτάδι στο φως, έγινε το 2008 θεατρική παράσταση και κινηματογραφικό έργο.


 [Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]

Πόσο πολύ χρειαζόμαστε σήμερα το οξυδερκές πνεύμα...;

"Ο κόσμος είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο οξυδερκές."
Bertrand Russell

Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell), (18 Μαΐου 1872 – 2 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πέθανε από γρίπη, έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική στα πυρηνικά καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Υπήρξε Γ' Κόμης, μέλος του Τάγματος της Αξίας και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. 

Χαρακτηριστική της απέχθειάς του προς κάθε είδους φανατισμό είναι η δήλωσή του :  "Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος".

Γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1872 στο Τρέλετς (Trellech) του Μονμουθσάιρ (Monmouthshire), καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια. Ο αδερφός του Φρανκ τον εισήγαγε στις θεωρίες του μαθηματικού Ευκλείδη. Ξεκίνησε τις σπουδές του με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1890 στο Κολλέγιο Τρίνιτι (Trinity College) για να σπουδάσει μαθηματικά. Εκεί, γνώρισε τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και έτσι ξεκίνησε μία συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Ράσελ ταξίδεψε και δίδαξε στη Ρωσία, στην Κίνα και στην Ιαπωνία (1920).

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ράσελ δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, καταδικάζοντας τα πυρηνικά όπλα και τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Απεβίωσε στις 6.30 μ.μ. στις 2 Φεβρουαρίου 1970 στην οικία του στην Ουαλία, από γρίπη.

Πόσο πολύ χρειαζόμαστε σήμερα το οξυδερκές πνεύμα που λέει Ναι στη μαγεία κι ένα τεράστιο Όχι σε κάθε είδους φανατισμό...;


  [Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]

Μια πολύ μικρή γεύση live για να προετοιμαστούμε...

Άλλη μια μικρή γεύση live για να προετοιμαστούμε για τη μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη!
Όλα τα Ναι του κόσμου με παρα πολλές εκπλήξεις, παρέα με το κεθεα και το 18 ανω θα γιορτάσουμε την Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών στις 26/6/2013.  
Σε αυτό το Όχι θα πούμε ένα πολύ μεγάλο ΝΑΙ... Όλοι ΜΑΖΊ...

ΚΕΘΕΑ - ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΩΡΙΑ SOS
ΤΟ ΝΑΙ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΡΑΝΤΙΝΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΙΡΑΜΑ live

Η ζωή είναι και τέχνη... [Η απίστευτη ιστορία του Νταν Έλντον]

"Στο τέλος δεν μετράει πόσα χρόνια ζούμε αλλά πόσο ζωντανοί είμαστε αυτά τα χρόνια." Α.Λινκολν

Νταν Έλντον (1970 - 1993). Η απίστευτη ιστορία ενός ακτιβιστή που πήγε στη Σομαλία και με την τέχνη του άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων... 
Κι ακομη την αλλάζει γιατι η φλόγα του ακόμη καίει. 
Χρησιμοποιούσε τη φαντασία του στην τέχνη αλλά και στη ζωη. 
Δεν βοηθούσε, δεν πρόσφερε από οίκτο. Αλλά επειδή έδινε χαρά. 
Προσέγγιζε τη ζωή με τέτοιο τρόπο ώστε να την αξιοποιεί στο έπακρο. 
Ακόμη κι όταν ένιωθε ηττημένος, έβλεπε τη ζωη του σαν έργο τέχνης και προσπαθούσε να τη ζήσει ως τέτοιο. 
Ο "χορός" του ηταν σύντομος, αλλά ήταν ο "χορός" που διάλεξε, με φαντασία, ζωντάνια, χαρά και κυρίως αγάπη...

Υπότιτλοι: Σοφία Χαραλάμπους

Σε ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, προλαβαίνεις να διαλέξεις... Σε τι θα πεις Ναι...

Η μόνη αμαρτία που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μην κάνουμε τίποτα... Γιατί όπως πολύ σωστά λέει κι ένα σύνθημα σε τοίχο, "η απάθεια είναι ωμή βία"...

Συγκλονιστικά εύστοχο το βίντεο

Σ'αγαπώ θα πει - λογάκια και σκιτσάκια

Το δικό της Ναι της η Dimitra Fairyrebel   μας το είπε φτιάχνοντας αυτά τα υπέροχα σκίτσα, ντύνοντας όμορφα το "Σ'αγαπώ θα πει" και κάνοντας μια ειδική και πολύ ουσιαστική αφιέρωση... 
"Σ'αγαπώ αληθινά, όχι σαν μεγάλος"...

"Αυτό το γλυκό τραγουδάκι δεν το ήξερα,μέχρι που το ανέβασε η φίλη μου η Ιωάννα στο facebook.Το άκουσα λοιπόν και είπα να το ζωγραφίσω! Eφτιαξα εμένα και τον αγαπημένο μου, αλλά θέλω να το χαρίσω και σε όλες τις καινούργιες μου φίλες, που τις γνώρισα κάπου μέσα στον Δεκέμβρη.Την Ιωάννα μου που έχει αλλεργία στις γάτες,το Μπεκιαρίνι μου που κάνει τις πιο ζεστές αγκαλιές, τη Σούλα που έβαψε τα μαλλιά της πορτοκαλί, τη Μαριλού και το Ρουλάκι, το μικρό Μαράκι, την Έλλη που με φωνάζει πεφταστέρι και όλο το υπόλοιπο τρελό παρεάκι! Σας αγαπάω πολύ κορίτσια μου, είστε τα πιο δυνατά κορίτσια του κόσμου!!!" D.F

Και κάπως έτσι ζωγράφισε το δικό της μικρό πρίγκηπα...


 [Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com]

Αδέσποτοι και αδέσποτα. Διαφορετικοί πληθυσμοί - κοινά σημεία.

Ποιος αλήθεια είναι ο πληθυσμός των αλλοδαπών που δεν είναι καταχωρημένοι σε κανένα αρχείο, ο πληθυσμός όσων βρίσκονται στο έλεος της αυθαίρετης και αδυσώπητης «αριθμητικής» που χρησιμοποιείται κάθε φορά όπως βολεύει. Στο έλεος μια ασύντακτα συντεταγμένης πολιτείας που το κυρίως εργαλείο αντιμετώπισης είναι η καταστολή, μιας πολιτείας που εκμεταλλεύεται τις κατάστασης για κάθε χρήση και «χρύση».

Ποιος είναι ο πληθυσμός όσων χωρίς «χαρτιά», και πάντα προς όφελος των διακινητών, βρίσκονται στην Ελλάδα ? Ο χαρακτηρισμός «λαθραίος» σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφορά ανθρώπους, λαθραίες ζωές δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που κυκλοφορούν σαν σκιές, που ζουν στιβασμένοι σε υπόγεια και διαμερίσματα που τους νοικιάζουν με το κεφάλι, που ψάχνουν για «μαύρα» μεροκάματα, που ψάχνουν τους κάδους μεσ’ τη νύχτα. Που βρέθηκαν σε ένα τόπο που τους τον είχαν περιγράψει ως γη της επαγγελίας και έχουν καταλήξει σε «καταφύγια» στρατόπεδα σε συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση με φιλοξενία.

Ποιος είναι αλήθεια ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων συντροφιάς στην Ελλάδα?? Κανείς δεν ξέρει/ Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τον πληθυσμό ενός βαρελιού χωρίς πάτο. Ζουν παντού, σε σταθμούς, έξω από νοσοκομεία, σε πάρκα, πλατείες και πεζόδρομους. Κάποια ζουν σε νόμιμα καταφύγια (συνήθως δημοτικά) αλλά και κάποια άλλα σε παράνομα (ιδιωτικά θύματα του animal hoarding) Ωστόσο, απούσης της πολιτείας,  οι περισσότερες περιπτώσεις καταφυγίων θυμίζουν περισσότερο κολαστήρια. 

Άλλα έχουν ονόματα και κάποιοι τα φροντίζουν, άλλα γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να αποκτήσουν ονόματα. Παράγωγα ελλείμματος πολιτισμού, παράβασης των νόμων και ανεύθυνης συμπεριφοράς. Σε πολλές περιπτώσεις τα δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς ζουν σε χειρότερες συνθήκες από τα αδέσποτα. Συνήθως αποτελούν εργαλεία, ένδειξη status, αξεσουάρ, πηγή εσόδων από κυνομαχίες, ταγμένα να ικανοποιούν σαδιστικές συμπεριφορές και πολύ σπάνια αποτελούν συντρόφους (ζώα συντροφιάς) ή μέλη οικογένειας με προσδιορισμένο ρόλο και με απόλυτο γνώμονα το σεβασμό και την κατανόηση ως προς τις ανάγκες τους.

Αδέσποτοι και αδέσποτα παράγωγα μικρών και μεγάλων συμφερόντων, παράγωγα κάθε είδους παράβασης των νόμων. Και η συντεταγμένη πολιτεία εντελώς απούσα μαζί φυσικά με την κοινή λογική. 

Και οι δύο πληθυσμοί έχουν κοινά στοιχεία, δυστυχώς είναι μόνο αρνητικά. Ενώ και στους δύο πληθυσμούς καταγράφονται απώλειες από μεμονωμένες εχθρικές ενέργειες ο πληθυσμός των αδέσποτων έχει το θλιβερό προνόμιο των μαζικών εξολοθρεύσεων, κυρίως με τη μέθοδο της δηλητηρίασης, όχι ακόμα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί θάλαμοι αερίων στην Ελλάδα, κάτι που συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι μετανάστες (παράνομοι ή όχι) βρίσκονται αντιμέτωποι ( η σωστή διατύπωση είναι υπάγονται αλλά επί του παρόντος κρίνεται ως αδόκιμη) στο ΥΠΕΣ, ΠΡΟ ΠΟ, ΥΠΕΞ αλλά μοιραία αναμιγνύονται και άλλα υπουργεία.

Από την άλλη πλευρά η αστική πανίδα υπάγεται στο ΥΠΑΑΤ (ούτε καν στο Υπ. Περιβάλλοντος) αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους ομηρίας στις αγκάλες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι  Καλλικράτειοι δήμοι αντιμετωπίζουν στην πλειονότητά τους τον πληθυσμό των αδέσποτων ως ένα «κακό μπελά», συνεχώς γκρινιάζουν ότι δεν έχουν κονδύλια και ενώ ο νόμος τους επιτρέπει να επιβάλουν πρόστιμα (ειδικά στους κατόχους δεσποζόμενων που τα ζώα δεν έχουν σήμανση/ chip) δεν το κάνουν. Θα δημιουργούσε τριγμούς στις σχέσεις των δημαρχαίων με τις «πελατείες» τους. Αντίθετα αντιμετωπίζουν με  ανοχή/ σιωπή/ αδιαφορία τις περιπτώσεις κακοποιήσεων και θανατώσεων, και σχεδόν συστηματικά δημιουργούν προβλήματα στις εθελοντικές προσπάθειες. Πολλές φορές, πάντα όμως άτυπα, πρωτοστατούν στις μαζικές εξοντώσεις, αλλά ποτέ δεν έχουν βρεθεί αποδείξεις. Στις μικρές τοπικές κοινωνίες η «ομερτά» και η εξάρτηση από το δήμο και τις υπηρεσίες του δημιουργεί καθεστώς φόβου. Όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλά, δεν καταθέτει. Ταυτόχρονα οι εισαγγελίες και η ΕΛΑΣ αρκούνται να δέχονται τις διαμαρτυρίες/ καταγγελίες χωρίς να εφαρμόζουν το νόμο. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που ως εξαιρέσεις απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Δύο πληθυσμοί εντελώς διαφορετικοί, μη συγκρίσιμοι, ένας κοινός παρανομαστής, η πολιτεία, τα υπουργεία και το νομικό πλαίσιο.

Δύο πληθυσμοί αλλά πάρα πολλά κοινά σημεία.

Δύο πληθυσμοί όπου η καταστολή είναι κανόνας, η αδιαφορία σχεδόν γενικευμένη και το ενδιαφέρον σε σχέση με τις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα ανύπαρκτο.

Και στις δύο περιπτώσεις ο εθελοντισμός έρχεται να απαλύνει τα τραύματα αλλά πολύ λίγα μπορεί να κάνει χωρίς τη βοήθεια της πολιτείας.

Οι μετανάστες συχνά αντιμετωπίζουν επιθέσεις από τα «χρυσά» τάγματα εφόδου οργανωμένα με κανόνες στρατιωτικούς. Η κοινή γνώμη έχει «εθιστεί» σε αυτή τη μορφή βίας και σε καμία περίπτωση δεν αντιδρά δυναμικά και αποτελεσματικά.

Τα αδέσποτα, αλλά και τα δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς, όχι μόνο θανατώνονται είτε μεμονωμένα είτε μαζικά αλλά σχεδόν καθημερινά είναι θύματα βασανισμών που μόνο εντελώς διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να επινοήσουν. Ακόμη και χάραξη με ξυράφι των βολβών των ματιών καταγράφηκε στην Κοζάνη,  αλλά και με άλλους, εξ’ ίσου σατανικούς, τρόπους που δεν θέλω να περιγράψω.

Το ερώτημα που προκύπτει, με τη στάση της πολιτείας δεδομένη, είναι πόσο η κοινωνία έχει «συνηθίσει» όλα αυτά τα φαινόμενα, πόσο έχει ενσωματώσει αυτή την καταστροφική παθογένεια της αδιαφορίας. Είναι αξιακό χάσμα, είναι απόλυτο έλλειμμα πολιτισμού ή παντελής έλλειψη αλληλεγγύης, φιλαλληλίας και ανθρωπιάς;

Ερωτήματα που και αναπάντητα μένουν αλλά ταυτόχρονα διογκώνονται. Διογκώνονται και είναι τρομακτικό, και μόνο να σκέφτεσαι,  τι πλάσμα θα φέρει στην επιφάνεια αυτός ο τοκετός και για ποια κοινωνία θα μιλάμε, σύντομα...

γράφει ο P.O 

[ΝΑΙ με ερωτήματα και ερωτηματικά εύστοχα]

ΝΑΙ Κάποτε δεν ήμουνα εγώ, κάποτε δεν υπήρχε "ΕΓΩ"...

"Η ωριμότητα του ανθρώπου ειναι να ξαναβρεί τη σοβαρότητα με την οποία έπαιζε οταν ηταν παιδί." 
Ετσι έλεγε ο Νίτσε ο οποίος πίστευε πως σε κάθε αυθεντικό άνθρωπο υπάρχει ένα παιδί που θέλει να παίξει. Για το Γερμανό φιλόσοφο το να πιστεύει κανείς οτι  τα παραμύθια και τα παιχνίδια ειναι πράγματα της παιδικής ηλικίας είναι σημάδι μεγάλης νοητικής μυωπίας, αφού μόνο αυτός που μπορεί να διατηρήσει την περιέργεια και το μαχητικό πνεύμα της παιδικής ηλικίας θα κατορθώσει να έχει πάντα καινούργια επιτεύγματα. Το παιδί θεωρεί το παιχνίδι του δουλειά και το παραμύθι αλήθεια και την ίδια αυτή στάση δείχνουν να έχουν οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι. 
Γι'αυτό πρέπει πάντα να έχουμε το ένα μας πόδι στη φαντασία. 
Οι σκέψεις αυτές του Α.Πέρσυ και του Νίτσε με κορυφαία την εξής: 
"Κανένας δεν ειναι τόσο τρελός που να μην μπορεί να βρει έναν άλλον τρελό να τον καταλαβαίνει",  ταυτίζονται απόλυτα με ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ουσίας και της δημιουργίας αυτής της ιστορίας με επικεφαλίδα "ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"...
  
"Τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά αλλά και για να ξυπνάνε οι ενήλικες", έλεγε ο Χανς Κριστιαν Αντερσεν.
Η αυθεντικότητα, η όμορφη τρέλα, η παιδική σοβαρότητα μας λείπουν... 
Γι'αυτο λέμε ενα μεγάλο Ναι και περιμένουμε και τα δικά σας...
 
Περπατάς στο δρόμο βλέπεις μια εικόνα που σου αρέσει, αποτύπωσε την, κατάγραφε την, για να ειναι το δικό σου Ναι. Βλέπεις μια εικόνα που σου σφίγγει το στομάχι, μην την προσπεράσεις, φωτογράφησε την, βιντεοσκόπησε την, εμπόδισε την, για να ειναι το δικό σου Ναι στην εξάλειψη της... Έχουμε γεμίσει εικόνες βίαιες, αδιανοητες... Να τις καταγράφουμε, να μην αδιαφορούμε. 
Ειναι επιλογή. 

«Πολλοί παρκάρουν τα όνειρα στην παιδική ηλικία και υιοθετούν στάσεις ηττοπάθειας του τύπου "έτσι ειναι η ζωή" ή "τι θέλεις, έχω δουλειά". Με αυτή τη διάθεση του υποταγμένου βοδιού ειναι αδύνατο να πράξεις κάτι σημαντικό σε αυτό τον κόσμο.» 
Δεν ειναι τυχαίο πως οι "σοφοί" όλων των εποχών είχαν μια κοινή αντίληψη που ο καθένας την αποτύπωνε διαφορετικά.  

Ο Bernard Shaw έλεγε,  "Να ποια ειναι η πραγματική χαρά της ζωής: να χρησιμοποιείς την ύπαρξη σου για ενα σκοπό, που εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ως σπουδαίο· η ύπαρξη σου να ειναι μια δύναμη της φύσης μάλλον, παρά ενα εγωιστικό σβολαράκι λάσπης γεμάτο αρρώστια και θλίψη..." 

Ο Emerson το διατύπωνε έτσι, " Να μοιραζεσαι συχνά και πολύ... Να γνωρίζεις οτι έστω και ένα πλάσμα ανέπνευσε πιο εύκολα επειδή υπηρξες εσύ: αυτό σημαίνει οτι πέτυχες."
 
Ενα σωρό σπουδαιοι άνθρωποι ταυτίζονται κι αυτο κάτι σημαίνει. 

Η Emily Dickinson με το δικό της μοναδικό τρόπο τα λέει όλα: 
"Αν εμποδίσω μια καρδιά να σπάσει, μάταια δε θα έχω ζήσει· Αν αλαφρύνω μιας ζωής τον πόνο, ή μια πληγή δροσίσω ή αν ξαναβάλω πίσω στη φωλιά του ενα μικρούλι, ξέπνοο σπουργίτι, μάταια δε θα έχω ζήσει."
 
Παραμύθι, τρέλα, ουτοπία, παιδικό όνειρο ένας καλύτερος κόσμος;
Απο κάπου όμως όλα ξεκινάνε, κάποτε... 
Γι'αυτο ας πούμε όλα τα Ναι του κοσμου στην δυνατότητα ύπαρξης ενός κοσμου καλύτερου... 

Ενα απόσπασμα απο ενα πρόσφατο άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου ειναι ο καλύτερος επίλογος:
"Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε το αφύσικο που μας κυκλώνει τότε όλα μπορεί να είναι ανοιχτά. Το μέλλον, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ανήκει στην έκπληξη. Το ίδιο μάς διδάσκουν και όλοι όσοι πέρασαν από την κόλαση κι επέστρεψαν πίσω αλλιώς, ζωντανοί και δυνατοί. Ανώνυμοι ήρωες της καθημερινότητας που παλεύουν σήμερα να μην αδειάσουν από το ανθρώπινο στοιχείο τους, να μην ενδώσουν στη βαρβαρότητα.
Από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη στη διάρκεια της Κατοχής, 
«Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», συνάγεται ένα σημαντικό συμπέρασμα: Οσοι λειτούργησαν συλλογικά γλίτωσαν από τον ψυχικό εκμηδενισμό. Οσοι μετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην αντίσταση, όσοι δηλαδή δεν υπέστησαν παθητικά τις κακουχίες του πολέμου, γλίτωσαν τον αφανισμό.
Αντιγράφω ένα σύνθημα από έναν τοίχο του Παντείου: «Σε έναν κόσμο για λίγους δεν έχει θέση κανείς» μια συλλογικότητα, ένα «μαζί» διαγράφεται στον ορίζοντα. Ενα «μαζί» που δεν μπορούμε, δεν γίνεται πια να αγνοούμε γιατί η ζωή μας, η ύπαρξή μας θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με την απώλεια, ο έρωτας με τον θάνατο, η ελευθερία με τον φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό."

ΝΑΙ Κάποτε δεν ήμουνα εγώ, κάποτε δεν υπήρχε "ΕΓΩ"... 
[Στη Μία... Ραντεβού...]
 
ΕΒ

 Περιμένουμε τα δικά σας Ναι, στέλνοντας βίντεο/κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info.olatanaitoukosmou@gmail.com